Αχ να ‘ξερες τη δύναμη που κρύβει η δύναμή σου…

Η πίεση φέρνει αποτέλεσμα. Η Efood υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση. Όταν κάνουμε κάτι όλοι μαζί, μπορούμε να πετύχουμε πολλά.

Διαβάζεις πολλές αναρτήσεις σε αντίστοιχο μήκος κύματος και σου έρχονται διάφορες σκέψεις. Θυμάσαι συνειρμικά τους απεργοσπάστες που σου λένε πως δε βγαίνει τίποτα με μια απεργία, αλλά θα συμμετείχαν, αν είχε καθολική συμμετοχή. Και σκέφτεσαι πως το ίδιο θα ισχύει και για την επανάσταση, γιατί τότε μόνο μια χούφτα εκμεταλλευτές και τα τσιράκια τους θα είναι απέναντί μας. Αλλά μέχρι τότε τι γίνεται;

Ως τότε, επιλέγουμε άλλες νέες μορφές πάλης, εύκολες και επαναστατικές -αλλά χωρίς επανάσταση. Μορφές διαδικτυακές, δια μέσω social media, ευέλικτες και ευρηματικές, νέες και άφθαρτες. Μορφές μη βίας, ενίοτε και μη πάλης, μορφές κατά κανόνα άμορφες, χύμα στο κύμα που τις σβήνει το αμέσως επόμενο κύμα της απογοήτευσης.

Μα πού μας οδηγούν όλα αυτά; Τελικά, πού πάμε σύντροφε; (Στο αεροδρόμιο…)

Τι θα κερδίσουμε άραγε, αν δεν είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε κάτι -έστω την πολύτιμη ζαχαρένια μας; Αν δεν καείς εσύ, αν δεν καώ εγώ… Όχι για να κάψουμε την προοπτική και τους εαυτούς μας, αλλά για να γίνουν τα σκοτάδια φως και να την φωτίσουμε. Ο Μαρξ έλεγε πως η επανάσταση είναι έργο των μαζών και ότι είναι απαραίτητη για τον τελικό σκοπό, γιατί μόνο ένα υποκείμενο που ωριμάζει μπορεί να κάνει την έφοδο στον ουρανό, αντί να περιμένει ουρανοκατέβατους σωτήρες.

Θεριεύει ο γίγαντας τώρα λαός. Μα πώς θα μεγαλώσει αν δε βγει στον δρόμο, να δοκιμάσει τη δύναμή του; Πώς θα ανακτήσει το μπόι του, για να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν δε σηκωθεί από τον καναπέ του και είναι σκυμμένος σε μια οθόνη, πιστεύοντας πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει με ένα κλικ και μια κοινοποίηση;

Σκέφτεσαι αυτά και άλλα τόσα, αλλά τα κρατάς μέσα σου. Γιατί δεν είναι αυτό το ζητούμενο, να κουνήσεις αφ’ υψηλού το δάχτυλο σε όσους συμμετείχαν σε μια κίνηση ή ένα hashtag στο διαδίκτυο. Στην τελική, υγιή αντανακλαστικά είχαν όσοι αντέδρασαν με αυτόν τον τρόπο στην απόφαση της Efood να διαφημίσει ως ευελιξία τον μεσαίωνα, πατώντας στον νόμο Χατζηδάκη. Και αν αυτή η “κινητοποίηση” (εντός ή εκτός εισαγωγικών) προκάλεσε κάποιες εξελίξεις, δεν το βλέπουμε υπεροπτικά ή με σνομπισμό.

Βάζουμε όμως και μια άλλη πτυχή. Φαντάζεσαι πόσα ακόμα πράγματα μπορούμε να κάνουμε; Τι μεγάλους στόχους μπορούμε να πετύχουμε αν είμαστε όντως όλοι μαζί;

Αν αυτό ήταν αυθόρμητο, φαντάσου τι μπορούμε να κάνουμε δρώντας οργανωμένα.
Αν αυτή ήταν μια συμβολική κίνηση, φαντάσου τι μπορεί να πετύχει μια τόσο μαζική κινητοποίηση στον δρόμο.
Αν αυτό ήταν ένα άτυπο μποϊκοτάζ, φαντάσου τι μπορούν να πετύχουν πχ οι εργάτες που είναι αποφασισμένοι να αποκλείσουν ένα εργοστάσιο, διεκδικώντας το δίκιο τους.
Ψήνεσαι να δοκιμάσουμε τη δύναμή μας στην πράξη;

Ένας λαός που θα είναι οργανωμένος και δυνατός, θα είναι πιο δύσκολο να τσιμπήσει δολώματα και να τον πιάσουν κορόιδο. Δε θα χάφτει πχ το αφήγημα πως η Efood υποχώρησε, ενώ στην πράξη απολογήθηκε απλώς για τη διατύπωση και κράτησε την ουσία με άλλα λόγια. Ούτε θα πιστεύει ένα ολοφάνερο ψέμα, επειδή βλέπει να το αναπαράγουν “ανεξάρτητα προφίλ” στα social media, δίνοντάς του αληθοφάνεια.

Ο εργαζόμενος λαός, που είναι οργανωμένος και δυνατός, θα ξέρει πως η βασική του δύναμη δεν είναι όταν καταπολεμά τις συνέπειες, αλλά όταν δρα ενάντια στη ρίζα του προβλήματος. Όχι δηλαδή όταν λετουργεί ως πελάτης – καταναλωτής, αλλά ως εργαζόμενος που παράγει τον πλούτο γύρω μας και διεκδικεί να έχει τον πρώτο λόγο για τη διαχείρισή του. Δε μας αξίζει να γίνουμε πρωταγωνιστές της ιστορίας αντί να μένουμε στον παθητικό ρόλο του καταναλωτή προϊόντων και φαιδρών αφηγημάτων;

Η ανάδειξη της εργοδοτικής αυθαιρεσίας της Efood -και της κυβέρνησης που της έδωσε το νομικό πάτημα- είναι η καλύτερη ευκαιρία για να καταλάβουμε τη δύναμή μας, όταν δρούμε συλλογικά. Δε σνομπάρουμε καμία μορφή, δεν κοιτάμε καμία πρωτοβουλία αφ’ υψηλού, αρκεί να καταλαβαίνουμε τα όρια που έχει κάθε βήμα και να ετοιμάζουμε τον εαυτό μας για το μεγάλο άλμα.

Σκεφτείτε μόνο αντί για χιλιάδες κλικ στο ποντίκι να μετρούσαμε ισάριθμες εγγραφές στα σωματεία και σε κάθε κοινοποίηση στον τοίχο να αντιστοιχούσε μια κινητοποίηση στον δρόμο, που γκρεμίζει τείχη και περιορισμούς. Αντιλαμβάνεστε τη διαφορά στην πράξη; Κι αν ναι, γιατί να μην την δούμε όντως στην πράξη;