Αν μου πεις να κάνω τούμπες, θα τις… κάνω

Τελειώνεις το Πανεπιστήμιο της επιλογής σου (ή και όχι), μα ξέρεις καλά πριν ολοκληρώσεις τις σπουδές σου πως θα χρειαστούν πολλά περισσότερα για να σε προσλάβουν στη δουλειά της επιλογής σου (ή και όχι). Στο ταξίδι αυτό θα δαπανηθούν χιλιάδες ευρώ – κάποια προερχόμενα από τους γονείς σου, κάποια από την φοιτητική σου ημιαπασχόληση ως σερβιτόρος, πωλητής ή κάτι άλλο, δεν έχει σημασία. Είμαι σίγουρος πως ξέρεις μία ή και περισσότερες ξένες γλώσσες, έχεις μεταπτυχιακό (μπορεί και διδακτορικό) και όλα αυτά για να χτίσεις αυτό που σε έπεισαν πως είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον σύγχρονο κόσμο: το βιογραφικό σου. Ένα βιογραφικό, που όσες σελίδες και να έχει, στο τέλος γράφει με μεγάλα κεφαλαία γράμματα ΓΕΝΙΑ των 400 ευρώ…

Θα έρθει η μέρα εκείνη που θα δίνεις τη μία συνέντευξη μετά την άλλη και θα καλείσαι να απαριθμείς τους λόγους που αξίζεις τη δουλειά. Στην πραγματικότητα, βέβαια, θα πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας ή ότι έχεις ξεμάθει να κάνεις όνειρα και να διεκδικείς το μερίδιο που σου αναλογεί στη φυσιολογική ζωή. Εδώ που τα λέμε, το ίδιο πράγμα είναι αν το καλοσκεφτείς.

Και, ύστερα, ξεκινάς να δουλεύεις. Τα ωράρια δεν θα τηρούνται, ο μισθός σου θα σε κάνει να σκέφτεσαι πως βάζεις στο τέλος της ημέρας και από την τσέπη σου, οι εργοδότες θα σε καλούν να κάνεις τούμπες για χάρη τους, για χάρη της εταιρείας και φυσικά του επιχειρηματία που πρέπει να τον έχει ο Θεός καλά για να σε πληρώνει. Και εσύ, αν ανήκεις στη συνομοταξία των κανονικών ανθρώπων, μπερδεύεσαι αρχικά, αμφιβάλλεις έπειτα και καταλήγεις αργά ή γρήγορα να συνειδητοποιείς τι είναι η υπεραξία και ποιος πληρώνει ποιον μέσα σε αυτόν τον κόσμο.

Το κράτος θα ακούς να το βρίζουν. Ο βολικός εχθρός που θα ενθυλακώνει αόριστους αναθεματισμούς, συνήθως χωρίς επιχειρήματα, ειρμό και λογική, μα κυρίως χωρίς δυνατότητα μετεξέλιξης σε κάτι άλλο.

Επίσης, σε προειδοποιούμε, οπλίσου με υπομονή γιατί θα ακούς καθημερινά πάμπολλες κατηγόριες που μπορούν να συνοψιστούν εν συντομία στους στίχους του Κώστα Βάρναλη: «Φταίει το ζαβό το ριζικό μας / Φταίει ο Θεός που μας μισεί / Φταίει το κεφάλι το κακό μας / Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί».

Από την άλλη μεριά, κάπου βαθιά θα έχεις στο νου σου πως δεν είσαι πλέον μόνος σου σε αυτόν τον αγώνα – κι ας νομίζεις ώρες ώρες πως είσαι. Οι ανάγκες είναι κοινές, τα προβλήματα το ίδιο, το μόνο πράγμα που βρίσκεται απέναντι είναι η νοοτροπία που λέει πως τίποτα δεν αλλάζει και φυσικά ο ίδιος ο άνθρωπος. Ναι, όπως το ακούς, ο ίδιος ο άνθρωπος, ο εαυτός σου δηλαδή, που ξεχνάει εύκολα, που κλείνεται στο δικό του εγώ και δεν σηκώνει το κεφάλι να κοιτάξει γύρω του.

Αν, λοιπόν, ξεπεράσεις αυτό το εμπόδιο, θα βρεθείς ύστερα απέναντι στην αριστεία. Σε μια παραμορφωμένη αριστεία, υποτιμημένη, διαστρεβλωμένη, παραγεμισμένη με ημιμάθεια. Αυτή η αριστεία επιβραβεύεται, όμως, και χρηματοδοτείται από τις τράπεζες και από την κοινωνία κι αυτό δεν πρέπει να το συνηθίσεις σε καμία περίπτωση, επειδή ελλοχεύει ο κίνδυνος να πιστέψεις πως αυτός που σου ζητάει να κάνεις τούμπες έχει περισσότερα προσόντα και δεξιότητες από εσένα. Έλα, όμως, που δεν έχει, κι αν άλλαζαν οι ρόλοι σας δεν θα είχε καμιά ελπίδα επιβίωσης μέσα σε μια πραγματικότητα που ο ίδιος προκαλεί, επικροτεί και αναπαράγει.

Γι’ αυτό, όμως, υπάρχει ο ΟΑΕΔ, για να διαχειρίζεται αυτή την πραγματικότητα και να βρίσκεται «κοντά» σε αυτούς που τον έχουν ανάγκη. Και ποιοι είναι αυτοί που τον έχουν ανάγκη; Σχετικά με αυτό μας έχει ήδη κατατοπίσει ο νέος πρόεδρός του, Σπύρος Πρωτοψάλτης, από τον Αύγουστο: «θα πρέπει να είμαστε πολύ πιο κοντά στους εργοδότες, για να μαθαίνουμε ποιες είναι αυτές οι ανάγκες».

Κι αν η δήλωση αυτή δεν σου αρκεί και αναρωτιέσαι ακόμα ποιες είναι αυτές οι ανάγκες, σκέψου πως μοιάζουν με μαθήματα υποκριτικής για να κλαίγονται πιο πειστικά στον Παπαδάκη το πρωί για την οικονομική κρίση που επηρεάζει τους πάντες. Καλά άκουσες, τους πάντες – αυτό θα σου πουν – ακόμα και τους επενδυτές.

Επενδυτές, σπουδαία λέξη, δεν νομίζεις; Πιο σπουδαία φυσικά από τη δική σου αξιοπρέπεια και επιβίωση. Σωστά;