Απόψε η Ελλάδα πουλάει τον Οτσαλάν

Η σημερινή επέτειος είναι μαύρη. Μια από τις πολλές μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Ήταν 15 Φλεβάρη του 1999 όταν η κυβέρνηση Σημίτη (υπάλληλοι του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα που πάντα ήταν προτεκτοράτο) πρόδιδε τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν και τον παρέδιδε στο στόμα του λύκου. Ο Οτσαλάν είχε ζητήσει πολιτικό άσυλο, όπως άλλωστε δικαιούτο, από την Ελλάδα. Το έγκλημά του; Ήταν ο αρχηγός του PKK, του Εργατικού Κουρδικού Κόμματος, ένα κόμμα που τα βασικά θεωρητικά του θεμέλια είναι ο Μαρξισμός, ο Φεμινισμός και η Ανεξαρτησία των Κούρδων με την εγκαθίδρυση ενός σοσιαλιστικού κράτους στο Κουρδιστάν.

Ο Οτσαλάν είχε λάβει πολλές και μάλιστα γραπτές διαβεβαιώσεις από βουλευτές και στελέχη της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, πριν έρθει στην Ελλάδα, πως η φίλη προς αυτόν χώρα θα του παράσχει το πολυπόθητο άσυλο. Είχαν προταθεί μάλιστα να τον φιλοξενήσουν ακόμη και μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Τα πράγματα όμως δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Οι Αμερικάνοι φίλοι μας δυσαρεστήθηκαν με την ενδεχόμενη παροχή ασύλου και μας απαγόρευσαν ρητά να το παραχωρήσουμε. Είχαν και τότε, ακριβώς όπως και σήμερα, ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή μας, συμφέροντα τα οποία περνούσαν από τα εδάφη της Τουρκίας. Σε αυτό το αλισβερίσι έπρεπε να ικανοποιήσουν τα θελήματα των Τούρκων ώστε και εκείνοι με τη σειρά τους να εξυπηρετήσουν τα νατοϊκά πλάνα. Οι Τούρκοι όμως ήθελαν διακαώς τον Οτσαλάν.

Λίγες μέρες νωρίτερα ο Οτσαλάν θα αναχωρήσει αεροπορικώς από την Ελλάδα για την πρεσβεία μας στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Ο λόγος της μεταφοράς του ήταν η ‘διάσωσή’ του όπως δήλωσαν τότε. Πώς τον έσωσαν; Τον πέταξαν με τη βία έξω από την πρεσβεία, με τη βοήθεια ‘φουσκωτών’ όπως αναφέρει η έκθεση του πρέσβη στην Κένυα, που είδε το φως της δημοσιότητας το Μάρτη του 1999. Και το κυριότερο, με εντολή τριών υπουργών της κυβέρνησης και βέβαια του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Τα τρία Πασοκόσκυλα που κάθονταν τότε και συνέχισαν να κάθονται για πολλά χρόνια στους υπουργικούς θώκους ήταν οι Πάγκαλος (ο ‘μεγάλος τραγουδιστής’ όπως αναφέρεται τότε στην έκθεση του Πρέσβη), Παπαδόπουλος και Πετσάλνικος. Οι φουσκωτοί της ΕΥΠ βγάζουν με τη βία τον Οτσαλάν από την ελληνική πρεσβεία, ενώ απ’ έξω περιμένουν οι άνδρες της ΜΙΤ, της μυστικής υπηρεσίας των Τούρκων. Οι Τούρκοι συλλαμβάνουν τον Οτσαλάν, τον βάζουν σε ένα ιδιωτικό αεροπλάνο και τον μεταφέρουν στην Τουρκία. Από εκεί καταδικάζεται σε θάνατο και τελικά θα βρεθεί φυλακισμένος και εντελώς απομονωμένος σε φυλακές στο νησί του Ιμραλί.

Η κατάπτυστη και ξεπουλημένη ελληνική κυβέρνηση μιλά για λάθος χειρισμούς και δεν αποδέχεται, όπως ήταν φυσικό, την προδοσία. Ο υπάλληλος του ΝΑΤΟ και πρωθυπουργός τότε της χώρας κάνει την εξής προκλητική και χυδαία δήλωση «κάναμε το χρέος μας με τον καλύτερο τρόπο απέναντι στην Ελλάδα και τα συμφέροντά της, απέναντι στο κουρδικό ζήτημα και τον ίδιο τον Οτσαλάν»! Η λαϊκή οργή ήταν τόσο μεγάλη που ο κλυδωνισμός της ταρακουνούσε συθέμελα την κυβέρνηση. Τεράστια συλλαλητήρια έλαβαν χώρα καταδικάζοντας την επαίσχυντη προδοσία της κυβέρνησης εις βάρος του Οτσαλάν. Σε συνέντευξη τύπου δημοσιογράφος των «Νέων» θέτει στον εκπρόσωπο της κυβέρνησης Ρέππα, την ερώτηση «Ποιος είναι ο ορισμός που δίνει η κυβέρνησή σας στις έννοιες «φιλότιμο» και «αξιοπρέπεια»; Η απάντηση δεν έχει την παραμικρή σημασία… Εξάλλου οι λέξεις αυτές για την αμερικανόδουλη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήταν άγνωστες. Τι να απαντήσει άλλωστε όταν πριν τρία χρόνια ο πρωθυπουργός της ευχαριστούσε δημόσια τις ΗΠΑ για τα γεγονότα των Ιμίων; Τι να απαντήσει ύστερα από την υπογραφή της ελληνοτουρκικής συμφωνίας της Μαδρίτης κατά παραγγελία της Ολμπράιτ, υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ;

Αξίζει να σημειωθεί και κάτι ακόμη. Ενώ η ελληνική κοινωνία έβραζε και ήταν έτοιμη να εκραγεί, υπήρξε μια βαλβίδα εκτόνωσης που αποσυμπίεσε την ενέργεια και χάρισε ένα άλλοθι αυθεντίας στην κυβέρνηση. Στις δηλώσεις της γραμματέως του Οτσαλάν, κυρίας Σελσί Ντιλάν, η οποία περιέγραψε τα γεγονότα που οδήγησαν στη σύλληψη του και καταλόγισε τις ευθύνες στην κυβέρνηση, απάντησε ο «Μίκης της καρδιάς μας» και ο από μηχανής θεός του Σημίτη. Ο πατριώτης Μίκης Θεοδωράκης, πήρε αμπάριζα τα αστικά ΜΜΕ και είπε πολλά από αυτά που ως συνήθως λέει όταν φοράει τα οπορτουνιστικά γυαλιά του. Ο Μίκης παρουσιάστηκε οργισμένος και παθιασμένος όπως δήλωσε, στα βραδινά δελτία ειδήσεων και έκανε λόγο για «αχαριστία των κοριτσιών από το Κουρδιστάν που καταφέρονται αντί να ευχαριστήσουν την ελληνική κυβέρνηση για όσα έκανε» (σ.σ. να παραδώσει στους Τούρκους τον Οτσαλάν…). Έκανε μάλιστα και την παροιμιώδη ερώτηση «ποιες είστε εσείς που θα μιλήσετε απαξιωτικά για την κυβέρνηση της πατρίδας μου;». Τι άλλο είπε ο σπουδαίος αυτός Έλλην μουσουργός; Δικαιολόγησε τον Πάγκαλο λέγοντας πως «προσεβλήθη ο πατριωτισμός του κ. Πάγκαλου από τα λεγόμενα της Ντιλάν και το πήρε προσωπικά». Και έκλεισε κουνώντας το δάχτυλο ή καλύτερα την καθοδηγητική του μπαγκέτα, καλώντας τον ελληνικό λαό και τα πολιτικά κόμματα «να στρατευτούν παρά τω πλευρώ της κυβέρνησης και να στηρίξουν προσωπικώς τον κ. Σημίτη, διότι όποιος κατηγορεί το Σημίτη, κατηγορεί τη χώρα και τον ελληνικό λαό!» Ο Κώστας Σημίτης έσπευσε αργότερα να ευχαριστήσει προσωπικά το Μίκη Θεοδωράκη για τα λεγόμενά του. Επιπλέον στο πλευρό του στάθηκαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ο Λεωνίδας Κύρκος και σύσσωμη η κεφαλαιοκρατία των Ελλήνων.

Όλα αυτά και τα υπόλοιπα που συνέβησαν τότε ήταν μία από τις πιο κραυγαλέες και μαύρες σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας, μια προκλητική και ατράνταχτη απόδειξη της πειθήνιας αμερικανόδουλης πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, που την εφάρμοσε στο έπακρο κατά τη διακυβέρνηση της χώρας και που συνέχισε υπερήφανα την ξεπουλημένη στάση του τότε Συνασπισμού και της γλοιώδους στάσης του Νίκου Κωνσταντόπουλου, προέδρου τότε του προθαλάμου του ΠΑΣΟΚ. Και για να κλείσουμε μουσικά, θα απαντήσω τόσο στους τότε άμεσα εμπλεκόμενους όσο και στο Μίκη Θεοδωράκη, με μουσική Μάνου Χατζιδάκι και στίχους του Ιάκωβου Καμπανέλη:

Αχ, τι ντροπή, τέτοια ντροπή, μάνα μου και πως βγαίνει,
όσο κι αν τρέξει ο ποταμός, μάνα μου δε την πλένει.