Παρακολουθούσα χθες μια γερμανική ταινία που αναφερόταν στη νεαρή περίοδο και τη γνωριμία του Μαρξ με τονΈνγκελς. Μεταξύ άλλων, το φιλμ παρουσίαζε και την σχέση των δυο διανοητών με τους υπόλοιπους σοσιαλιστές της εποχής και την ιδεολογική τους σύγκρουση με τους αναρχικούς (Προυντόν, Μπακούνιν, κ.α.) καθώς διαμορφωνόταν και ωρίμαζε στο μυαλό τους η κομμουνιστική θεωρία. Αυτό που γίνονταν ξεκάθαρο στην ταινία ήταν η διαφορά της επιστημονικά θεμελιωμένης σκέψης των Μαρξ και Ένγκελς, σε αντίθεση με τους αναρχικούς και λοιπούς σοσιαλιστές της εποχής, των οποίων οι οπτικές και τα προγράμματα στερούνταν ψυχραιμίας, βάθους, οξυδέρκειας, και δυνατοτήτων. Ο Μαρξ, για παράδειγμα, κατηγορούσε το Βάιτλινγκ για υπερβολικό συναισθηματισμό που δεν υποστηρίζονταν από κάποιο αντικειμενικά επεξεργασμένο σχέδιο, κάτι που θα οδηγούσε όσους τον ακολουθούσαν σε αδιέξοδο. Παράλληλα, παρακολουθούμε την κριτική που ασκούν στον Προυντόν, με αποκορύφωμα το έργο τους «η αθλιότητα της φιλοσοφίας», και τελικά τον αποφασιστικό διαχωρισμό της κομμουνιστικής ιδεολογίας από τα υπόλοιπα ουτοπικά ρεύματα της εποχής στο συνέδριο της «Ένωσης των Δικαίων» και τη μετονομασία της ένωσης σε «κομμουνιστική». Στο έργο υπήρχαν ουσιαστικές λεπτομέρειες οι οποίες ίσως χρειάζονταν ένα πιο προσεχτικό μάτι για να γίνουν αντιληπτές, όπως για παράδειγμα η γοητεία που ασκεί στα μικροαστικά στρώματα η αναρχική ιδεολογία, κάτι που φαίνονταν στο σημείο που έβγαζε λόγο ο Προυντόν, ενώ αργότερα φαίνεται ότι ο Μαρξ αντιμετωπίζει τον κολαούζο του Βάιτλινγκ ως ρουφιάνο.

Και όλα αυτά μέχρι τα μέσα του 19^ου αιώνα, κάτι που δικαίως μπορεί να οδηγήσει κάποιον στο να αναρωτηθεί γιατί άραγε αυτές οι από τότε ουτοπικές αναχρονιστικές θεωρίες συνεχίζουν να μας ταλαιπωρούν; Δε θα αναλύσουμε εδώ τους λόγους που οδηγούν στην διαιώνιση της αναρχικής ιδεολογίας ακόμα και σήμερα που η ψαλίδα μεταξύ αυτής και της πραγματικότητας έχει ανοίξει σπαγκάτο. Αυτό όμως που μπορούμε να παρατηρήσουμε πολύ εύκολα είναι η αθλιότητα στην οποία έχει φτάσει το αναρχικό κίνημα στις μέρες μας και ως πρόσφατο παράδειγμα θα αναφερθούμε ακροθιγώς στη χτεσινή «κατάληψη του Πολυτεχνείου».

Η εν λόγω κατάληψη πραγματοποιήθηκε από μια αναρχική γκρούπα αγνώστων περεταίρω στοιχείων η οποία κατσικώθηκε στο χώρο του ΕΜΠ αυτές τις μέρες και δεν αφήνει κανέναν να πλησιάσει. Οι ανακοινώσεις τους προβάλλονται από το Indymedia και θα ήταν απλά αστείες αν δεν ήταν και τραγικές:

Σε εγρήγορση απέναντι στην κομματική καταστολή

από Κατάληψη Πολυτεχνείου

15/11/2017 2:20 μμ.

Τοπικά Νέα

Η Στουρνάρα παραμένει ανοιχτή προς όποιον και όποιαν επιθυμεί να επισκεπτεί το πολυτεχνείο ή να κάνει εκδηλώσεις, εκτός αν πρόκειται για εκδήλωση κομμάτων και πολιτικών οργανώσεων

Πηγή indymedia

Αλήθεια, η Χούντα των συνταγματαρχών δεν ήταν αυτή που απαγόρευε τα κόμματα και τις πολιτικές οργανώσεις στο πολυτεχνείο, τις δικές της αντιλήψεις δεν αναπαράγει η «κατάληψη», και αν ναι τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει και τόσο αν οι εν λόγω καταληψίες είναι ασφαλίτες που έχουν φορέσει την προβιά του αντιεξουσιαστή ή αν είναι γνήσιοι στόκοι. Και αυτό γιατί απολαμβάνουν τουλάχιστον την ανοχή των υπολοίπων του «χώρου» ενώ τα αιτήματά τους προβάλλονται κανονικά από το Indymedia που αποτελεί κατά κάποιο τρόπο το μαζικό μέσο ενημέρωσης και προπαγάνδας των αναρχικών στην Ελλάδα. Με λίγα λόγια, αν είναι τόσο εύκολο ασφαλίτες να κινούνται και να δρουν στο όνομα της αναρχίας, τότε κάτι σάπιο υπάρχει στο [ευρύτερο] βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Αξίζει όμως να σταθούμε και σε μια δυο εικόνες που προδίδουν τον ιδεολογικό προσανατολισμό τον καταληψιών:

Έχουμε λοιπόν αλλοίωση του συνθήματος «έξω το ΝΑΤΟ» στην πύλη, αλλά ανάρτηση πανό το οποίο φέρει το πολύ σχετικό με την επέτειο του Πολυτεχνείου σύνθημα «Καμιά ανοχή στην βιομηχανία κρέατος […]». Ποιος ξέρει, ίσως να πρόκειται για την ίδια γκρούπα που σπάει κρεοπωλεία. Ανεχόμαστε τους χασάπηδες των λαών αλλά δεν ανεχόμαστε τους χασάπηδες των αρνιών.

Σε κάθε περίπτωση, όλο αυτό το σκηνικό βρωμάει παρακράτος, και είναι ικανό να οδηγήσει σε ακραία μέτρα καταστολής για την παρεμπόδιση των κινητοποιήσεων της επετείου του Πολυτεχνείου. Δίνει άλλοθι στην κυβέρνηση και εξυπηρετεί όλους εκείνους που θέλουν να αμαυρώσουν τόσο τον συμβολισμό, όσο και το επίκαιρο μήνυμα της εν λόγω επετείου, αλλά και την δημοφιλία της και τη δυνατότητα της να εμψυχώσει.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)