Χρονικό της επόμενης μέρας

Περπάτησα πολύ και φέτος.Τα γύρισα όλα. Δεν μπόρεσα ν’ αγοράσω βιβλία αλλά τα μύρισα και είδα τους τίτλους. Και τότε δεν μπορούσα ν’ αγοράσω. Και τότε πήγαινα με τα πόδια από την Κυψέλη μέχρι του Ζωγράφου ή την Καισαριανή κι έτρεχα να παίξω στην εξέδρα του θεάτρου ή να ξενυχτήσω φυλάγοντας τα σκηνικά με τη Τζία (Γιοβάνη) και την Έφη (Θανοπούλου). Φορούσα μια χίπικη, μακριά, θεόφαρδη φούστα και τις σκέπασα που έπιασε κρύο το ξημέρωμα στο 2ο Φεστιβάλ στην Καισαριανή.

Τώρα καθόμαστε με τον Σπύρο (Χαλβατζή) στις τιμητικές κι ακούμε την κεντρική ομιλία.

— Τι μας λένε σύντροφε. Πέρασαν τόσα χρόνια. Χτες δεν ήταν;

Γελάμε. Και νιώθω την ίδια συγκίνηση και τον ίδιο ενθουσιασμό κι ας μη μ’ αρέσει ο τόσος θόρυβος και οι τόσοι «πρόθυμοι» που μας θυμήθηκαν.

Καλώς τους.

Και του χρόνου και κάθε χρόνο νάμαστε πάντα νέοι σύντροφοι.