Διακοπές στο Σαράγεβο*: Για την 20η Οκτώβρη 2011

Σήμερα συμπληρώνονται 6 χρόνια από μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις του 21ου αιώνα στην Ελλάδα. Τη διαδήλωση, ίσως 200.000 ανθρώπων στην Αθήνα στις 20 Οκτώβρη 2011 στα πλαίσια 48ωρης πανελλαδικής απεργίας, έξω απ’ τη Βουλή, όταν σε αυτή ψηφιζόταν ένα ακόμα άθλιο πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης Παπανδρέου σε συνεννόηση με ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ.

Η περίοδος 2010-2012 ήταν όντως μια περίοδος ανόδου της αγωνιστικότητας των εργαζομένων. Μπορεί η γενική κατεύθυνση να ήταν ασαφής, μπορεί να δέσποζε σ’ αυτήν η σούπα των «αγανακτισμένων», τα «όλοι ίδιοι είναι», οι μούντζες και άλλες τρίχες κατσαρές κλπ. αλλά στο διάστημα αυτό σημειώθηκε όντως ένας έντονος ξεσηκωμός πλατών λαϊκών μαζών, εργαζομένων και μικρομεσαίων στρωμάτων. Το τι απέγινε εκείνη η αγωνιστική ανάταση, το εάν και πόσο ενσωματώθηκε, αν «έφαγε άκυρο» κλπ. τα μετέπειτα χρόνια είναι μια μεγάλη συζήτηση που δεν είναι της ώρας.

Στο Σύνταγμα λοιπόν εκείνο το πρωί, βρέθηκαν χοντρικά δύο τμήματα μιας μεγάλης κινητοποίησης. Το ένα αφορούσε τις αρκετές χιλιάδες διαδηλωτές της ΓΣΕΕ, σωματείων, συλλογικοτήτων, αγανακτισμένων, Σύριζα, εξωκοινοβουλίου και αναρχίας (με τις διαφοροποιήσεις τους βέβαια) και το άλλο είχε κορμό τις περίπου ισόποσες δυνάμεις του ΠΑΜΕ, σωματείων, λαϊκών επιτροπών κλπ.

[Κάπου εδώ στο κείμενο είχα σκοπό να βάλω μια περιγραφή του «τι έγινε», «τι παίχτηκε» εκείνες τις ώρες και κυρίως για το «μετά». Δε θα το κάνω όμως. Διαπίστωσα ότι κάθε προσπάθεια να διατηρήσω την ψυχραιμία μου ακόμα και μετά από 6 χρόνια είναι μάταιη. Για αυτή την ας πούμε πιο «εν θερμώ» περιγραφή θα χρειαστεί να ανατρέξετε στο κείμενο του Φιλολαϊκού blog με τίτλο «Το βόδι που μου πήραν, ακόμα το χρωστάν», που γράφτηκε το 2015, βασιζόμενο όμως σε σημειώσεις λίγες ώρες μετά τα γεγονότα της 20/10/2011.]

Τηλεγραφικά μόνο να πούμε αυτό. Τα μόνα ξεκάθαρα περιστατικά εκείνη τη μέρα ήταν δύο. 1ον Η αλήτική προβοκατόρικη επίθεση αναρχικών ή/και άλλων λιγότερο «αγαθών» και «καλοπροαίρετων» ούγκανων** στο κομμάτι της συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ και 2ον η επίθεση της αστυνομίας*** στο σύνολο της διαδήλωσης (ΠΑΜΕ & ΓΣΕΕ/Εξωκοινοβούλιο) αυτή τη φορά με αποτέλεσμα το θάνατο, έμμεση κρατική δολοφονία του οικοδόμου Δ. Κοτζαρίδη.

Ακολούθησε μια πανσπερμία ανακοινώσεων από πολιτικές οργανώσεις που περιλάμβανε όλη τη γκάμα των αντιδράσεων. Από απερίφραστες καταδίκες έως απερίφραστες καταδίκες. Μόνο που ο καθένας καταδίκαζε το θύτη ή το θύμα ανάλογα με τα γούστα του. Φυσικά δεν έλειψαν και ανακοινώσεις του τύπου «ναι μεν, αλλά».

Για μένα προσωπικά τα γεγονότα της 20ης Οκτώβρη αποτέλεσαν τη «λυδία λίθο» ώστε να διαπιστώσω «τι μυαλό κουβαλάει» κάποιος (είτε άτομο, είτε φορέας) πολιτικά. Και συνεχίζω να θεωρώ και σήμερα ότι όποιος δεν μπορεί να δώσει και έστω και σήμερα -τη σωστή- απάντηση «δεν ξέρει να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα» σχετικά με τα πολιτικά πράγματα του τόπου. Αυτό βέβαια δεν είναι τωρινό πρόβλημα. Κάθε πολιτικός φορέας αριστερός, δεξιός ή κεντροαριστεροδέξιος πολύ συχνά εμφανίζεται δυσκοίλιος στο να πάρει θέση για ένα γεγονός που δεν άπτεται άμεσα του χώρου του. Είναι ως ένα σημείο θεμιτό να υπάρχουν λεπτές ισορροπίες, λυκοφιλίες και… προβατοεχθρότητες ανάμεσα σε οργανώσεις, κόμματα κλπ. κάθε είδους. Όμως τα γεγονότα εκείνης της μέρας ήταν τόσο προφανή και η καταδίκη τους έπρεπε να είναι τόσο άμεση, σαφής και κατηγορηματική που δεν χρειαζόταν και τόση προσπάθεια.

Δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος του χώρου της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς βούτηξε στον παβλωφικό αντιΚΚΕδισμό όπως ο Ψαριανός θα βουτούσε σε μια πισίνα γεμάτη τσίπουρο. Ένα άλλο ευτυχώς, επίσης μεγαλούτσικο, πήρε θέση και καταδίκασε (με περιφράσεις ή χωρίς, ανάλογα με το πόσο ήθελε να «εκτεθεί». Τα παραπάνω αφορούν τις επίσημες οργανώσεις, τις ηγεσίες. Στις «βάσεις» τα πράγματα ήταν κάπως χειρότερα. Όπως έγραψα και στο Φιλολαϊκό blog:

«[…] Ίσως να αυταπατώμαι για τις δυνατότητες, τα όρια και τις προοπτικές του αριστερίστικου χώρου. Αν η Μαύρη Γάτα και τα Προκάτ σου φαίνονται ελκυστικότερα από το ΠΑΜΕ, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.»

Το παραπάνω απόσπασμα αποκτά ακόμα κωμικοτραγικότερη χροιά αν αναλογιστούμε το «ξύλο» που έπεσε παραμονές της 17ης Νοέμβρη του 2015 στο ΕΜΠ, όταν αριστεριστές «εδάρησαν» από αναρχικούς, οι οποίοι στη συνέχεια εξέδωσαν ανακοίνωση στην οποία έλεγαν ούτε λίγο ούτε πολύ «Σόρρυ, σας περάσαμε για κνίτες».

Γι’ αυτό ακριβώς, στα πλαίσια της ολοκλήρωσης του Εγχειριδίου για τον Αριστερισμό στο Φιλολαϊκό blog θα υπάρξει ειδικός δείκτης στο επερχόμενο, μέσα  Δεκέμβρη, 4ο και τελευταίο μέρος. Ο δείκτης αυτός θα λέγεται «Εικοσιοκτωβρόμετρο/Προστατεψοβουλόμετρο» και θα κατατάσσει τις αριστερίστικες οργανώσεις με κριτήριο τη στάση που κράτησαν απέναντι στα γεγονότα της 20/10/2011.

*Ο τίτλος του κειμένου είναι εμπνευσμένος απ’ το αναρχοκάτι περιοδικό Sarajevo το οποίο είχε την πιο διασκεδαστική, «αντικειμενική» και καλτ άποψη για τα γεγονότα. Μπορείτε να τη βρείτε εδώ

**Πραγματικά αυτοί οι χαρακτηρισμοί ήταν οι ηπιότεροι, πιο «σαβουάρ-βιβρ» και «κομ-ιλ-φό» που μπορούσα να χρησιμοποιήσω στο κείμενο, χωρίς να μας κηνυγάει το ΕΣΡ, ο Άρειος Πάγος και το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης

***Λέω «αστυνομίας» και όχι «ΜΑΤ» γιατί όπως ξέρουμε η αστυνομία έχει και άλλα σώματα εκτός από τα ΜΑΤ. Ή μήπως δεν το ξέρουμε;