Η ψευδαίσθηση της αντιπολίτευσης

Η απροκάλυπτη καταστολή που ξαναείδαμε στην επέτειο της δολοφνίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου όξυνε το αρνητικό κλίμα γύρω από την κυβέρνηση της ΝΔ και τις πολιτικές που ακολουθεί. Η δυσφορία για το νεοφιλελεύθερο κυβερνητικό σχήμα προκλήθηκε από το σύνολο των αντιλαϊκών πολιτικών που υλοποιεί, με κορωνίδα την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας και τους 100 νεκρούς τη μέρα. Παρά τις δριμύτατες κριτικές που έχει δεχτεί, η κυβέρνηση συνεχίζει ακλόνητη στο θρόνο της, δημιουργώντας ερωτήματα για την παρουσία και την τακτική της Αντιπολίτευσης. Οι διάφορες σκέψεις περί ενιαίας αντιπολίτευσης κάτω από την ιδεολογική ομπρέλα της αριστεράς κρύβουν οπωσδήποτε έλλειψη ταξικής επίγνωσης.

Η ρίζα του προβλήματος για την εύρεση της αποτελεσματικής αντιπολίτευσης που θα σταθεί εμπόδιο στις αντιλαϊκές πολιτικές βρίσκεται στο πολιτικό σύστημα, όπου διαδραματίζονται αυτές οι πρακτικές. Η αστική δημοκρατία έρχεται ως επικάλυμμα και πλάνη στις απαιτήσεις των πολιτών για συμμετοχή στις πολιτικές διεργασίες και αποφάσεις. Παρουσιάζεται ως σύστημα ταξικά ουδέτερο, προσδίδοντας την αληθοφάνεια της ισότητας. Επιπρόσθετα, ο δικομματισμός προσπαθεί να πολώσει τους πολίτες με την ανάδειξη διαφορών, που έχουν όμως κοινή ταξική βάση, δομώντας τη λειτουργία της κυρίαρχης αστικής τάξης.

Με αυτά τα δεδομένα, πρέπει να προσαρμόσουμε την ελληνική πραγματικότητα της πολιτικής σκηνής. Είναι δύςσκολο για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ως αξιωματική αντιπολίτευση, να ασκήσει κριτική σε πολιτικές που στηρίζονται στις δικές του επιλογές και αποφάσεις. Πώς να καταγγείλει πραγματικά την αστυνομική αυθαιρεσία, όταν τα ΜΑΤ της κυβέρνησής του πετούσαν δακρυγόνα σε κλειστούς χώρους ή όταν ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έφερε ένα ιδιώνυμο (!) για όσους αντιτάχθηκαν στους πλειστηριασμούς; Πώς θα γίνει πραγματική αντιπολίτευση στο σχέδιο Πισαρίδη, που φέρνει ακόμα πιο κοντά στη φτώχεια και την εξαθλίωση τον λαό, όταν προτείνει ένα σχέδιο απλώς… αντίστροφο; Μια “προοδευτική” αντιπολίτευση από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α και κρυφά-κρυφά το ΜέΡΑ25 δεν είναι τίποτα άλλο από μια “αναζωογόνηση” της πολιτικής προοπτικής, με βάση πάντα το κεφάλαιο.

Το φρένο σε αυτές τις πολιτικές είναι μια ριζοσπαστική κατεύθυνση, με την πραγματική της σημασία. Πρέπει δηλαδή να ξεριζωθούν οι ρίζες, που δεν είναι άλλες από τον ίδιο τον καπιταλισμό και τα συμφέροντά του.

Η πραγματική αντιπολίτευση θα έρθει από αυτόν που κινεί τον ρου της ιστορίας, δηλαδή από τον ίδιο τον λαό. Ήρθε η ώρα να βγουν συμπεράσματα για το πώς θα έρθει η πραγματική πάλη που θα εξαλείψει μια για πάντα την ανέχεια και την εκμετάλλευση. Το ζήτημα είναι να μην ανανεωθούν τα πρόσωπα και να κατευναστούν τα πνεύματα, ούτε να προσδεθούμε σε σωτήρες. Εξάλλου κανένας λαός δε σώθηκε από σωτήρες. Συνειδητοποιούμε τις ταξικές διαρθρώσεις της κοινωνίας μας και μετατρέπουμε τη συνείδηση και την πάλη μας σε ταξική.

Στέλιος Βοσκάκης