Μόνο ένας φασίστας έχει πολεμήσει ηρωικά για την ελευθερία της πατρίδας: ο Πρέκας … στο σινεμά.

Όχι μόνο σαν “πολύ πατριώτες” (τα είπαμε αυτά…), αλλά και σαν πολύ “μάχιμοι” και “παλληκαράδες”, εμφανίζονται τα εθνίκια. Ένας διθύραμβος της πολεμικής ικανότητάς τους κυριαρχεί στα λόγια και στα συνθήματα των εθνικιστών. «Ελληνικό πνεύμα» και «πολεμική αρετή» και τέτοια. Εργολάβοι πατριωτισμού κι αλυτρωτισμού. Κάνουν και μαθήματα για το πώς πολεμούσαν λέει οι αρχαίοι Έλληνες. Λες και πολέμησαν ποτέ αυτοί κι οι πολιτικοί τους πρόγονοι, στα ίσια και χωρίς προστάτες. Απειλούν λαούς και κράτη με πολέμους των ονειρώξεών τους. Κι όλα αυτά για να κρυφτεί ο πραγματικός πόλεμος που γίνεται κάθε μέρα παντού και στον οποίο έχουν πάρει τη θέση των μαντρόσκυλων των αφεντικών και των επικυρίαρχων.

Ποιοι ρε; Ποιοι τα λένε αυτά;
Αυτοί που για να σφάξουν έναν Φύσσα, πρέπει να πάνε 30 νοματαίοι οπλισμένοι με κάθε είδους ρόπαλα και με συνοδεία μερικών ζευγών Ζητάδων προς αποφυγή «παρεξηγήσεων»; Αυτοί που για να χτυπήσουν 5 Αιγύπτιους εργάτες στο σπίτι τους επιστρατεύουν ένα οπλισμένο τάγμα; Αυτοί που όταν τους πάρουν χαμπάρι είναι “δεν είδα, δε ξέρω” κι αν δε τη γλυτώσουν έτσι, τρέχουν και κρύβονται στα κοτέτσια; Αυτοί που στο τέλος κλαίνε στο δικαστήριο και στη βουλή “Δεν ήμουν εγώ κύριε. Εγώ είμαι ΠΑΣΟΚ”; Αυτοί είναι οι παλληκαράδες;

Ποιοι ρε;
Αυτοί που παραδόθηκαν το 1941 στους Γερμανούς και τους Ιταλούς και τους Βούλγαρους χωρίς ο στρατός να ηττηθεί; Αυτοί που από την πρώτη στιγμή έγιναν συνεργάτες των Γερμανών, πρωθυπουργοί, ταγματασφαλίτες, μαυραγορίτες και καταχραστές εβραϊκών περιουσιών; Αυτοί που φόρεσαν με τη μία τις κουκούλες κι έδιναν όρκο στο Χίτλερ; Αυτοί που πρωτοστάτησαν σε μπλόκα, κρεμάλες, σφαγές και αντίποινα σε βάρος αμάχων, γυναικών, γέρων και παιδιών; Αυτοί που έκαιγαν τα Δίστομα και τις Κανδάνους; Ας μας πουν μια μάχη που έδωσαν εναντίον των κατακτητών. Π.χ. εναντίον των Βουλγάρων που κατείχαν τη Μακεδονία.

Ποιοι θα μιλήσουν;
Αυτοί που σαν αξιωματικοί στο Κάιρο παραιτούνταν μαζικά από τις θέσεις τους, τις παραμονές της μάχης του Ελ Αλαμέιν, την ώρα που οι φαντάροι της ΑΣΟ και του ΕΑΜ διεκδικούσαν πιεστικά από τη διοίκηση και τους Άγγλους να τους συμπεριλάβουν στα σχέδια της μάχης και να πολεμήσουν (όπως κι έγινε); Αυτοί που το Δεκέμβρη του 44′ πυροβολούσαν άοπλους διαδηλωτές από τις ταράτσες της βουλής και της Μεγάλης Βρετανίας; Αυτοί που παρακαλούσαν τους Άγγλους να επέμβουν εναντίον του ΕΛΑΣ γιατί οι ίδιοι δε μπορούσαν να τον αντιμετωπίσουν;
Αυτοί που παρακολουθούσαν με τα κιάλια τους Αμερικάνους πιλότους να καίνε όλα τα βουνά με τις ναπάλμ;
Αυτοί που το μόνο που κατάφερναν ήταν να βασανίζουν ποιητές κι επιστήμονες στη Μακρόνησο; Να βιάζουν γυναίκες και να καίνε ουρήθρες ανδρών στα κολαστήρια της Χούντας; Ας μας πουν: πώς, που και πότε πολέμησαν οι πολιτικοί τους πρόγονοι τους κατακτητές; Ποια είναι η “παληκαριά” τους;

Σιγά λοιπόν τα καλτσόν ρε «μαχητές». Μην ξεχάσετε τις περικνημίδες και σας δαγκώσει κανάς σκίουρος.

Μια σκέψη όμως «βασανίζει» το μυαλό μου… Αν οι 300 του Λεωνίδα πολεμούσαν σαν χρυσαυγίτες (μια υπόθεση ρε αδερφέ) τι θα είχε γίνει;