Ο μισανθρωπισμός, οι ηλικιωμένοι και τα υποκείμενα νοσήματα

Από τότε που μπήκε ο κορωνοϊός στη ζωή μας οι λέξεις “υποκείμενα νοσήματα” έχουν αποκτήσει μυθική υπόσταση. Η πλειοψηφία των νεκρών είχε τέτοια ή ήταν προχωρημένης ηλικίας.

Γύρω από αυτά έχει στηθεί ένας απίστευτα μακάβριος χορός του θανάτου: οι ηλικιωμένοι, οι οποίοι κινδυνεύουν πιο πολύ από όλους, είναι κάτι σαν τα δικαιολογημένα θύματα του ιού. Σαν να λέμε, ΟΚ, ας πεθάνουν και μερικοί 85αρηδες, εμείς να είμαστε καλά.

Λίγο πολύ το ίδιο συμβαίνει και με αυτούς που έχουν τα περίφημα υποκείμενα νοσήματα. Σχεδόν για κάθε θάνατο νεαρού ατόμου, ακούμε ότι έπασχε από υποκείμενα νοσήματα. Αυτή η φιλολογία ίσως να λειτουργεί καθησυχαστικά στους υγιείς. Ίσως δίνει και αέρα στα πανιά των ψεκασμένων που λένε ότι κανείς δεν πέθανε απο covid, αλλά πέθαναν από τα άλλα τους νοσήματα.

Σε κάθε περίπτωση, μια ακραία ρατσιστική και μισανθρωπιστική διάθεση αρχίζει να διαφαίνεται: υπάρχουν ζωές που αξίζουν να βιωθούν, αυτές του ντόπιου, υγιούς, νέου και παραγωγικού ανθρώπου και αυτές οι ζωές που πατώνουν στο χρηματιστήριο αξιών, αυτές των ηλικιωμένων που “τι άλλο θα ζήσουν”, αυτές όσων έχουν υποκείμενα νοσήματα που “ε, είχε τα μαύρα του τα χάλια, πως να τη βγάλει” και φυσικά αυτές των ανθρώπων που για κανένα λόγο δεν χωράνε στην καθαρότητα της κοινωνίας μας, είτε είναι μετανάστες, οροθετικοί, άστεγοι, τοξικοεξαρτημένοι κτλ.

Πέρα από το πολιτικό ζήτημα που προκύπτει από αυτό, πέρα από το γεγονός ότι αυτός ο ακραίος διαχωρισμός λαμβάνει και θεσμική επιβεβαίωση, αφού καθημερινά το Υπουργείο Υγείας στις επίσημες ανακοινώσεις του φροντίζει να μας ενημερώσει για το πόσοι από τους νεκρούς ήταν μεγάλοι σε ηλικία ή/και έπασχαν από υποκείμενα νοσήματα, προκύπτει και το απλό, το καθημερινό.

Σκέψου να είσαι ένας από αυτούς με τα υποκείμενα νοσήματα. Να έχεις φάει μερικές δεκαετίες στα νοσοκομεία, στα ιατρεία, στα κέντρα αποκατάστασης, να προσέχεις για χρόνια την διατροφή και την υγεία σου, να στερείσαι για μια ζωή μικρές απολαύσεις, να ακολουθείς θεραπείες, να δίνεις μάχες και μερικές να τις κερδίζεις και να παίρνεις λίγα χρονάκια ζωής ακόμα, ώσπου τελικά να σε λυγίζει ένας κωλο-ιός. Ο θάνατός σου να δικαιολογείται ή να αντιμετωπίζεται με ανακούφιση από την πλειοψηφία. Η ζωή σου να μη φέρνει και ιδιαίτερη θλίψη παρά μόνο στους δικούς σου ανθρώπους. Να μη θεωρείται άδικος ο θάνατός σου.

Ας σκεφτούμε τον φόβο και τον τρόμο που έχουν αυτοί οι άνθρωποι σήμερα και ας τον αντιπαραβάλουμε με την ανωριμότητα πολλών συνανθρώπων μας αλλά κυρίως με την ανηθικότητα αυτών που αποφάσισαν να παίξουν χιλιάδες ζωές στα ζάρια, ανοίγοντας τα σύνορα για να μη χαθούν τα τουριστικά πακέτα, αφήνοντας ως και σήμερα γυμνές τις δομές δημόσιας υγείας, αυτούς που για θρησκεία έχουν την οικονομία τους και προσκυνούν τους δείκτες της ολημερίς.

Για μια ακόμα φορά: Μόνο ο λαός θα σώσει το λαό.

Κουράγιο σε όλους και ειδικά σε όποιους το έχουν περισσότερη ανάγκη.

Και αν θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δίνουν τη μάχη, ας μην τους αφήσουμε μόνους στους αγώνες τους για Δημόσια Υγεία και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς στα Νοσοκομεία.