Ο πάγος έλιωσε, ο δρόμος μπλουμ…

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της κλιματικής αλλαγής είναι βασικά αυτοί που μιλούν για αυτήν.

Αυτοί που κάνουν χοντρές μπίζνες, μιλώντας για πράσινη οικονομία. Αυτοί που την επικαλούνται για να σκεπάσουν τις δικές τους ευθύνες. Αυτοί που αντιμετωπίζουν την υπερθέρμανση σαν απλό φυσικό φαινόμενο. Χωρίς υπεύθυνους, αιτίες ή έστω κάποιους παράγοντες που το επιβαρύνουν.

Είναι το σύστημα που υπηρετούν όλοι μαζί, κάνοντας ό,τι μπορούν για να το βγάλουν έξω από το κάδρο. Λες και οι μηχανές έχουν δική τους βούληση και κινούνται στους δικούς τους ρυθμούς. Λες και τις χειρίζεται γενικά και αόριστα ο άνθρωπος, και όχι αυτοί που τις κατέχουν στις επιχειρήσεις τους.

Κι όσο μένει έξω από το κάδρο η βασική εικόνα, μένουμε να κοιτάμε μια άδεια κορνίζα, που γεμίζει κατά καιρούς με μικρές εντυπωσιακές εικόνες για να κρύψουν τη μεγάλη εικόνα. Και “ευαισθητοποιούν” την κοινή γνώμη, για να της βρουν αργότερα κάποιο βολικό “άλλοθι”, με κάποια “μαζική πρωτοβουλία”, κατεβάζοντας πχ το διακόπτη του ρεύματος για λίγα λεπτά. Αρκεί να νιώθουν κι αυτοί συνυπεύθυνοι. Όλοι μαζί τα φάγαμε, και καταστρέψαμε τον πλανήτη.

Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος μπλουμ. Τα σκυλιά περπατάνε πάνω στο νερό. Τα ΜΜΕ κάνουν το θαύμα του αιώνα, εξαφανίζοντας το 40% των πάγων της Γροιλανδίας. Ο κόσμος μαθαίνει να πιστεύει αρλούμπες ή να τις αγνοεί, μαζί με το υπαρκτό πρόβλημα. Και η ζωή προχωρά, χωρίς να κοιτά τις εικονικές ευαισθησίες.

Αλλά το περιβάλλον είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, για να το αφήσουμε στα χέρια τους και να κάνουν το μυαλό του κόσμου μπλέντερ…