Το παράπονο της σακούλας

Έτσι ξαφνικά άλλαξε η ζωή μου. Κανείς δε με θέλει. Εκεί που ήμουν η βασίλισσα, η απαραίτητη, η καθημερινή συνήθεια…όπως θέλεις πες με, τώρα όλοι με αποφεύγουν.

Μετά βδελυγμίας με απορρίπτουν.

Και όλα αυτά για μια ερώτηση. «Θέλετε σακούλα;».

Τι ρωτάς καλέ. Άμα του λες του άλλου «Κάνει 4 λεπτά».

Εμένα βρήκαν να διατιμήσουν στα φανερά, κατάλαβες;

Εκεί τους έπιασε η ειλικρίνεια. Στη φορολόγησή μου. Διότι είμαι πλαστικιά και μολύνω το περιβάλλον. Από μένα μολύνεται η θάλασσα και τα ψαράκια. Εγώ τα κάνω όλα αυτά!

Όλοι οι άλλοι αθώοι! Ας μην αναφερθώ διότι θα με πουν και κομμουνίστρια που όλο λέω για τους καπιταλιστές και τους καπιταλιστές….κι άλλη καραμέλα δεν έχω….ας μείνω στα επιχειρήματά μου. Τα ψαράκια που είναι τυλιγμένα σε πλαστική σακουλίτσα. Το τυράκι, οι αρακάδες, τα φύλλα κρούστας, το γαλατάκι, το ψωμάκι του τοστ, οι ελίτσες στο κεσεδάκι…να μην επεκταθώ τώρα στην επικράτεια του super market!

Ουαί υμίν φαρισαίοι υποκριτές! Ουαί υμίν επαναστάτες της γιαλαντζί οικολογίας.