Αποδόμηση Γκαιμπελισμού

Ο λαός μας θυμοσοφικά κι έχοντας ζήσει στο πετσί του με δικτατορίες, εξορίες  φυλακίσεις  εκτελέσεις, διάλυση οικογενειών, τ’ αποτελέσματά της, περικλείει συνοπτικά την γκαιμπελική προπαγάνδα στη φράση: ” πες πες κάτι θα μείνει”. Στις εποχές της τεχνολογικής αθανασίας των απόψεων, που διασφαλίζουν το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η προπαγάνδα έγινε ευκολάκι. Η διασπορά αληθοφανών ψευδών ειδήσεων δεν είναι βέβαια ανακάλυψη των ναζιστών. Επί των ημερών τους, στον 20ο αιώνα έφτασε στο απόγειο της αποτελεσματικότητας και μέσα από την εξουσία του ράιχ έγινε τμήμα της επίσημης αστικής πολιτικής, το πιο φανερό ” μυστικό” εργαλείο του προπαγανδιστικού οπλοστασίου της. Με τους κατάλληλους νόμους και το κατάλληλο σύστημα δικαιοσύνης, κυρίως δε τα ΜΜΕ, νομιμοποιήθηκε η δολοφονία χαρακτήρων. Για να το απλοποιήσω, στο επίπεδο του δύσκολου νομικού όρου “ποιος φέρει το βάρος της απόδειξης σε σχέση με την προπαγάνδα”, δε χρειάζεται παρά να σας θυμίσω πόσο γρήγορα εξαπλώνεται και κατασκευάζει και ψευδείς βεβαιότητες μια κατηγορία σήμερα, ας πούμε του τρέχοντος ρεύματος περί σεξουαλικής παρενόχλησης. Ένας απ’ τους κατηγορούμενους, ας υποθέσουμε ότι πάει στο δικαστήριο ως προσβληθείς και δικαιώνεται. Δεν είναι ένοχος! Αναρωτηθείτε αν θα το μάθετε ποτέ, μετά από δυο ως εφτά χρόνια, όταν το θέμα δεν θ’ απασχολεί πολλούς.

Η Χ.Α, έχοντας το μάλιστα δηλώσει απερίφραστα με το που απέκτησε κοινοβουλευτικό μανδύα, χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί τη βουλή, που είναι και σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση στις συνεδριάσεις της ολομέλειας για να παράγει τις εντυπώσεις που θέλει, κρυμμένη πίσω από το μανδύα του πολιτικού διαλόγου, ειδικά από τότε που λόγω της βιαιοπραγίας του Κασιδιάρη εναντίον μου περιορίστηκε η δράση της στα media. Και θα συνέχιζε απτόητη, αν δεν βρισκόταν στο σκαμνί, οπότε χρειάστηκε να προσαρμόσει προσεκτικά την προπαγάνδα της. Έτσι έπαιξε με το σύστημα, πλασάροντας ως αθώωση του Κασιδιάρη το γεγονός ότι στο ακροατήριο, μετά την αυτεπάγγελτη δίωξή του μετατράπηκε το κατηγορητήριο σε απλή σωματική βλάβη (αφού άντεξα το χτύπημα και δε διέκοψα την προεκλογική δραστηριότητα), οπότε απαιτούνταν έγκληση, δηλαδή μήνυση από μέρους μου, που για προφανείς λόγους πολιτικής αντιμετώπισης του φασισμού, δεν είχα κάνει. Η δίκη ματαιώθηκε και η πολιτική χρήση της δήθεν νομιμοποιημένης “ατιμωρησίας”, διευκόλυνε τη Χ.Α, που στο μεταξύ είχε στην πλάτη της τη δολοφονία του Φύσσα, την απόπειρα κατά των κομμουνιστών συνδικαλιστών στο Πέραμα και κατά των Αιγυπτίων ψαράδων κλπ…

Στις διαδηλώσεις, αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου, κυριαρχούσε το σύνθημα “από το Πέραμα στο Κερατσίνι, φασίστας δε θα μείνει”. Στη συνεδρίαση της Βουλής, μόλις την επομένη μέρα της αποτρόπαιης δολοφονίας του αντιφασίστα μουσικού, μιλώντας από βήματος μετέφερα αυτό το σύνθημα αυτούσιο. Ως υπόθεση που βρίσκεται στα χέρια του λαού, του αντιμέτωπου με τους ναζί. Εκτοτε, όπου μπορούσαν οι χρυσαυγίτες μου απέδιδαν την… πατέντα του συνθήματος, υποτιμώντας κατ’ αρχήν τον ίδιο το λαό. Είχαν ξεκινήσει για να διορθώσουν την εικόνα του Κασιδιάρη (θυμίζω ότι ως εκπρόσωπος τύπου τη ΧΑ δήλωνε ότι ούτε ξέρει ποιος είναι, ούτε έχει σχέση με τη ΧΑ ο Ρουπακιάς). Άλλωστε ο Κασιδιάρης, και με μήνυσή του που απερρίφθη, και με σχόλια και δηλώσεις, αριστερά και δεξιά, πολλών, αυτοπαρουσιαζόταν ως αμυνόμενος, αφού τον είχα… πλακώσει στο ξύλο με τον Ριζοσπάστη ανά χείρας (χιχιχι)! Ο Μιχαλολιάκος μ’ έλεγε απ’ τα μπαλκόνια τραμπούκα- μπολσεβίκα το 2012. Ο Μίχος την ημέρα της δολοφονίας των δυο χρυσαυγιτών (2013) απευθύνεται στις κάμερες καλώντας το κοινό να “ρωτήσει τη Λιάνα Κανέλλη τώρα τί έχει να πει”, συνδέοντας το λαϊκό σύνθημα με τη δολοφονία. Μεσολάβησαν άλλα κι άλλα, με άλλους πρωταγωνιστές, όπως το Λαγό μέσα στο κοινοβούλιο, προστατευόμενος από την τότε πρόεδρο Ζωή Κωνσταντοπούλου, όσο και ο Κασιδιάρης.

Συστηματικά από το “καλά της έκανε” διαφόρων αποψάκηδων στα social media ως το “όχι στην άρση της ασυλίας του Κασιδιάρη” για την επίθεση εναντίον μου στον Αντ1, είτε ως άποψη (Μανώλης Κεφαλογιάννης) είτε ως αβλεψία (όπως είπαν Δ. Κρεμαστινός , Γιάννης Ιωαννίδης), σιγά σιγά χτιζόταν επι πέντε χρόνια, στα πλαίσια της κατάπτυστης ευρωπαϊκής πολιτικής εξίσωσης (τι Χίτλερ, τι Στάλιν) το παραμυθάκι “μας βαράνε, τους βαράμε, μας σκοτώνουν, τους σκοτώνουμε”. Κι επειδή τα video περί την φιλανθρωπική δράση της ΧΑ, ακριβώς επειδή είναι video προβεβλημένα σε μεταγενέστερους χρόνους, παλεύονται και εντυπωσιοθηρικά κι επικοινωνιακά αλλά και δικανικά, σε αντίθεση με τη ζωντανή μετάδοση, που δύσκολα υποκύπτει στο “πες πες κάτι θα μείνει”, στοχοποιήθηκα. Κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε ποτέ, αν δεν ήμουν βουλευτής του ΚΚΕ. Το όλο ζήτημα θα γραφικοποιούνταν ως “προσωπική διαφορά”.

Ώσπου μια μέρα, ο βουλευτής της ΧΑ, Γιάννης Σαχινίδης, ανεβαίνει στο βήμα της Βουλής στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, το Δεκέμβρη του 2015, δυο χρόνια μετά τη δολοφονία των δυο νεαρών χρυσαυγιτών και τον τραυματισμό ενός τρίτου, και στο δήθεν ξεκάμπανο με ονοματεπώνυμο (Λιάνα Κανέλλη και γνωστή ως ΣταΛιάνα όπως είπε, απ’ το Στάλιν και το Λιάνα) με αποκαλεί σε ζωντανή μετάδοση, ηθικό αυτουργό της δολοφονίας. Δεν είμαι παρούσα, ώστε να κάμω χρήση του κανονισμού, που προβλέπει ότι όταν αναφερθεί το όνομα σου δικαιούσαι το λόγο “επί προσωπικού”. Παρεμβαίνει η έδρα, απτόητος! Ανεβαίνει αμέσως μετά στο βήμα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Αντώνης Μπαλωμενάκης, στηλιτεύει τον προλαλήσαντα χρυσαυγίτη, αυτός απτόητος! Την άλλη μέρα το πρωί ιστοσελίδες και διαδίκτυο αναφέρονται σε νέα επίθεση της ΧΑ εναντίον της Λιάνας Κανέλλη.

Αυτό που μοιάζει προσωπικό , αφού άλλωστε η αποδόμηση χαρακτήρα σε πρόσωπα αφορά, είναι προφανές ότι δεν είναι παρά τμήμα της προπαγάνδας, που θέλει το σκοπό (συκοφαντία) να αγιάζει τα μέσα (κοινοβούλιο). Σε τέτοιες περιπτώσεις, τα πρόσωπα χρησιμοποιούνται για να δώσουν εικονική αξιοπιστία στην πολιτική αντιπαράθεση. Η αλήθεια κρύβεται εύκολα πίσω από δυο νεκρούς και ένα οικείο πρόσωπο των media. Γιατί ο βουλευτής της ΧΑ ξέρει ότι η οργανώση “Μαχόμενες Επαναστατικές Ομάδες”, δυο βδομάδες μετά το φόνο στο Νέο Ηράκλειο, έχει αναλάβει την ευθύνη, παραμένοντας ανεξιχνίαστη ως πράξη και ανεντόπιστοι οι δράστες. Εντοπισμένος είναι μόνον ο ηθικός αυτουργός, δηλαδή η βουλευτής του ΚΚΕ !…

Ζύγιασα πολύ τη μηνυτήρια αναφορά, την οποία και τελικά αποφάσισα. Αν δεν είχα τη βουλευτική ιδιότητα, ξέροντας ότι αυτή η λάσπη δε με πιάνει, θα περιοριζόμουνα σε κείνο, το όχι μόνον χριστιανικό “ου γαρ οίδασι τι ποιούσι”. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με “την σπορά των ηττημένων του 1945, τους εθνικοσοσιαλιστές, τους φασίστες…” κατά δήλωσή τους, που δεν ξεχνούν το σφυροδρέπανο καρφωμένο στο Ράιχσταγκ, πήρα το ρίσκο ν’ αποδείξω στο δικαστήριο ότι και όταν “δολοφονούν” χαρακτήρες με συκοφαντίες (το character killing είναι όρος της πολιτικής επικοινωνίας) και όταν βγάζουν τάγματα εφόδου στους δρόμους, και είδαν και ποιούν!

Το ρίσκο, με βάση την κείμενη νομοθεσία και την δικαστική πρακτική, συνίσταται στο εν μέρει φυσιολογικό θόλωμα της δικανικής κρίσης που είναι θεατής, όπως όλοι μας, συνηθισμένων “καβγάδων” στο κοινοβούλιο. Γι’ αυτό έχει πολύ πέρα από τα πρόσωπα εξαιρετική σημασία, πρωτίστως δικαστική -νομολογιακή, και εξίσου πολιτική και πολιτισμική αξία, η απόφαση του Α’ Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων (πρόεδρος/εφέτης Αποστολάκη Αλεξάνδρα, μέλος 1 Καλατζή Άννα, μέλος 2 Τσίτσου Εμμανουέλα, εισαγγελέας Τζώνης Χαράλαμπος) να καταδικάσει για συκοφαντική δυσφήμιση τον Ι. Σαχινίδη, σε ένα έτος φυλάκιση (ο εισαγγελέας πρότεινε ποινή 20 μηνών). Η απόφαση (9/2/18) είναι ομόφωνη και εφαρμόζεται με αναστολή!

Πολλοί βολεύονται στην άποψη ότι το σύστημα, έτσι γενικά κι αφηρημένα, είναι ακατανίκητο. Αναπαράγουν την καραμέλα, πως ό,τι και να κάνεις δεν πρόκειται να βγει τίποτα, κι έτσι επιτρέπουν στους δημιουργούς και χρήστες του συστήματος να το μετατρέπουν σε αποδομητικό – αποθαρρυντικό κάθε αντίστασης – αντίδρασης, κάθε βολής στους βολεμένους.

Επιφυλάσσοντας εξαιρετική τιμή στους συναδέλφους δικηγόρους, Αγγελο Βρεττό και Μαριζάννα Κίκιρη, που μου συμπαραστάθηκαν σ’ αυτή τη δίκη, αποφασισμένοι όπως κι εγώ να διεκδικήσουν μια απόφαση χωρίς κάμερες, τεχνητή δημοσιότητα και έντεχνη πολιτική βαβούρα, είπα να καταθέσω εδώ, τη διαδρομή μέχρι και το αποτέλεσμα της δίκης. Ως βολή στους βολεμένους! Ως τροχιοδεικτικό, για ν’ αποφεύγει κανείς την παγίδα του εκφασισμού των πάντων υπό τη γενίκευση όλοι ίδιοι είναι, δικαστές,πολιτικοί, δικηγόροι, κόμματα, κομμουνιστές, φασίστες, συκοφάντες, νικητές και ηττημένοι κλπ κλπ κλπ…

Νίκη είναι να ξέρεις ότι μπορείς να αποδομήσεις το γκαιμπελισμό, ακόμα κι όταν περιβάλλεται τον κοινοβουλευτικό τύπο. Γιατί η ψήφος μπορεί να είναι μυστική, αλλά ούτε αγία είναι, ούτε καθαγιάζει. Ούτε μπορεί να κρυφτεί πίσω από το βολικό, δεν ξέρω δεν απαντώ.

Λιάνα Κανέλλη