Η Σχολή της Απάτης

Πάνε κάμποσα χρόνια πλέον που το ημερολόγιο έχει ταξικά χρονολογηθεί και στέκεται σα θηλιά, σαν κρεμάλα, σαν τοίχος, μπροστά στα κεφάλια μας. Στην αρχή της κρίσης, και κυρίως μετά το 2012, όταν ο Αλέξης μάθαινε να ποζάρει, να μιλάει καλύτερα αγγλικά και να καλπάζει ανάμεσα σε αμαζόνες της πολιτικής σκηνής σαν τη Ζωή, τη Ρένα και τη Ραχήλ, κανείς δεν κοίταζε τις αριστερές σελίδες που έγραφαν 2060. Ήταν νέος, ξεχωριστός ανάμεσα σε γκρουπούσκουλα και συνιστώσες, μάζευε κι ας ήταν και ρώγες, ξέφτια δόξας πολιτικού ακτιβισμού από το ράφι της εκκρεμούς φιλοδοξίας όσων αναφωνούσαν απεταξάμην το σφυροδρέπανο. Μαγνήτισε οιηματίες σαν το Βαρουφάκη που είχαν εξασφαλισμένα στασίδια δημοσιότητας αντάξια του Μπούλη, ο οποίος λιγουρευόταν την εξουσία για να δει τα τρενάκια και τα στρατιωτάκια του να ζωντανεύουν, μάζεψε τίτλους καθηγητή από ιδιωτικό τουρκικό πανεπιστήμιο, ξεπάστρεψε συμπαραστάτες του θριάμβου του σαν το Γαβριήλ, φωτογραφήθηκε με κάθε ηγέτη με λοφίο του καπιταλισμού, και πιστώθηκε την εξαπάτηση του δημοψηφίσματος που έβγαλε όχι κι έγινε ναι, φτιάχνοντας τη Σχολή της Αυταπάτης στην οποία φοιτούν ακρίδες ως δράκοι μπρελόκ.

Δυό χρόνια μετά τον θείο Ιούλιο μήνα, οπότε το 61% των ψηφοφόρων δημο-ψόφησαν μετ’ επαίνων και εξουδετερώθηκαν ως Ιούδες της αριστεράς, τσιμεντωμένοι εφαρμοστές κι αποδέκτες συνάμα της πιο ακροδεξιάς πολιτικής της μνημονιακής μεταπολίτευσης, αυτός ο μικρός ο μέγας, πάλαι ποτέ νεανίας, πήρε το ρόπαλο κι έδωσε κατακούτελα μια προοπτική στον καθένα και την καθεμιά που θα ζήσει ως το 2060. Τότε οι γιοι του ίσα που θα ’χουν πενηνταρίσει, τα σημερινά νεογέννητα θα διανύουν τη δεκαετία των σαραντάρηδων, και η μεγάλη πλειοψηφία θα έχει αφήσει το μάταιο τούτο κόσμο στα ενδιάμεσα στάδια του εφαρμοσμένου αριστερίστικου καπιταλισμού. Χωρίς σταθερή δουλειά, χωρίς δικαιώματα, χωρίς σύνταξη, χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς ν’ ανοίξει μύτη. Όποιος και να τον διαδεχθεί, θα έχει εξασφαλίσει το δικαίωμα να κατάσχει η αστυνομία τα πανό του ΠΑΜΕ, αν τολμήσουν να υψωθούν μπροστά απ’ το μπερντέ του Μαξίμου Μεγάρου. Θα έχει κατοχυρώσει τη δυνατότητα να μη φταίει για τίποτα, αφού εκβιάζεται απ’ τους ξένους και θα μπορεί, στο δρόμο που χάραξε ο Αλέξης, να μη ντρέπεται όταν εκβιάζει τους ιθαγενείς.

Το 2060, είναι συνθλιπτική ημερομηνία αξιομνημόνευτη. Παραλύει κάθε αντίσταση ουσιαστική, γιατί προϋπήρχε των συριζανέλ από την εποχή των παγετώνων της νουδουπασοκαρίας, αλλά υπογραμμίστηκε περίτεχνα από τον πολιτικό αμοραλισμό μιας αριστεράς που σκέφτηκε κι εφάρμοσε μια πρωτοποριακή μέθοδο οπορτουνίστικου ηδονισμού: Δεν μπορώ να σκίσω τα μνημόνια, μπορώ να ξεσκίσω όσους θυμούνται ότι το είπα. Άμα βλέπεις μπροστά σου το δήθεν τέλος των συλλογικών, τάχαμου, βασάνων σου να έρχεται μετά από 43 ολόκληρα χρόνια, συρρικνώνεις τον προγραμματισμό της ζωής σου, όνειρα, σχέδια ελπίδες σε 43 ώρες. Και χρωστάς και χάρη που δεν σου κατασχέθηκε το ρολόι. Ως  πρωθυπουργός, ο Τσίπρας φιλοτέχνησε την αυτοπροσωπογραφία του με τρεις μόνον λέξεις-πινελιές “τώρα προχωράμε μπροστά”. Το είπε την ώρα που ο γραμματέας του ΚΚΕ του εγχείριζε τη Διακήρυξη της Κεντρικής Επιτροπής για τα 100 χρόνια από την Οχτωβριανή Επανάσταση… Ως το 2060 λοιπόν, με τον Κατρούγκαλο μούσα του συριζαίικου κομμουνισμού, το Μανιφέστο σε μαντηλάκι τσέπης λαχουρέ, και τους εργάτες καθαριότητας στιγματισμένους ως διώκτες τουριστών, πάμε μπροστά. Άνοιξε ο δρόμος, εννοούσε, για να σβήσει η μνήμη κι όχι τα μνημόνια. Για να κατοχυρώνεται επιτέλους η Εργατική Πρωτομαγιά ως αργία κι όχι ως Απεργία και να υποδέχεται η ελληνική δημοκρατία την κυρία Λαγκάρντ, ως υπέρμαχο στρατηγό των δανεικών νικητηρίων. Με τρεις λέξεις, η Σχολή της Αυταπάτης αναβαθμίστηκε σε Σχολή της Απάτης. Και μα την αγία τριάδα των ηχηρώς μετανοησάντων μουσικού, ηθοποιού και αοιδού, σκίστηκε το καταπέτασμα του αριστερού ουρανού κι αποφοίτησαν οι δράκοι ως ακρίδες!