Μα είναι να γελάει κανείς

Η φράση ανήκει στο Συρίγο, που ήταν ο πατριάρχης του μπασκετικού-δημοσιογραφικού σιναφιού -ή αλλιώς μασονίας, όπως συνηθιζόταν να λέγεται. Αλλά δεν πρόλαβε να δει τα σημερινά χάλια, και οι ορφανοί μασόνοι θα μπορούσαν να πουν με μια δόση πικρίας: καλά εσύ έφυγες νωρίς…

Τις τελευταίες μέρες υπάρχει ένας άτυπος διαγωνισμός γελοιότητας ανάμεσα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και το ελληνικό μπάσκετ. Έτσι, μετά την απόφαση να διεξαχθεί ο ποδοσφαιρικός τελικός Κυπέλλου ουσιαστικά χωρίς θεατές -γιατί εκλογές έρχονται και δεν είναι καιρός να γίνει καμιά στραβή- είχαμε την πορτοκαλί ρελάνς. Ο ορισμός του Αναστόπουλου που είχε κώλυμα κι ήταν να σφυρίξει εκτός συνόρων, η επίσκεψη των χούλιγκαν στο σπίτι του, η αγωνία αν θα αρνηθεί να κατέβει ο Ολυμπιακός στο ΣΕΦ -που θα σήμαινε αυτομάτως τον υποβιβασμό του στην Α2- και η ανατροπή στο φινάλε, όπως κάθε σίριαλ που σέβεται τον εαυτό του, με την αποχή του ΠΑΟ.

Υπάρχει όμως και υλικό για το σίκουελ, που αναμένεται να γυριστεί σύντομα. Η ένσταση που μπορεί να ακυρώσει την τελευταία αγωνιστική και όσους αγώνες πλέι-οφ έχουν γίνει. Η τρίτη θέση στην οποία τερμάτισε με το -6 ο ΠΑΟ για να σταυρώσει στον πρώτο κιόλας γύρο με τον Ολυμπιακό. Οι πράσινοι λένε πως δε θα κατέβουν αν δεν τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός, κι οι κόκκινοι πως δεν πρόκειται να παίξουν ενάντια στον Παναθηναϊκό με Έλληνες διαιτητές. Το οποίο σημαίνει πως μπορεί να μην κατέβει κανείς, να μηδενιστούν και οι δύο, και να έχουμε μια τρύπα στην τετράδα των ημιτελικών -αλλά και νέο πρωταθλητή εκτός απροόπτου.

Την ίδια στιγμή πολλές ομάδες που έμεναν χωρίς στόχο, διαλύονταν, βλέποντας πχ απλήρωτους παίκτες (Μπέρι) να τους καρφώνουν ζωντανά στην κάμερα, και προπονητές (Φραγκιάς) να επικαλείται αδιαθεσία και να αφήνει την ομάδα ακέφαλη, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Κι άλλες ομάδες είχαν το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με τον Πανιώνιο, αλλά κατάφεραν να το διαχειριστούν χωρίς να φτάσουν σε αυτό το σημείο.

Η κωμωδία συμπληρώθηκε στα χαμηλά πατώματα, με το Λαύριο να πληρώνει τα σπασμένα των δύο αιωνίων, την απόφαση-παρωδία για τα 31 τελευταία δεύτερα που ξαναπαίχτηκαν με τον Κολοσσό, και την άνευ αγώνα νίκη της Κύμης, γνωρίζοντας τελικά τον υποβιβασμό, τελείως απρόσμενα -με βάση τα δεδομένα που επικρατούσαν πριν μπει ο Μάης. Το σημαντικό όμως είναι ότι μιλάμε για μια καραμπινάτη αλλοίωση του πρωταθλήματος, με τη σωτηρία να κρίνεται πρακτικά εκτός γηπέδου, και την Κύμη -που σώθηκε μες στην αναμπουμπούλα, μαζί με το Ρέθυμνο- να βγάζει μια αμήχανη ανακοίνωση, όπου αρνούνταν να πανηγυρίσει τον τρόπο με τον οποίο ήρθε η σωτηρία.

Το ελληνικό πρωτάθλημα μπάσκετ παραμένει με διαφορά το πλέον απρόβλεπτο, γιατί μπορεί να ξέρουμε από πριν τον τελικό νικητή -και το μεγάλο χαμένο, που είναι το μπάσκετ- κανείς όμως δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αν θα ξεκινήσουν καν οι αγώνες, για να ολοκληρωθούν.

Οι περισσότεροι ανησυχούν πόσο πιο χαμηλά μπορεί να είναι ο πάτος της ανυποληψίας, σε ένα πρωτάθλημα χωρίς τους δύο αιώνιους, και το αντίστοιχο ενδιαφέρον για τον τίτλο. Δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο τελικά πως η παρουσία τους είναι παράγοντας που αναβαθμίζει το “προϊόν” αντί να ενισχύει αυτήν την ανυποληψία.

Στην τελική, η τελευταία αγωνιστική-παρωδία δεν ήταν αλλοίωση πρωταθλήματος. Αλλά η καλύτερη διαφήμιση της κατάντιας του και απολύτως αντιπροσωπευτική της εικόνας του. Κι αν ο Φίλιππας Συρίγος μπορούσε να μιλήσει, θα μας έλεγε πως “είναι να γελάει κανείς” και θα συμπλήρωνε: από τα νεύρα του, και για να μην αρχίσει να κλαίει…