Κάτω τα χέρια από τις Κυριακές – Το λαστιχένιο Σύνταγμα και η κυριακάτικη αργία…

Πολύ συχνά ακούμε κλαυθμούς και οδυρμούς περί “αντισυνταγματικότητας”, “σεβασμού στο σύνταγμα” και άλλα παρόμοια, σαν να επρόκειτο για κάποιο ιερό δισκοπότηρο του αστισμού. Στην πραγματικότητα, η εφαρμογή και ερμηνεία – λάστιχο του συντάγματος είναι περισσότερο κανόνας, παρά εξαίρεση. Αυτό αφορά τόσο την εκτελεστική και νομοθετική, όσο και τη δικαστική εξουσία. Η τελευταία καλείται μάλιστα να δώσει το κατάλληλο επίχρισμα, όταν το κενό μεταξύ πράξης και γράμματος του νόμου γίνεται “ενοχλητικό”.

Μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι η απόφαση του Δ’ Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας, που έκρινε συνταγματικό το άνοιγμα των καταστημάτων της Κυριακές, με οριακή πλειοψηφία μιας ψήφου, της κρίσιμης ψήφου που είναι σχεδόν πάντα διαθέσιμη όταν την έχει ανάγκη το αστικό πολιτικό σύστημα. Άλλαξε μήπως τίποτε στο σύνταγμα από την περσινή απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ, που είχε κρίνει αντισυνταγματική την κυριακάτικη λειτουργία των καταστημάτων; Απολύτως τίποτε, πέραν του ότι κρίθηκε πως είχαν “ωριμάσει οι συνθήκες” για να μπει κι οριστικά ταφόπλακα στο δικαίωμα των εργαζομένων στο εμπόριο για ανάπαυση. Είναι σαφές πως η νέα απόφαση όχι μόνο νομιμοποιεί πλήρως τις ήδη υφιστάμενες Κυριακές, αλλά ανοίγει διάπλατα το δρόμο για νέες νομοθετικές παρεμβάσεις που θα τις αυξήσουν ακόμα περισσότερο και σε ακόμα περισσότερα μέρη της χώρας. Κι αυτό παρότι θεωρητικά η πλειοψηφία των δικαστών υποστηρίζουν στο σκεπτικό τους ότι η ρύθμιση δεν είναι γενική, αλλά για περιορισμένες Κυριακές σε συγκεκριμένα μέρη της χώρας.

Πρόσχημα της απόφασης είναι ως συνήθως η ενίσχυση του τουρισμού, Μια κοροϊδία πέρα ως πέρα δηλαδή, λες και δεν ισχύουν ήδη διαφορετικά ωράρια και μέρες λειτουργίες στις τουριστικές περιοχές, ή λες και αν δεν έρθει ο τουρίστας στο εξωτικό Αιγάλεω (τυχαίο παράδειγμα) να κάνει τα ψώνια του, δε θα ζήσει το μύθο του στην Ελλάδα.

Κάποιοι έσπευσαν να ειρωνευτούν τους δικαστές με το ερώτημα “αυτοί θα δίκαζαν τις Κυριακές;”. Κι όμως ας είναι βέβαιοι πως, αν υπήρχε κάποιο ζωτικό διακύβευμα για την άρχουσα τάξη, θα συνεδρίαζαν και θα δίκαζαν και Κυριακή και αργία και μέσα στα άγρια χαράματα. Να προσέχουμε τι ευχόμαστε λοιπόν.

Κατά τα λοιπά, επικαλούνται την ερμηνεία του Συντάγματος, αρκεί αυτή να μην προστατεύει εργατικά δικαιώματα. Είναι κάθε λέξη του Συντάγματος, όπως θα έλεγε και η αριστερή μας κυβέρνηση, αρκεί αυτό να μπορεί να γίνει λάστιχο, για να παραμένει συνεπές στον ταξικό του σκοπό, τα συμφέροντα και τα κέρδη των κυρίαρχων.