Μια σκιά πλανάται πάνω από τον Πρετεντέρη, η σκιά του αντικομμουνισμού

Αν κάτι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον παρ’ολίγον(;) πρόεδρο του Μεγάρου Μουσικής, Γιάννη Πρετεντέρη, είναι ότι διαχρονικά στάθηκε συνεπείς στις ιδέες του, και ποτέ δεν έκρυψε το μίσος του προς την κομμουνιστική ιδεολογία. Για την ακρίβεια, ο Πρετεντέρης υπήρξε θιασώτης της θεωρίας των δύο άκρων long before it was cool, όταν άλλοι “κεντρώοι” διάφορων αποχρώσεων εμφανίζονταν με “μετριοπαθή” ρητορική πέρα από “διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος”. Αν λοιπόν σήμερα η ρητορική περί εξίσωσης φασισμού – κομμουνισμού και υποτιθέμενης “ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς” έχει επανέλθει στο μέινστριμ, αυτό οφείλεται κατά ένα ποσοστό και στην πρωτοπόρα δουλειά του άλλοτε κραταιού τηλεδημοσιογράφου, που ήδη από το μακρινό 1999, όταν ήταν ακόμα κλειδοκράτορας του σημιτικού εκσυγχρονισμού στα ΜΜΕ, συνέκρινε την Αλέκα Παπαρήγα με το Μουσολίνι και τους οπαδούς του ΚΚΕ με τους μελανοχίτωνες. Αργότερα, στα πρώτα χρόνια της κρίσης , τον Απρίλη του 2010, λίγο πριν το πρώτο μνημόνιο του ΓΑΠ, έγραψε τηλεοπτική ιστορία το στιγμιότυπο, όπου λίγο πολύ ο βασικός σχολιαστής τότε του κεντρικού δελτίου του πάλαι ποτέ Μεγάλου καναλιού, απαιτούσε δήλωση συμμόρφωσης του Μάκη Μαΐλη και του ΚΚΕ στο αστικό σύνταγμα:

Δεν προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη που ο Πρετεντέρης βαρυστομάχιασε με το γεγονός ότι το κατάπτυστο ψήφισμα “Ευρωπαϊκή Μνήμη της Ευρώπης”, που καθιστούσε μεταξύ άλλων συνυπεύθυνη την ΕΣΣΔ ως “σύμμαχο” του Χίτλερ για το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ζητούσε νέα “Νυρεμβέργη” για τα “εγκλήματα του κομμουνισμού”, παρότι πέρασε με συντριπτική πλειοψηφία 535 ψήφων  από το Ευρωκοινοβούλιο, δεν έτυχε ιδιαίτερης στήριξης από τους Έλληνες ευρωβουλευτές. Πιο συγκεκριμένα, μόνο η βασιλοβαφτιστήρα Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου από τη ΝΔ και ο παγκοσμίου ασημότητας Εμμανουήλ Φράγκος του μορφώματος Βελόπουλου υπερψήφισαν το κείμενο ξεπλύματος του φασισμού. Η Μαρία Σπυράκη επίσης από τη ΝΔ καταψήφισε, με τους υπόλοιπους συναδέλφους της να απέχουν (αφήνοντας ορθάνοιχτη την υποψία ότι έγινε κανονικός “καταμερισμός ψήφων” στην ευρωομάδα για να καλυφθούν όλα τα ακροατήρια της ΝΔ, από τις παρυφές της ακροδεξιάς ως το κέντρο), το ίδιο και ο Ν. Ανδρουλάκης από το ΚΙΝΑΛ, με την Εύα Καϊλή να απέχει και να τρίζουν έτσι τα κόκκαλα του δολοφονημένου από τους κομμουνιστές παππού που δεν ήταν παππούς της. Από τον “αριστερό” ΣΥΡΙΖΑ, οι μισοί ευρωβουλευτές (Κουντουρά, Γεωργούλης και Κούλογλου) επέλεξαν την αποχή, με τον τελευταίο να προσπαθεί εκ των υστέρων με ανακοινώσεις να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα για τη στάση του. Ακόμα και φασίστες όπως ο “ανεξάρτητος” Λαγός, ψήφισαν λευκό ή απείχαν, όπως ο νυν χρυσαυγίτης Αθ. Κωνσταντίνου, για τις δικές τους σκοπιμότητες βέβαια.

Εξανέστη λοιπόν ο δημοσιογράφος των “Νέων” με την παραπάνω εικόνα, αναρτώντας μάλιστα στον προσωπικό του λογαριασμό στο τουίτερ το σχετικό του σχόλιο στη στήλη του “Εμπιστευτικά” με τίτλο “Σκιά”. Ποια είναι λοιπόν αυτή η σκιά που έκανε τον Πρετεντέρη να σκιαχτεί; Μα φυσικά το γεγονός πως “Κάτι που θεωρείται αυτονόητο σε ολόκληρη την Ευρώπη, που ψηφίζεται από ολόκληρη την Ευρώπη και δεν προκαλεί σοβαρές ενστάσεις πουθενά στην Ευρώπη, αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα ως αντικείμενο διαμάχης και (περίπου) σαν ύποπτη κατασκευή”. Αυτό το “αυτονόητο” δεν είναι φυσικά παρά η εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμό και της χιτλερικής Γερμανίας με την ΕΣΣΔ, με τον Πρετεντέρη να παρουσιάζει ως αδιαμφισβήτητες αλήθειες τις χυδαιότητες περί έναρξης του πολέμου από τη Σοβιετική Ένωση μαζί με το Γ’ Ράιχ, και την παραφιλολογία για “γενοκτονίες, μαζικές δολοφονίες και απελάσεις” που τάχα μοιράζονταν τα δύο “απολυταρχικά καθεστώτα”. Μάλιστα, όπως προκύπτει από τα συμφραζόμενα, όποιος έχει αντιρρήσεις με αυτή τη θεώρηση της ιστορίας, απλούστατα δεν είναι “κανονικός άνθρωπος”: “Τα καθεστώτα αυτά αποτέλεσαν μια ζοφερή πραγματικότητα την οποία κανείς κανονικός άνθρωπος δεν αμφισβητεί στις μέρες μας.”

Στην πραγματικότητα, εκείνο που δεν μπορεί με τίποτε να χωνέψει ο Πρετεντέρης και οι λοιποί της συνομοταξίας του, είναι πως πράγματι στην Ελλάδα, παρά τη συντηρητική μετατόπιση των τελευταίων ειδικά χρόνων μέσα στην κρίση, παρά τη συστηματική προσπάθεια ξαναγραψίματος της ιστορίας, τόσο μέσα από ακαδημαϊκούς διαύλους, όσο και μέσω της σχολικής εκπαίδευσης αλλά και του δημόσιου λόγου αστών πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων διαμορφωτών κοινής γνώμης, ένα πολύ μεγάλο μέρος του λαού, αν όχι η πλειοψηφία στέκει τουλάχιστον επιφυλακτικά απέναντι στη χυδαία διαστρέβλωση. Σε έναν τόπο που απ’ άκρου εις άκρον, υπάρχουν γωνιές ποτισμένες με το αίμα των κομμουνιστών που θυσιάστηκαν για να ελευθερωθεί η χώρα από τη μπότα του φασισμού και του ναζισμού, σε έναν τόπο που υπάρχει ακόμα όρθιο κομμουνιστικό κόμμα, που πρωτοστατεί, όπως και σε αυτή την περίπτωση, με όσες δυνάμεις διαθέτει ενάντια στο βιασμό της ιστορικής μνήμης, οι ξεπλυματίες της πιο μαύρης ιδεολογίας που γέννησε ο καπιταλισμός τον οποίο τόσο πιστά υπηρετούν έχουν όντως δυσκολότερο έργο απ’ ό,τι αλλού. Κι όσο αυτό συνεχίζεται, τόσο θα νιώθουν “σκιαγμένοι” οι κάθε λογής Πρετεντέρηδες.