Πού είναι η “σιωπηλή πλειοψηφία”, οέο; -Τρεις στους τέσσερις Έλληνες υπέρ διαδηλώσεων και απεργιών ως μορφών πολιτικής διαμαρτυρίας

Η παραφιλολογία για τις “μειοψηφίες”, που “ταλαιπωρούν” με διαδηλώσεις και απεργίες τη “σιωπηλή πλειοψηφία” των φιλήσυχων πολιτών προηγείται κατά πολύ των μνημονίων, γνώρισε ωστόσο ιδιαίτερη άνθιση στα χρόνια της οικονομικής κρίσης, ενώ γνωρίζει νέα αναζωπύρωση με αφορμή το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, που επιχειρεί τη ντε φάκτο ποινικοποίησή τους.

Το πόσο έωλη είναι αυτή η θεωρία, έρχεται να αναδείξει μια ενδιαφέρουσα έρευνα της Public Issue, που αναφέρεται στην κοινωνική υποστήριξη σε μορφές πολιτικής διαμαρτυρίας στη χώρα μας, με αναφορά στα έτη 2010 – 2018, δηλαδή την περίοδο που επισήμως η χώρα βρισκόταν σε μνημόνια. Συνολικά κατά την υπό έρευνα οχταετία, ένα 76% των ερωτηθέντων κατά μέσο όρο υποστήριξε τις απεργίες ως τρόπο διαμαρτυρίας, και ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό 74% στηρίζει τις πορείες και τις διαδηλώσεις. Δεν είναι τυχαίο πως η κοινωνική αποδοχή αυτών των μορφών πάλης γνωρίζει το αποκορύφωμά της κατά τα έτη 2012, όταν και είχε προηγηθεί μια δεκαετία με πολύ μαζικές κινητοποιήσεις, και 2016, χρονιά των έντονων αντιδράσεων κατά του νόμου Κατρούγκαλου.

Τα αποτελέσματα είναι αρκετά εντυπωσιακά, με δεδομένη τη λάσπη, τη συκοφαντία ενάντια σε κάθε λαϊκή αντίδραση, την εργοδοτική τρομοκρατία, ακόμα και τις δικαστικές διώξεις απεργιών που βγαίνουν παράνομες σε χρόνο μηδέν. Αυτό δε σημαίνει βέβαια, ότι η πλύση εγκεφάλου από αστικά κόμματα και κυρίαρχα ΜΜΕ δεν έχει αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στις συνειδήσεις, όπως δείχνουν κάποια επιμέρους ερωτήματα. Χαρακτηριστική είναι η αντίθεση της πλειοψηφίας με ποσοστά άνω του 85% σε κάθε μορφή κατάληψης, όπως εθνικών οδών (από αγρότες όπως προφανώς καταλαβαίνει ο καθένας), αλλά και σχολείων και πανεπιστημίων, απόρροια προφανώς μιας ανελέητης προπαγάνδας για “Ελλάδα που κόβεται στα δύο” στη μία περίπτωση και “καταλήψεις για την τυρόπιτα”, “άντρα ανομίας και μολότοφ”, “μπαχαλάκηδες που απειλούν τους φοιτητές που θέλουν να σπουδάσουν” στη δεύτερη.

Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι σαφές ότι αντιστάσεις στην πλήρη φίμωση και ισοπέδωση της διαμαρτυρίας υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα στην ελληνική κοινωνία και δεν είναι τόσο εύκολο να ξεριζωθούν, όσο θα ήθελαν οι θιασώτες του “νόμος και τάξης”, της “κοινωνικής ειρήνης” και των “διαλόγων με τους κοινωνικούς εταίρους”. Το ζητούμενο είναι να αντιληφθεί όλη αυτή η μεγάλη πλειοψηφία την πραγματική της δύναμη και να μετατρέψει την ιδεολογική κατά βάση στήριξη στις απεργίες και τις διαδηλώσεις σε αντίστοιχα ποσοστά συμμετοχής, φέρνοντας κυριολεκτικά τα πάνω κάτω.

Κοινωνική υποστήριξη σε μορφές πολιτικής διαμαρτυρίας στην Ελλάδα – Μετά τις απεργίες (76%), οι πορείες και οι διαδηλώσεις (74%) συγκεντρώνουν στην Ελλάδα, ως μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας, το υψηλότερο ποσοστό κοινωνικής αποδοχής. pic.twitter.com/nQKRImZrQd

— Public Issue (@publicissue) July 7, 2020

(1/2) Στην 20ετία 1998-2018, η κοινωνική υποστήριξη στις πορείες και τις διαδηλώσεις παρέμεινε σταθερά πλειοψηφική. Αυξήθηκε δε κατακόρυφα την περίοδο του Μνημονίου 2010, καταγράφοντας ρεκόρ το 2012 (80%) και το 2016 (84%-στην κινητοποίηση κατά του ν.Κατρούγκαλου)#Διαδηλώσεις pic.twitter.com/EsbKdGBCr8

— Public Issue (@publicissue) July 7, 2020