Ψηλά τη σημαία σύντροφοι – Η υποστολή της κόκκινης σημαίας από το Κρεμλίνο

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε
άλλαξαν λέει τ’ ανεμολόγια και οι ορίζοντες
(…)
ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε
κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Στις 26 Δεκεμβρίου του 1991, η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο, το λάβαρο που είχε καρφωθεί στην καρδιά του φασισμού στο Ράιχσταγκ, υποστελλόταν από το Κρεμλίνο, για να ανέβει στη θέση της η τρίχρωμη ρωσική σημαία, επισφραγίζοντας την επικράτηση της αντεπανάστασης.

Την επόμενη ημέρα, ο Ριζοσπάστης κυκλοφορούσε με ένα ιστορικό πρωτοσέλιδο, που πήγαινε ενάντια στο ρεύμα της αντίδρασης, όταν όλα τα σκιαζε η φοβέρα της αντεπανάστασης και τα πλάκωνε η μισθωτή σκλαβιά κι ο κόσμος της εκμετάλλευσης, που “εκεί που σάπιζε, ξανατονώθηκε…”

Ένα πρωτοσέλιδο που έμεινε πολύτιμη παρακαταθήκη, βάση για το μέλλον, στην οποία πατάνε ακόμα και σήμερα οι κομμουνιστές. Και το οποίο ήρθε στο τέλος μιας κρίσιμης και δραματικής χρονιάς, του… αστοσωτήριου 91′, με το 13ο Συνέδριο -όπου το διακύβευμα ήταν η ύπαρξη του κόμματος- το ταξίδι ενός κομματικού κλιμακίου στη Μόσχα, για να πάρει τη συμβουλή του διεθνούς κέντρου και το αγαλματάκι στον αποστάτη Γκορμπατσόφ, για την… Ηράκλεια συμβολή του (που ήταν όντως τέτοια, αλλά για τον αντίπαλο). Ο Γκόρμπι έγινε ο πρώτος και μοναδικός πιθανότατα ηγέτης στην ιστορία που υπέγραφε τη διάλυση της χώρας του και τερμάτιζε την ύπαρξή της.

Κι από την άλλη ο επαναπατρισμός της σορού του Ζαχαριάδη, οι κομμουνιστές που φώναζαν συνθήματα υπέρ του Στάλιν και της ΕΣΣΔ, που ψυχορραγούσε. Αλλά το κόμμα είχε σωθεί, άρχισε να ξανακυλά το βράχο στην ανηφόρα, προχωρούσε στην ανασυγκρότησή του και σε νέο συνέδριο, όπου εξέλεξε το Φλωράκη επίτιμο Πρόεδρό του.

Στη Σοβιετική Ένωση, η χρονιά είχε ξεκινήσει με ένα δημοψήφισμα, όπου η μεγάλη πλειοψηφία των σοβιετικών λαών διατράνωσαν τη θέλησή τους να συνεχίσει να υπάρχει η Σοβιετική Ένωση και το κοινωνικό της σύστημα. Το πρόβλημα δεν ήταν πως ο λαός δεν ήθελε πια στο σοσιαλισμό και για αυτό δεν τον υπερασπίστηκε. Αλλά πως είχε τεθεί στο περιθώριο των εξελίξεων και τις παρακολουθούσε παθητικά, χωρίς να τις καθορίζει.

Οι δυνάμεις της αντεπανάστασης απέδειξαν ταυτόχρονα πού γράφουν τις δημοκρατικές διαδικασίες και τη λαϊκή βούληση, όταν δε συμβαδίζει με το συμφέρον τους. Ο ‘θρίαμβος της δημοκρατίας’ ξεκινούσε με μια αντιδημοκρατική ενέργεια, άκρως συμβολική για το ποιόν της νέας εποχής και της νέας τάξης πραγμάτων στη Ρωσία. Η οποία νιώθει ενίοτε την ανάγκη να επιστρέψει στα σύμβολα που αποκαθήλωσε για τους δικούς της, ιδιοτελείς σκοπούς, χωρίς να ενδιαφέρεται προφανώς να αναβιώσει το σοβιετικό παρελθόν. Κράτησαν πχ τη μελωδία του ύμνου της Σοβιετικής Ένωσης, αλλάζοντας μόνο τα λόγια -αλλά στους άλλους λαούς που δεν ξέρουν ρώσικα, παραμένουν οι πολύ ισχυροί συνειρμοί που προκαλούν οι νότες, με τα αρχικά τους πολιτικά συμφραζόμενα.

Η Σοβιετική Ένωση έπρεπε να πάψει να υπάρχει. Οι επαναστατικές κατακτήσεις είχαν πολύ μεγάλο βάθος, για να γίνει μια “ομαλή, καπιταλιστική μετάλλαξη” και μια μετάβαση “αλά Κίνα” στον καπιταλισμό. Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις -όπως ο Γέλτσιν- έδρασαν εμμονικά για το στρατηγικό στόχο της ανατροπής του σοσιαλισμού, ακόμα και εις βάρος των βραχυπρόθεσμων γεωστρατηγικών συμφερόντων της αστικής Ρωσίας. Είχαν προτεραιότητες κι ήταν ταξικές. Ενώ ακόμα και ενώσεις όπως η ΚΑΚ (Κοινοπολιτεία της Ρωσίας με κάποιες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες) διαλύθηκαν σύντομα.

Η κόκκινη σημαία μπορεί να κατέβηκε από το Κρεμλίνο, αλλά θα στοιχειώνει για πάντα την ιστορική μνήμη των κυρίαρχων τάξεων. Γιατί οι λαοί δεν υποστέλλουν τη σημαία της πάλης τους, κι εμπνέονται από τις ιστορικές νίκες του πρόσφατου παρελθόντος, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αρχαιολογία του μέλλοντός μας.

Ψηλά τη σημαία σύντροφοι…