Η άγνοια κι οι αγνοούμενοι σε μια βροχή κρατικής αδιαφορίας

Το μεσημέρι κάποια άτομα παρασύρθηκαν από τους χείμαρρους που σχημάτισε η ανοιξιάτικη καταιγίδα και το χαλαζι στους δρόμους της Θεσσαλονίκης κι αγνοούνταν για μερικά λεπτά. Ευτυχώς δε θρηνήσαμε ζωές κι έτσι περιοριστήκαμε στην τραγωδία των νοικοκυριών που βούλιαξαν στη λάσπη και είδαν τα σπίτια τους να καταστρέφονται. Κάποιοι θα μιλούσαν για σκηνές αποκάλυψης, η πραγματική αποκάλυψη όμως αφορά την πλήρη γύμνια των μηχανισμών πρόληψης κάθε φορά που ρίχνει μια στάλα παραπάνω σε αυτό το σπάνιο φυσικό φαινόμενο που λέγεται βροχή.

Την ίδια στιγμή κάποιοι δημοσιολογοι πενθούν για το κράτος που δεν υπάρχει και αγνοείται λες και έχουμε φτάσει στην αταξική κοινωνία. Μα αν δείχνουν κάτι όλα αυτά είναι ακριβώς η ύπαρξη του αστικού κράτους, η ταξική του φύση και οι προτεραιότητές του, και όχι η απουσία του.

Το κράτος που άφηνε τους εργολάβους να χτίζουν άναρχα και να μπαίνουν ρεύματα. Που προστατεύει με ΜΑΤ τους πλειστηριασμούς των κατοικιών, αλλά δεν το ενδιαφέρει η προστασία τους από τις τράπεζες ή από το νερό της βροχής. Που αφήνει τη φτωχολογιά ελεύθερη να βουλιάζει κάθε μέρα στη στεριά και να πάει να πνιγεί.

Στην πραγματικότητα το μόνο που αγνοείται είναι το λεγόμενο κράτος πρόνοιας, οι δημόσιες υποδομές, η κρατική μέριμνα και οι εργατικές κατακτήσεις που συρρικνώνονται. Και το μόνο που δε συγχωρείται δεν είναι το αγνοούμενο κράτος (sic), αλλά η άγνοια όσων υποφέρουν από αυτήν την κατάσταση για τις αιτίες και τους υπεύθυνους, για την ταξική κοινωνία και την αδικία που γεννά μαζικά, για όλα τα αμαρτήματα της που δεν τα ξεπλένει ούτε καταρράκτης .

Το ζήτημα είναι πότε θα γίνει ποτάμι μεγάλο φουσκωμένο η οργή του λαού να παρασύρει αυτούς που την καταδικάζουν να ζει στη λάσπη και να πνίγεται κάθε μέρα. Κι όχι, δεν είναι ένα άνοστο λογοπαίγνιο που παίζει με τον πόνο των ανθρώπων, είναι ζήτημα επιβίωσης πλέον. Γιατί αν δεν πνίξουμε αυτό τον κόσμο της εκμετάλλευσης θα μας πνίξει εκείνος ζωντανούς. Στην κυριολεξία.