Μάκης Βορίδης: το τσεκούρι της μαύρης αντίδρασης

Ο Ευ. Αβέρωφ θέλοντας να δικαιολογήσει τη βία του “εθνικού Στρατού” στον εμφύλιο, είχε δανειστεί τη φράση του Κολοκοτρώνη “φωτιά και τσεκούρι” (που βέβαια τότε αναφερόταν στους προσκυνημένους, ενώ τώρα αυτοί ήταν στο άλλο στρατόπεδο) και την είχε χρησιμοποιήσει ως τίτλο του βιβλίου του. Η φωτιά θα μπορούσε να συμβόλιζε πολλά πράγματα, αλλά αν ψάχνουμε να βρούμε το τσεκούρι ενός σύγχρονου εμφυλίου πολέμου, αυτό θα ήταν ο Μάκης (Μαυρουδής) Βορίδης. Το οποίο η Δεξιά (ΝΔ και παραφυάδες) ουδέποτε έθαψε, αντιθέτως το πήρε στις αγκάλες της και το έθρεψε στοργικά, για να το αναδείξει σε ηγετικές θέσεις.

Η πολιτική διαδρομή του Βορίδη, που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1964, αναδεικνύει τον οργανικό δεσμό των διαφόρων “διαμερισμάτων” της δεξιάς πολυκατοικίας, παρά τος επιμέρους διαφορετικές αποχρώσεις στους τοίχους τους. Ξεκίνησε να ασχολείται με τα κοινά ως μαθητής που δραστηριοποιούνταν στη ΜΑΚΙ (τη μαθητική κίνηση της ΝΔ), σύντομα όμως διαφοροποιήθηκε και συμμετείχε στην οργάνωση “Ελεύθεροι Μαθητές”.

Τα επόμενα χρόνια τον συναντάμε επικεφαλής της νεολαίας της ΕΠΕΝ -του κόμματος των νοσταλγών της χούντας, με βασικό αίτημα την απελευθέρωση των πρωτεργατών της- όπου διαδέχτηκε το Νίκο Μιχαλολιάκο, το σημερινό αρχηγό της νεοναζιστικής χρυσής αυγής. Την ίδια περίοδο εφορμά με ένα τάγμα εφόδου εναντίον μιας κατάληψης αναρχικών, μετά τη δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά στο Πολυτεχνείο. Εκεί τον συλλαμβάνει ο φωτογραφικός φακός με δερμάτινο μπουφάν και του τσεκούρι (του πολέμου) ανά χείρας. Το 02′ η φωτογραφία δημοσιεύεται από τον Ιό της Ελευθεροτυπίας και η φήμη της ακολουθεί το Βορίδη ως σήμερα.

Την ίδια περίοδο επίσης διαγράφεται από το φοιτητικό σύλλογο της Νομικής όπου σπούδαζε. Από εκείνα τα χρόνια υπάρχει άλλη μια χαρακτηριστική φωτογραφία, όπου ο φακός τον απαθανατίζει σε φοιτητικό αμφιθέατρο, δίπλα στον Γ. Κατρούγκαλο, το σημερινό υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ που τότε ήταν στέλεχος της ΚΝΕ και κατακεραύνωνε το Βορίδη -ενώ σήμερα υπάρχει μεταξύ τους μια “αστική ευγένεια”.

Παρόλα αυτά, ο τελευταίος συνεχίζει τις σπουδές του και την επόμενη δεκαετία επιστρέφει στην πολιτική, ως επικεφαλής του Ελληνικού Μετώπου, όπου θέλει να αρθρώσει ένα διαφορετικό επιθετικό λόγο μιας… “σύγχρονης ακροδεξιάς” (όσο φαιδρό κι αυτοαναιρούμενο κι αν ακούγεται αυτό) που θα είχε ως αιχμή τον εθνικισμό και δε θα περιοριζόταν στην υπεράσπιση των ηγετικών στελεχών της Χούντας που ήταν έγκλειστοι. Ο Βορίδης συμμαχεί με τον πατέρα Πλεύρη, αναλαμβάνει διεθνείς πρωτοβουλίες με το Γάλλο φασίστα Λεπέν, αλλά δεν καταφέρνει να βγει από το πολιτικό περιθώριο. Μεταξύ άλλων εκφράζει την άποψη για τη “Σκύλλα του φιλελευθερισμού και τη Χάρυβδη του μαρξισμού”, δε θα αργήσει να βρει όμως τη δική του Ιθάκη στη “μεγάλη νεο-φιλελεύθερη παράταξη”, με ενδιάμεσο σταθμό το ΛΑΟΣ, που το συναντά την επόμενη δεκαετία (του 2000).

Συμμετέχει στα ψηφοδέλτιά του, γίνεται πρωτοκλασάτο στέλεχος και βουλευτής του κι έρχεται σε επιμέρους αντιπαραθέσεις με τον Καρατζαφέρη. Γίνεται υπουργός στην κυβέρνηση του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου, αφού ο ΛΑΟΣ γίνεται το ακροδεξιό δεκανίκι του δικομματισμού, για μια κυβέρνηση συνεργασίας. Όταν όμως επιλέγει -για λόγους τακτικής- να καταψηφίσει το δεύτερο μνημόνιο, σε αντίθεση με το πρώτο όπου ήταν πολύτιμο στήριγμα για το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, ο Βορίδης αρνείται να ακολουθήσει την κομματική γραμμή, μαζί με τον Άδωνη Γεωργιάδη και το μικρό Πλεύρη, και σύντομα διαγράφεται και ανακοινώνεται η προσχώρησή του(ς) στη Νέα Δημοκρατία.

Δεν εγκαταλείπει τις θέσεις του και τις αντικομμουνιστικές κορώνες, φροντίζει όμως να τις σερβίρει με έναν πιο προσεγμένο “εκλεπτυσμένο” λόγο. Γίνεται υπουργός του Σαμαρά, εκπρόσωπος της ΚΟ της ΝΔ, ενώ έχει μόνιμο στασίδι στην “Ανατροπή” του Πρετεντέρη. Πολλοί διακρίνουν πως έχει λέγειν και ηγετικές ικανότητες, θεωρώντας πως θα μπορούσε να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Όσο κατάλληλο κι αν είναι όμως το πολιτικό περιβάλλον της ΝΔ για τις ιδέες του, όσο ευπρόσδεκτος κι αν είναι ο ωμός ενίοτε πλην συνεπής αντικομμουνισμός του, η εικόνα με το τσεκούρι τον κυνηγά ακόμα, θυμίζοντας τις πραγματικές του θέσεις -που ουδέποτε άλλαξε, απλώς διατυπώνει πλέον διαφορετικά. Κι έτσι παραμένει στην εφεδρεία με τιτιβίσματα σαν και το παρακάτω, βλέποντας το Γεωργιάδη αντιπρόεδρο να του κλέβει τη θέση και τη δόξα…

Η τραγωδία που ζούμε τα 4 τελευταία χρόνια τελειώνει σύντομα. Και αφήνει μόνο ένα καλό: όλοι κατάλαβαν τι είναι η Αριστερά, πόσο καταστρεπτικές & αναχρονιστικές είναι οι ιδέες της.
Γι᾽ αυτό ο λαός μας θα ψηφίσει ώστε να μην υπάρξει ποτέ ξανά Αριστερά στη διακυβέρνηση της χώρας.

— Makis Voridis (@MakisVoridis) 22 Αυγούστου 2018