Πάνω κάτω και μπροστά – Από το 2018 στο 2019

Πάει ο παλιός ο χρόνος. Ας γιορτάσουμε παιδιά, που φεύγει, τέτοιος που ήτανε. Αλλά ο καινούριος μπορεί να είναι χειρότερος, αν δε φροντίσουμε εμείς για το αντίθετο. Τι σου άρεσε λοιπόν μες στο 2018; Τι δε σου άρεσε από το έτος που φεύγει; Και τι περιμένεις από το 19′; Όλες οι απαντήσεις από τους συνεργάτες της Κατιούσα.

2310net

Τι μου άρεσε;

Προσπαθώντας να θυμηθώ τι μου άρεσε (εκτός από την κατάκτηση του Κυπέλλου από τον ΠΑΟΚ) στη χρονιά που φεύγει, λίγα πράγματα μου έρχονται στο νου. Η πυροδότηση εργατικών διεκδικήσεων σε δύσκολους χώρους δουλειάς όπως οι ΜΚΟ, οι ντελιβεράδες, το ακούραστο πείσμα των Παλαιστίνιων που δεν το βάζουν κάτω, η παραγωγή πολλής και πολύ ποιοτικής δουλειάς στις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια ΚΚΕ. Ωστόσο, θα ξεχώριζα μια στιγμή, ίσως την πιο έντονη της χρονιάς. Ήταν τον Ιούνιο στο Θέατρο Βράχων, όταν ο Θάνος Μικρούτσικος εμφανίστηκε μαζί με πλήθος σπουδαίων καλλιτεχνών, σε μια όπως εσφαλμένα πιστεύαμε τελευταία του συναυλία.

Τι δε μου άρεσε;

Τι να πρωτογράψω; Ότι δολοφονούνται άνθρωποι μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας, ότι το λιντσάρισμα έγινε μέρος της ζωής μιας κοινωνίας που εκφασίζεται μέρα-μέρα, ότι στη χώρα μας λειτουργεί το μεγαλύτερο κολαστήριο του κόσμου, ότι δεν υπάρχει μέρα που να μην παρατηρούνται παραβιάσεις των δικαιωμάτων με τραμπουκισμούς, βασανιστήρια κτλ; Τα ναυάγια στο Αιγαίο, η πυρκαγιά στο Μάτι; Ότι συνεχίζονται οι πόλεμοι και οι συρράξεις σε πολλά μέρη της γης; Ότι δε μου άρεσε που ξανατρώμε την ζεσταμένη σούπα του δικομματισμού με όλα τα στερεότυπα του; Ότι ο λόγος για τον οποίο ξεχύθηκαν χιλιάδες συμπολίτες μου στους δρόμους ήταν το όνομα της γειτονικής χώρας και όχι το πραγματικό ξεπούλημα της Μακεδονίας, της Θεσσαλονίκης και όλης της χώρας; Ότι οι μεγαλοκαρχαρίες ούτε την μπαλίτσα δεν μας αφήνουν να ευχαριστηθούμε;

Μέσα σε όλα αυτά που δε μου άρεσαν, διαλέγω ένα: Την παρουσία του Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο για το όνομα της ΠΓΔΜ και τις δηλώσεις του για τη Χρυσή Αυγή. Σήμανε το οριστικό τέλος εποχής και το διαζύγιο του μουσικοσυνθέτη με το ίδιο το παρελθόν του, αλλά και το ίδιο το έργο του.

Τι θα ήθελα;

Παγκόσμια ειρήνη (έτοιμάζομαι για καριέρα μοντέλου), αγώνες παντού, ηρεμία στην προσωπική ζωή του καθένα, έναν κόσμο καλύτερο που η ζωή θα έχει νόημα. Να κοιτάμε τον διπλανό μας με ενδιαφέρον. Να είμαστε όλοι καλά, υγιείς και ευτυχισμένοι. Όλοι; Εκτός από τους φασίστες!

-.-.-

Dies Brumalis Στη φωτογραφία εκείνη, από τις διαδηλώσεις των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας, που απεικονίζει μέσα σε μαύρο σύννεφο καπνού έναν γυμνόστηθο Παλαιστίνιο, ο οποίος στο ένα χέρι κρατά μια μεγάλη σημαία και στο άλλο μια σφεντόνα, φωτογραφία που συγκρίθηκε με τον πίνακα του Ντελακρουά «Η Ελευθερία Οδηγεί Τον Λαό», αποτυπώνεται το καλύτερο και το χειρότερο της χρονιάς. Από τη μία, αποτυπώνεται ο διαρκής αγώνας ενός λαού που συνεχίζει να ανθίσταται. Από την άλλη, στη δημιουργία μιας εικόνας ελλοχεύει ο κίνδυνος το κομμάτι του αγώνα όπου πέφτει το βλέμμα των φωτογράφων να υποστεί μια μεταμόρφωση, να γίνει απλώς ένας ωραίος πίνακας με κίνδυνο να χαθεί η πραγματικότητα, για κείνους που βλέπουν μόνο τη φωτογραφία. Κι ίσως είναι καιρός και στα καθ’ ημάς να περάσουμε από το κορνιζάρισμα φωτογραφιών σε δράση για τη μεταμόρφωση της πραγματικότητας.

-.-.-

Filio Magenta α) τι σου άρεσε μες στο έτος που φεύγει (2018) Το 2018 ήταν ορόσημο για μένα. Κρατάω τη συμμετοχή μου στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, ως φωτογράφος πλατώ. Μοναδική εμπειρία από όλες τις απόψεις. Τη συμμετοχή μου στην κίνηση εικαστικών καλλιτεχνών Πέρα(σ)μα, που θα δείξει δείγματα δουλειάς με το νέο χρόνο. Καθώς και τη συμμετοχή μου στο «κινηματογραφικό πλάνο 1918-2018» με μια ομάδα σκηνοθετών κι άλλων ειδικοτήτων του οπτικοακουστικού τομέα. Πάνω στην υλοποίηση ταινιών μικρού μήκους, προσφοράς για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ. Το μοναδικό συναίσθημα, όταν μαζί με τη Μαρία Παρέντη από την Κατιούσα μας, ήμασταν στην τελική απόφαση για τη δίκη της Ηριάννας, με την αθώωση της. Η πρώτη μου γνωριμία με τη Μάγδα Φύσσα. Που η αγκαλιά της ήταν σα να χάνομαι μέσα της και να κουρνιάζω. Την πρώτη μου εμπειρία, τι σημαίνει δουλεύω σεζόν καλοκαίρι 7 με 7. Αυτά κρατάω, που θα είναι αντανάκλαση όλων όσων συνέβησαν μικρών ή μεγάλων γεγονότων. β) τι δε σου άρεσε από το έτος που φεύγει Αυτό που σίγουρα δε μου άρεσε, αλλά από την άλλη είναι χρήσιμο για συμπεράσματα και στροφή σε σκέψεις και λογικές πρότερων χρόνων, είναι η μύτη που σκάσανε διάφοροι, βγάζοντας κεφαλάκι από την κρύπτη τους. Κραδαίνοντας φασιστικές απόψεις. Ξεκινώντας το λόγο τους με το «εγώ δεν είμαι φασίστας-ρατσιστής-ξενοφοβικός-ομοφοβικός, Αλλά…» Η πυρκαγιά στο Μάτι, που όσο κι αν ήμουνα μακριά είχα φίλους που το βίωναν και μου μεταφέρανε το όλο σκηνικό. Με όλα τα επακόλουθα, που όλοι ξέρουμε. Αλλά την τόσο μεγάλη αλληλεγγύη του εργατόκοσμου, των σωματείων και συνδικάτων που συνεχίζουν ακόμα μέχρι τώρα. Η δολοφονία του Ζακ.- Που εντόνως κάποιοι το ταξικό μίσος, το έχουν για ταξική ζήλεια. Το αντιμετώπισα πολύ φέτος. Κι αυτό που μου την δίνει άγρια σε σημείο να αρχίσω να «κουτουλάω», «κλωτσάω», «μπουκετιάζω» κόσμο. Είναι η κατ’ εξακολούθηση επιμονή αυτών που υπερασπίζονται μέχρι τέλους τις καταστροφικές επιλογές τους σε όλα τα επίπεδα και της εκφάνσεις της ζωής. γ) τι θα ήθελες για το νέο έτος Να συμπορευτώ με ακόμα περισσότερους, στο δρόμο του αγώνα για την ανατροπή στο σύνολο της ζωής μας. Να μελετήσω και να επεξεργαστώ, σε ακόμα μεγαλύτερο βάθος. Καλή δύναμη σε όλους! Giorgos Miamis α) Το περιοδικό Κατιούσα γενικά και όλα τα παιδιά που γνώρισα είτε απο κοντά είτε ιντερνετικά β) Η δολοφονία του Ζακ και οι απόψεις της πλειοψηφίας των νοικοκυραίων για το γεγονός.. Απο τις πιο μαύρες και τρομακτικές σελίδες.. Το βίντεο ακόμα δεν κατάφερα να το δώ… Επίσης η ακροδεξιά και ο φασισμός που απλώνεται ξανά σε όλο το κόσμο την ίδια στιγμή που δεν υπάρχει ένας πατερούλης και ένας κόκκινος στράτος απέναντι τους γ) Το σοσιαλισμό… α και τη Λίβερπουλ πρωταθλήτρια

-.-.-

Mr. M Έρχεται μια τομή στη ζωή κάθε ανθρώπου όπου η αντίληψη του χρόνου αλλάζει σύσταση, επιταχύνεται και οι μέρες κυλάνε σαν να αποτελούνταν από 10 ώρες μόνο. Αυτή η τομή συνήθως σημαίνει την οριστική θριάμβευση της ενηλικίωσης, την ταφόπλακα της εφηβείας. Το 2018 ήταν αυτή η χρονιά για μένα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ήταν χρονιά μεταβατική, με πολλές αλλαγές να δρομολογούνται, πολλά ζόρια, αλλά και κάποιες σταθερές (όπως είναι η αμείωτη απόσταση για το πτυχίο μου). Η χειρότερη παρακατήθηκη παρόλα αυτά του ’18 είναι ο θάνατος του πατέρα ενός κολλητού μου φίλου από την κωλοαρρώστια. Δεν χρειάζονται να ειπωθούν πολλά για αυτό, όσοι έχουν ανάλογες εμπειρίες ξέρουν. Το μόνο σίγουρο είναι πως κάτι τέτοιο σε κάνει να αναθεωρείς ορισμένα πράγματα, σε βάζει και σένα στην ίδια ψυχολογική φάση και μόνο στη σκέψη του τι περνάει ένα άτομο που αγαπάς, από την άλλη όμως ταυτόχρονα σε δένει. Ατσαλώνει τους δεσμούς και αποδεικνύει το πώς η φιλία είναι οικογένεια, πραγματική οικογένεια. Οπωσδήποτε όμως είχε και τις όμορφες στιγμές του το ’18. Από τις συγκινητικότερες ήταν, με περίσσεια σιγουριά, τα γενέθλια του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το να βλέπεις πως μετά από 100 ολόκληρα χρόνια, παρά τα πισωγυρίσματα, τις διασπάσεις, τις αδυναμίες, τις επιθέσεις, καταφέρνει και στέκει αγέρωχο, μόνο ελπίδα μπορεί να σε γεμίσει. Το τι σημαίνει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα να είναι τέτοιο κατ’ ουσίαν και όχι κατ’ όνομα μετά τις ανατροπές του ’91, είναι κάτι που δύσκολα μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε όσοι γεννηθήκαμε στη συνέχεια. Η επαναστατική συνέπεια στον καπιταλιστικό βόθρο είναι σπάνιο πράγμα, παρά τις παραφιλολογίες όσων κάνουν πολιτική με τα άτομα και το κίνημα που θα ήθελαν να έχουν, και είναι στο χέρι μας να την προασπίσουμε και να τη βαθύνουμε. Πάνω απ’ όλα, το 2019 ελπίζω να φέρει υγεία που είναι και το σημαντικότερο. Να γίνουν βήματα αποφασιστικά ως προς την κινηματική ανασύνταξη, η καθημερινότητά μας να μολύνεται από λιγότερο σεξισμό και ομοφοβία, να στείλουμε τους φασίστες πίσω στις τρύπες τους.

-.-.-

Sniper Τι σου άρεσε στο 2018: οι επιθέσεις στην Κατιούσα. Όσο ο καπιταλισμός σαπιζει, τόσο τα επιχειρήματα των απολογητών του γίνονται όλο και πιο γελοία. Έτσι, οι επιθέσεις στην Κατιουσα γίνονται πολύ απολαυστικές. Τι δε σου άρεσε: το 18′ ήταν σχετικά φτωχό σε φρέσκιες μουσικές ιδέες και το νεκραναστημένο παρελθόν ζει και βασιλεύει Τι θα ήθελα για το 19′: να μου έρθει καλύτερη έμπνευση, για να απαντήσω στην ίδια ερώτηση για το 2020.

-.-.-

Urban Coyote Το 2018 που σιγά σιγά μας αποχαιρετά, έφερε και καλά και άσχημα. Έφερε χαμόγελο αλλά και δάκρυα και απόγνωση. Όπως και κάθε άλλη χρονιά που πέρασε και μας άφησε για πάντα. Έτσι φέτος ο Π. έφυγε επιτέλους απο το “κάτεργο” και δουλεύοντας σε ένα ταχυφαγείο κοντά στο σπίτι του απολαμβάνει περισσότερες ώρες με τους δίσκους του και την οικογένεια του. Ο Χ. έπειτα απο μερικές τενοντίτιδες και αρκετά νεύρα πλέον είναι αραχτός σε μια κεντρική πλατεία ακούγοντας την αγαπημένη του μουσική και εξυπηρετώντας τους περαστικούς. Ο Α. αρρώστησε αλλά το παλεύει να μείνει ζωντανός. H Δ. είναι έγκυος. Η Ε. Τελείωσε την σχολή της και μαζί με τον Γ. κάνουν όνειρα για το αύριο. Ο Γ. άργησε περίπου 20 χρόνια αλλά επιτέλους βρήκε τι του αρέσει να κάνει στη ζωή του. Ο Σ. μπήκε σε ένα αεροπλάνο και έφυγε προς τον βορρά ακολουθώντας την αγάπη του και κυνηγώντας ένα καλύτερο αύριο. Ο Ξ. έμαθε μια τέχνη και μαζί με δυο φίλους ανοίξανε την δική τους επιχείρηση. Ο Ν. έφυγε και αυτός απο το κάτεργο, πήρε καινούργιο αυτοκίνητο και χώρισε με την Ε. Ο Χ. έγινε πατέρας και είναι πιο χαρούμενος απο ποτέ. Οι διπλανοί μου συνεχίζουν να τσακώνονται. Οι άστεγοι στο πάρκο είναι ακόμα εκεί. Ο πακιστανός στη γειτονιά ακόμα παραπατάει καθημερινά απο το πιοτό. Οι φασίστες εξακολουθούν να υπάρχουν. Οι μπάτσοι να μας στοιχειώνουν σε κάθε γωνιά. Η ταμίας στο γειτονικό σούπερ μάρκετ που δε χαμογελούσε ποτέ εξαφανίστηκε. Ο παππούς στον τέταρτο έφυγε για πάντα και κάπως έτσι θα φύγει και τούτη η χρονιά και ίσως δεν αλλάξει τίποτα για άλλη μια φορά, αλλά ποιος ξέρει, μπορεί να είναι και η στιγμή μας για εκτόξευση. Λες;

-.-.-

Άλεξ Δελάρζ Τι μου άρεσε το 2018: η συναυλία του Ρότζερ Γουότερς 27/4 στην Πράγα, περιοδεία Us + Them. Εξαιρετική οπτικοακουστική εμπειρία και με πολιτικό περιεχόμενο. Τι ΔΕΝ μου άρεσε το 2018: η βρώμικη δολοφονία Ζακ Κωστόπουλου. Παρά τη σχετική δικαίωση μετά τη δίκη των αστυνομικών, το γεγονός αποκάλυψε από κάθε άποψη όλη τη σιχασιά, την παλιανθρωπιά, την βαθιά παρακμή της κοινωνίας, των ανθρώπων, των ΜΜΕ. Τι περιμένω το 2019: Χρόνια τώρα δεν περιμένω τίποτα, οπότε αν συμβεί κάτι ελπιδοφόρο θα το ευχαριστηθώ περισσότερο.

-.-.-

Βασίλης Ασβεστόπουλος α) τι σου άρεσε μες στο έτος που φεύγει (2018) Οι στιγμές αγάπης, τα χαμόγελα, ο ήλιος, τα φεγγάρια, οι φίλοι και πολλές ώρες δημιουργίας. Όλα αυτά που σε κάνουν να χαίρεσαι την ζωή. β) τι δε σου άρεσε από το έτος που φεύγει Το 2018 έφερε σημαντικές προσωπικές απώλειες. Ταυτόχρονα έζησα, όπως όλοι μας, πέρα από τον εκφασισμό των κοινωνιών του “αναπτυγμένου κόσμου” και ένα, όλο και πιο σουρεαλιστικό, απαξιωτικό και κοροϊδευτικό αφήγημα από τους πολιτικούς.  Είδα φίλους και γνωστούς να φτωχαίνουν όλο και περισσότερο. Σταμάτησα να μετράω πόσοι έχουν μεταναστεύσει για ένα καλύτερο μέλλον που πολλές φορές όμως, είναι με ίσως λίγο καλύτερους όρους, άλλη μια εργασιακή σκλαβιά. γ) τι θα ήθελες για το νέο έτος Αν και για το νέο έτος θα ευχόμουν, όπως και κάθε χρόνο άλλωστε, επανάσταση, ας ελπίσουμε τουλάχιστον να δημιουργηθεί επιτέλους και στη δικιά μας γενιά το υπόβαθρο επανάστασης, μια συλλογική αφύπνιση.

-.-.-

Γιάννης Α-Γιάννης Μου άρεσε η Λίβερπουλ Δε μου άρεσε που δεν έχουμε σοσιαλισμό Εύχομαι σοσιαλισμό και πρωτάθλημα στη Λίβερπουλ το 2019

-.-.-

Γιώργος Λαμπρινίδης Το 2018 ήταν η χρονιά του ΚΚΕ, η χρονιά της επετείου των 100 χρόνων του και των μεγάλων και ουσιαστικών εορταστικών εκδηλώσεων γι’ αυτόν τον αιώνιο αγώνα προσφοράς στην εργατική τάξη και το λαό. Η επέτειος αυτή έπεσε στην περίοδο όπου ο λαός, σε κατάσταση ανάγκης και πάλι, μπορεί να ακουμπήσει μόνο στο ΚΚΕ, κι αυτό γίνεται όλο και πιο εμφανές, κάνοντας την ευθύνη του Κόμματος ακόμα μεγαλύτερη.   Το 2018 όμως ήταν και η χρονιά του μεγάλου ξεπουλήματος στο γεωστρατηγικό πεδίο, που κομψά ονομάζεται εθνικό, μήπως μας συγκινήσει όλους. Ήταν η χρονιά που οι φασίστες ξεπλύθηκαν όμορφα κι ωραία με συριζαίικο σαπούνι και ξαναβγήκαν στους δρόμους να πουλήσουν κίβδηλο και σάπιο πατριωτισμό. Το γεγονός ότι ο λαός δεν περνάει και πολύ καλά, η διαίσθηση ότι το ΝΑΤΟ δεν εξυπηρετεί το ίδιο και ταυτόχρονα τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του λαού, κι ότι με κάθε ευκαιρία σφάζει κι από ένα λαό, αλλά και η βγαλμένη από άλλες εποχές ηρωική στάση της ΚΝΕ δεν επέτρεψαν την επέλαση της “σαπίλας όλου του ντουνιά”. Τέλος, το 2018 ήταν η χρονιά της σταθεροποίησης του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Η σταθερότητα είναι λέξη άγνωστη και εχθρική προς τον καπιταλισμό, αλλά η σταθεροποίηση είναι μια γνωστή διαδικασία, ιδαίτερα συνηθισμένη μάλιστα πριν από ξεσπάσματα στο οικονομικό πεδίο. Στην Ελλάδα, η σταθεροποίηση βαφτίστηκε “έξοδος από τα μνημόνια”. Το κλείσιμο της Χαλυβουργικής είναι μια χαρακτηριστική υπενθύμιση της ασταθούς κατάστασης της ελληνικής οικονομίας, η οποία σταθεροποιείται στο κινούμενο έδαφος που της έχει παραχωρήσει ο διεθνής καταμερισμός εργασίας. Το 2019 είναι χρονιά αποτύπωσης της ωριμότητας του ελληνικού λαού στην κάλπη. Η αύξηση της εκλογικής επιρροής του ΚΚΕ, η μεγαλύτερη δυνατή ακυβερνησία με όσο το δυνατόν χαμηλότερα ποσοστά και στα δυο πρωτοπαλίκαρα του κεφαλαίου, καθώς και ο περιορισμός του τραμπούκικου βραχίονα των αστών, των σκουλικιών της ΧΑ, θα ήταν θετικά αποτελέσματα για το λαό. Επίσης, κι όπως κάθε χρονιά, παρακαλάμε να μην έχουν εκατόμβες θυμάτων οι χιλιάδες ωρολογιακές βόμβες τύπου Μάνδρα, Μάτι, Κινέττα, Σάμαινα, Ρικομέξ κλπ. Κατά τα άλλα, να ‘μαστε καλά να τα λέμε και να ορθώνουμε το όποιο ανάστημά μας στο τέρας με τα εκατό κεφάλια και, πού και πού, να του κόβουμε και κανένα, πας και φτάσουμε να του μπήξουμε ατσάλινο μαχαίρι στην καρδιά.

-.-.-

Γιώργος Μαργαρίτης Αγαπητή Κατιούσα, Δυσκολεύομαι να προσδιορίσω τι ακριβώς μου άρεσε και τι όχι στον χρόνο που πέρασε. Οπωσδήποτε δεν ήταν μία από τα ίδια. Ήταν κάτι περισσότερο από τα ίδια. Ετούτη τη χρονιά σε ετούτη τη χώρα συνηθίσαμε να ζούμε με την ιδέα ότι μόνιμα πλέον θα ζούμε στη μιζέρια για το ορατό τουλάχιστον μέλλον –ως τα 2060 όπως δηλώθηκε. Τη μιζέρια της αδικίας και της εξαπάτησης ιδιαίτερα, όπου διδασκόμαστε πως να γιορτάζουμε την κάθε συμφορά που μας βρίσκει –ως έξοδο από τα μνημόνια ή κάτι ανάλογο κατά περίπτωση. Το εμπεδώσαμε αυτό στο κίβδηλο έτος που μας αφήνει. Η πίκρα που αφήνει πίσω του ο χρόνος που φεύγει, πολλαπλασιάζεται από τον επετειακό του χαρακτήρα. Εκατό χρόνια οργανωμένης πάλης των  εργατών και του λαού μας έκλεισαν. Εκατό χρόνια των κομμουνιστών. Εκατό χρόνια αγώνων τόσο λαμπρών ώστε ποτέ άλλοτε δεν είχε γνωρίσει παρόμοιους ο λαός μας στους πολλούς αιώνες της ιστορίας του. Και νάμαστε πάλι στην αφετηρία, να ξεκινούμε πάλι από την αρχή…. Είμαι από εκείνους που πιστεύουν –που γνωρίζουν θάλεγα, μέσα από την ιδιότητα του ιστορικού- ότι το φως πάντοτε λιγοστεύει πριν το ξημέρωμα. Ετούτη η πεποίθηση ταυτίζει τη θλίψη που αφήνει πίσω του ο απερχόμενος χρόνος με την προσδοκία ότι κάτι το ελπιδοφόρο διακρίνεται στον ορίζοντα. Το πικρό ποτήρι πρέπει ίσως να αδειάσει μέχρι την τελευταία σταγόνα πριν αλλάξει κατεύθυνση το εκκρεμές της ιστορίας. Challenge and Response ονόμαζαν το φαινόμενο αυτό οι παλιοί θεωρητικοί της Βρετανικής –Αυτοκρατορικής τότε- ιστοριογραφίας. Προέρχονταν από ένα μικρό νησί του οποίου οι άρχοντες κυβέρνησαν τον κόσμο ολόκληρο για μερικούς αιώνες. Είναι λοιπόν πολύ πιθανό να γνωρίζουν κάτι στο σχετικό ζήτημα. Ως εκ τούτου αυτό που εύχομαι για το έτος που έρχεται, όπως –ας μην είμαστε πλεονέκτες- για εκείνα που θα το ακολουθήσουν είναι να δούμε τον ήλιο ν’ ανατέλλει. Και τα χιόνια να λιώνουνε στα φτερά, τα κρούσταλλα να λιώνουνε στα ακρόνυχα του θρυλικού αητού της Κρήτης με τον όποιο μοιάζει τόσο πολύ ο λαός μας. Ήλιε ανάτειλε λοιπόν!

-.-.-

Δημήτρης Καντ.

α) Μου άρεσε η κοινωνική πολιτική που εφάρμοσε η κομμουνιστική δημοτική αρχή στην Πάτρα

β) Δε μου άρεσε το γεγονός πως ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού συνεχίζει να υποστηρίζει αστικά κόμματα και φασίστες.

γ) Θα ήθελα την αφύπνιση του ελληνικού λαού και τη χειραφέτησή του από τις αστικές και τις εν γένει αντιδραστικές δυνάμεις. Την ενίσχυση των κομμουνιστών στις ερχόμενες εθνικές και ευρωπαϊκές εκλογές. Την εκλογή κομμουνιστών σε πλείστους δήμους της χώρας.

Καλή χρονιά

-.-.-

Δύσκολες Νύχτες Δε μου άρεσε η αναβίωση του «Μακεδονικού» και τα εθνικιστικά συλλαλητήρια με τους ACAB παπάδες με αντιασφυξιογόνες μάσκες, το Μίκη να διαπράττει δημόσια πολιτική αυτοκτονία αγκαλιάζοντας τους φασίστες, και τον πισινό του αγνώστου μακεδονομάχου που έγινε πιο διάσημος κι από εκείνους της Κιμ Καρντάσιαν και της Τζένιφερ Λόπεζ μαζί. Η φωτιά στο Μάτι και η αδιανόητη κυβερνητική αλαζονεία που ενοχοποίησε τα θύματα. Το ατελείωτο φονικό μπαράζ του Ισραήλ στη Γάζα. Η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και τα «καλά να πάθει» όσων ταυτίστηκαν με το μαγαζάτορα. Η γραβάτα που μας έτριψε στη μούρη ο Τσίπρας. Ο άριος πρωτάνθρωπος της πρώην υπαλλήλου του Αδώνιδος. Η προσπάθεια της ΧΑ να ξαναβγεί στο δρόμο. Μου άρεσε που οι μαθητές δεν τσίμπησαν όσο σχεδίαζαν οι ιθύνοντες των αλυτρωτικών καταλήψεων και άφησαν προς το παρόν ως κύρια ανάμνηση πενήντα νοματέους στη Θεσσαλονίκη με επικεφαλής ένα γνήσιο απόγονο του Βουκεφάλα. Η δικαίωση της Ηριάννας και του Περικλή. Το σουτ των εργατοπατέρων από το ΕΚ της Πάτρας. Η Αχέντ Ταμίμι στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ και η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού που συνεχίζεται. Ο Α1 τόμος του Β’ Τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ (σόρρυ, μόνο αυτόν πρόλαβα να διαβάσω μες στο ’18). Τα σφυροδρέπανα σε πορείες μαθητών και κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία. Ο Κιμ που κέρασε πόνο ως μεγαλύτερος ειρηνοποιός μετά τον Γκάντι, αποκαλύπτοντας για μια ακόμη φορά ποιοι στ’αλήθεια είναι rogue states του πλανήτη. Εύχομαι να ξαναδώ τον Πελετίδη στην Πάτρα (και πάσης Ελλάδος μη σου πω) και γενικά να «κοκκινίσει ο χάρτης» (συνεχίζουμε να σπάμε κόκκαλα από πρωτοτυπία και το 2019) σε δημοτικές, βουλευτικές και ευρωεκλογές. Και κυρίως να δω περισσότερο κόσμο στο δρόμο πριν και μετά την κάλπη.

-.-.-

Ελπίδα Πουρναρά

Τις τελευταίες μέρες του χρόνου είθισται έκαστος να κάνει τον απολογισμό του. Άλλοι μετρούν τα κομμάτια τους μόνοι, άλλοι μετρούν τις στιγμές που δημιούργησαν παρέα με άλλους. Οι περισσότεροι όμως συνήθως βρίσκουν τη χρυσή τομή ανάμεσα στις νίκες και τις ήττες κάθε χρονιάς που περνά και να τη σκαπουλάρουν. Άλλοι λιγότερο κι άλλοι περισσότερο.

Είναι πολλές οι σκέψεις κοιτάζοντας πίσω τη χρονιά που φεύγει. Κύκλοι έκλεισαν, κύκλοι άνοιξαν. Το 2018, μεταξύ άλλων που έφερε ή πήρε, έκαψε το μέρος που ο μικρότερος εαυτός μου περνούσε ξέγνοιαστες στιγμές παίζοντας πλάι στο κύμα και μαζί με αυτό 100 και πλέον ζωές που δίπλα σε αυτό είχαν χτίσει τη δική τους ζωή. Μετά από την καταστροφή, το 2018 έφερε μέρες αλληλεγγύης, ανιδιοτέλειας και αγάπης. Έφερε μέρες που δεν ξεχώριζες τους ανθρώπους βάσει χρώματος και θρησκείας, μιας και ήταν όλοι σα μια γροθιά ενωμένοι για ένα καλύτερο σήμερα κι έχτιζαν όλοι μαζί ένα καλύτερο αύριο.

Το 2019 ας υπάρχει ένα καλύτερο σήμερα, ας μη φοβόμαστε να ονειρευτούμε, ας τσακίσουμε το φασισμό. Ας μην επιβιώσουμε απλά για ακόμη μια χρονιά – ας ζήσουμε λίγο παραπάνω.

Εξάλλου it’s never to late to start all over again..

-.-.-

Έρη Ρίτσου

α) τι σου άρεσε μες στο έτος που φεύγει (2018) Δυσκολεύομαι να σκεφτώ κάτι συγκεκριμένο μες στο 2018.  Μου άρεσε όμως πολύ που φεύγει. β) τι δε σου άρεσε από το έτος που φεύγει Θα ήταν πολύ μακρύς ο κατάλογος, και θα έφτανα στο μεθεπόμενο έτος απαριθμώντας, οπότε καλύτερα να σιωπήσω. γ) τι θα ήθελες για το νέο έτος Να διαψεύσει την εμπειρία αιώνων και τη λαϊκή ρήση “κάθε πέρσι και καλύτερα”. Να είστε όλοι καλά, να περάσετε όμορφα, και να είναι όντως καλύτερη η νέα χρονιά με κάμποσες χαρές για τον καθένα μας.

-.-.-

Ίρις Αμάραντου

Μου άρεσε να βλέπω γύρω μου ανθρώπους να βάζουν στόχους και να τους κατακτούν.

Δεν μου άρεσε που η αξία της ανθρώπινης ζωής υπολογίζεται πλέον με ανάλυση κόστους – οφέλους…

Τι θέλω για το ’19; Να ’χουμε την υγειά μας να παλεύουμε, περισσότερη έμπνευση και χιούμορ!

-.-.-

-.-.-

Λαϊκό Στρώμα Τι μου άρεσε το ‘18: Μου άρεσε ότι σε μερικές περιπτώσεις κοινωνικών γεγονότων (Μάτι, Ζακ, Τοπαλούδη κλπ.) εκτός από τα συνήθη ανθρωποφαγικά αναπτύχθηκαν και ψιλοεξαπλώθηκαν και ψήγματα ανθρωπιάς. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα βέβαια. Τι δε μου άρεσε το ’18: Ότι σε παγκόσμια κλίμακα κάθε βδομάδα σκάνε βόμβες, «θεσμικές» ή μη, «ενυπόγραφες» ή μη και ψοφάει ένας ντουνιάς κόσμος, παιδιά κλπ. και για τον πολύ κόσμο «πέρα βρέχει». Θα ήθελα για το ‘19: Παγκόσμιο διαγαλαξιακό κομμ… λοιπόν, θα ήθελα για το ’19 λιγότερη εγωπαθή σκατοψυχιά και περισσότερη συναίσθηση της μικρότητάς ας ως μεμονωμένα άτομα, μικρότητας όμως που αθροιζόμενη γίνεται «μεγαλότητα» και στην πορεία του χρόνου (του ιστορικού, όχι του ’19) μπορεί να φέρει αυτό που ξεκίνησα να λέω στην αρχή της φράσης.

-.-.-

Λιάνα Κανέλλη Τι μου άρεσε: Το πτυχίο του γιου μου. Το λεύκωμα για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ. Κάθε κόκκινη λέξη-νότα του Μικρούτσικου. Τα παιδιαρούδια της Πανάθας μου. Τι δε μου άρεσε: Το Μάτι το καρβουνιασμένο. Φρίκιασα! Οι κυβερνητικές δηλώσεις για το Μάτι. Φρίκαρα! Το Αλ Τσαντίρι των Πρεσπών, ως δραματική κομεντί των άθλιων συριζανέλικων ημερών. Τι θα ήθελα για το 2019: Την εξαφάνιση όλων των παιδεραστών σ’ ένα μαγικό λεπτό!  Κι έναν τρισδιάστατο εκτυπωτή να φτιάχνει φωτόσπαθα του νου του καθενού, να τρέμουν τα σκοτάδια των καθημερινών μεγάλων και μικρών θανάτων των ανθρώπων…

-.-.-

Μάνος Δούκας ΤΟ 18, ΤΟ 19 ΚΙ ΕΓΩ. Δε μ’ αρέσει να χωρίζω το χρόνο μου σε μικρά διαστήματα όπως “χρόνος”. Ίσως επειδή έχω κι 6 δεκαετίες στη ράχη μου. Κι ούτε μ’ αρέσουν οι “σταθμοί” κι οι “επέτειοι”. Ο χρόνος μου είναι “συνεχής”. (Μια φορά θα σας πώ το “παράδοξο με τη χελώνα και το δρομέα”). Αλλά αυτή η μικρή με πιέζει αφόρητα. Με μια πίεση τόσο… επιθυμητή!!! Να σας πώ λέει το “καλό” και το “κακό” για το 18 και “τι θέλω” το 19. Ε, λοιπόν θα σας πώ κι ας μείνει μεταξύ μας: Μέσα στο 18′ γνώρισα μια μικρούλα. Έρωτας με το πρώτο… messenger. Κι ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά. Σχέση με τη μία κι όπου βγεί. Αφού κάθομαι και στεναχωριέμαι που δε γνωριστήκαμε νωρίτερα. (Αυτό είναι το κακό του 18). Αλλά έχουμε όλο το χρόνο μπροστά μας. Το 19 τη σχέση μας θα τη βαθύμουμε και θα την πλατύνουμε. Κάτια σ’ αγαπώ. Υ.Γ. Το Κάτια είναι το χαιδευτικό του katiοusa. Μαρία Παρέντη Η χρονιά που φεύγει ήταν εξαιρετικά γεμάτη. Μέσα σε αυτήν δόθηκαν μάχες, κάποιες κερδήθηκαν, άλλες όχι, μα είχαν κι αυτές την αξία τους, καθώς ο μόνος χαμένος αγώνας είναι εκείνος που δε δόθηκε. Αν επέλεγα να σβήσω κάτι από το 2018, αυτό θα ήταν σίγουρα οι φωτιές στο Μάτι και η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. Δύο γεγονότα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, πολύ σκληρά το καθένα για άλλους λόγους. Η σπουδαιότερη και ομορφότερη, για μένα, στιγμή του 2018, ήταν η αθώωση της Ηριάννας Β.Λ. στις 28 Ιουνίου. Θεωρώντας το χρόνο σύμμαχο και όχι εχθρό μας, θα ευχηθώ να δούμε τη χρονιά που έρχεται ως ευκαιρία ανατροπής. Να πάρουμε επιτέλους εμείς τον χρόνο στα χέρια μας, να μην αφήνουμε τους περιβόητους “νικητές” να γράφουν την ιστορία για μας. Ψυχή βαθιά.

-.-.-

Ματριόσκα η Κόκκινη Δε μ’ αρεσε: Η σφαγή που συνεχίζεται χρόνια στην Παλαιστίνη, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων στην τάχα δημοκρατική χώρα μου με την εκλεγμένη αριστερή κυβέρνηση, ο αποσιωπημένος πόλεμος στην Υεμένη, καταστρατήγηση των εργατικών δικαιωμάτων και συνεχής ειδησεογραφία γεμάτη με περιστατικά βίας εργοδοτών εναντίον εργαζομένων, ο Ρουπακιάς που συνεχίζει να κοιμάται στο σπίτι του ενώ ακόμα η δίκη δεν έχει τελεσιδικήσει, ο τεμαχισμός του Κασόγκι και ο θάνατος άλλων 28 δημοσιογράφων μέσα στην χρονιά που έφυγε, η πυρκαγιά στο Μάτι, ο μέχρι θανάτου ξυλοδαρμός του Ζακ Κωστόπουλου και το πρόσφατο ειδεχθές έγκλημα με θύμα την Ελένη Τοπαλούδη. Τι μ’ άρεσε: Οι άνθρωποι που στέκονται όρθιοι ακόμα στην Παλαιστίνη και κοιτούν άφοβα τις κάννες των όπλων, είναι οι γιατροί και οι εθελοντές στις εμπόλεμες ζώνες που με αυτοθυσία φροντίζουν τραυματίες και αρρώστους, είναι τα συνδικάτα και τα σωματεία που στέκονται στο πλευρό των εργαζομένων και πάνε μαζί τους απέναντι στους εργοδότες και στα δικαστήρια, που κόβουν στα δύο το ψωμί τους για να το δώσουν στον άλλον μέχρι να δικαιωθεί, είναι οι δημοσιογράφοι εκείνοι που δεν το βουλώνουν όσους συναδέλφους και αν τους σκοτώσουν, αντίθετα πεισμώνουν και συνεχίζουν να ψάχνουν και να γράφουν την αλήθεια, είναι οι απίστευτες ιστορίες αλληλεγγύης στο Μάτι και σε άλλες περιπτώσεις, είναι οι εργαζόμενοι των 400 ευρώ ‘’στις δομές προσφύγων‘’ που δεν πάνε εκεί για να βολευτούν αλλά για να δώσουν πραγματική βοήθεια, είναι οι ιστορίες εκατοντάδων αντιφασιστών και αγωνιστών που παλεύουν μέρα μέρα με το φίδι του φασισμού, είναι χιλιάδες κόσμου που για κάθε Ζακ δίνουν χάδι και αποδοχή και για κάθε Ελένη στέκονται απέναντι στους βιαστές στιγματίζοντας τους δράστες και όχι το θύμα. Αυτά είναι τα ωραία πάντα μέσα στην χρονιά μικρές προσωπικές ιστορίες που κάνουν σιγά-σιγά μεγάλα θαύματα χωρίς βοήθεια από θεούς και αγίους αλλά μονάχα το υλικό μας, την ανθρωπιά μας. Τι περιμένω από το 2019: Θέλω το 2019, οι άνθρωποι που αντιστέκονται να γίνουμε λίγοι παραπάνω. Να φτιάξουμε λίγο περισσότερες όμορφες ιστορίες, να ανακουφίσουμε όσο περισσότερο πόνο μπορούμε, να κάνουμε τους άλλους να χαμογελούν μέχρι να ξεκαρδίζονται στα γέλια (το αυτό να ισχύει και για την πάρτη μας, να αποκτήσουμε αυτοσαρκασμό, να μην παίρνουμε τόσο σοβαρά μέσα μας καταστάσεις γιατί ξέρουμε πως τα αυτοάνοσα θερίζουν εκεί έξω), να γίνουμε λίγο περισσότεροι και να αρχίσουν ‘’οι κακοί’’ να μας φοβούνται λίγο παραπάνω.. Και κάτι πιο ξεχωριστό θα ήθελα να είναι οι τελευταίες γιορτές που ασυνόδευτα προσφυγάκια μένουν χωρίς ζεστές αγκαλιές και ρουφηχτά φιλιά στα μάγουλά τους.. Μπάμπης Ζαφειράτος

2018:

Δε μ’ άρεσε,

που κλείσαμε εμείς μονάχα έναν αιώνα.

Και μ’ άρεσε,

που θα βρεθούν οι αστοί μπροστά στο νέο μας αγώνα.

*

2019:

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Έτη καλά, πολύχρωμα,

πλην… κόκκινα και πλήθος

και χαραγμένα όχι στο νου

μα στου εχθρού το στήθος.

Νέες βολές κατά ριπάς με βλήματα Κατιούσα

Η τάξη η εργατική όρθια και παρούσα

Το ΚΚΕ σε διαρκή πορεία ανιούσα

*

Με δύναμη πάλι και Πάλη

Hasta La Poesía De La Revolución

-.-.-

ΝεΚ Μες στο ’18 δε μου άρεσε, που ένα λαχείο αγόρασα όλο κι όλο, και δεν έκατσε ούτε σε λήγοντα, την τύχη μου μέσα. Απ’ την άλλη μου άρεσε, που παραλίγο να βλέπαμε και διαδήλωση παπάδων με αφορμή το μισθολογικό. Σου λέει: “θα με βάλει ο μητροπολίτης εκ περιτροπής 9 μήνες το χρόνο, μόνο Κυριακές, θα μου κάνει τη ζωή-λάστιχο …γι’αυτό φόρεσα τα ράσα; Όχι κύριοι της Αρχιεπισκοπής με τις λιμουζίνες και τις Μ.Κ.Ο. Εσείς είστε ικανοί, να ανοίξετε ακόμη και γραφεία ενοικίασης ιερέων. Η τρομοκρατία Κράτους-Εργοδοσίας δε θα περάσει” …Παραλίγο. Τέλος, για το ’19 θα ήθελα, να βρεθεί η μούμια του μεγαλέξαντρου, ώστε να σταματήσει η γοργόνα, να μας θαλασσοδέρνει, εμάς τους ναυτικούς. Η φερόμενη ως “αδερφή του”… Να βρεθεί η μούμια, να τσακώσουμε και τη γοργόνα, να κάνουμε κι ένα τεστ DNA… Άειντε Καλή Χρονιά…

-.-.-

Νίκος Πουρναράς/Οικοδόμος Τι μου άρεσε μες στο 2018: Ο τρόπος που το ΚΚΕ ανέδειξε πτυχές της 100χρονης ιστορίας του, επαναπροσέγγισε πρόσωπα και καταστάσεις, οργάνωσε και παρουσίασε πλήθος εκδόσεων, πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, με αποκορύφωμα αυτή του ΣΕΦ. Τι δε μου άρεσε από το 2018: Πολλά… Το σβήσιμο του MEGA από τον τηλεοπτικό χάρτη, ένα από αυτά. Τι θα ήθελα από το 2019: Ένα ισχυρό σοκ που θα «κόψει» τη σούπα της μικροαστίλας, θα νικήσει την αγένεια, την παλιανθρωπιά, το ρατσισμό και τη σκατοψυχία των εαυτούληδων και θα βοηθήσει στον ορθό επαναπροσδιορισμό της στάσης του καθενός απέναντι στις ανάγκες και τα καλέσματα της εποχής.

-.-.-

Παναγιώτης Κολέλης

Μου άρεσε

Το ότι Κινέζοι αγοράζουν σπίτια στην Ελλάδα για να βγάζουν βίζα και φέρνουν την ανάπτυξη. Εντάξει, πλάκα κάνω… Ο γείτονας που σηκώθηκε για πρώτη φορά από τον καναπέ του, ο πατέρας που μπορεί να μην έχει δουλειά αλλά δεν χάνει το χαμόγελό του, το ζευγάρι που δεν αφήνει τη σχέση του να βαλτώνει παρά τα προβλήματα της καθημερινότητας, ο στρατιώτης που απαίτησε να σβηστεί το σύνθημα του ναζί στρατηγού από τον τοίχο του στρατοπέδου, αυτοί που κάνουν κοπάνα από το σχολείο για να διαβάσουν Βάρναλη και Λειβαδίτη, όσοι δεν παγιδεύονται ανάμεσα στο «έλα, μωρέ» και στο «έτσι κάνουν όλοι», τα εκατό χρόνια του ΚΚΕ. Όλα αυτά, που θα μας φέρουν αργά ή γρήγορα να περπατήσουμε τις «λεωφόρους του μέλλοντος». Δε μου άρεσε Η πυρκαγιά στο Μάτι, που είναι συνέχεια των πλημμυρών στη Μάνδρα, που είναι συνέχεια ενός κράτους που αδιαφορεί για τους πολίτες και μίας δικαιοσύνης που είναι σαν τα φίδια: «δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους». Το Μακεδονικό. Κόσμος που εξαπατήθηκε, κόσμος που πολώθηκε, κόσμος που υποστήριξε τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και έγινε γαϊτανάκι στους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή. Κι ένας Μίκης, που είπε «αδέλφια μου, φασίστες». Όχι, ρε Μίκη. Όχι… Κατ’ επέκταση, τον, σε έξαρση, εθνικισμό και τον αποκτηνωμένο θυμό του κόσμου, που δεν έχει κατεύθυνση και ξεσπά σε ανθρώπους όπως ο Ζακ. Τέλος, δεν πρόκειται να ξεχάσω τη φωτογραφία του μικρού πρόσφυγα, που έμαθε από νωρίς τι σημαίνει πόλεμος και να μην έχεις πατρίδα καμιά…

Για το 2019

Να ξυπνήσω ένα πρωί και έξω να έχουμε κομμουνισμό. Αλλά, μάλλον, πιο πιθανό είναι να ξυπνήσω και να βρω τον Μητσοτάκη να κυβερνάει. Άλλωστε, τριπλές εκλογές έχουμε το 2019, που σημαίνει πως όλοι κάπου θα βρουν να πουν πως «νίκησαν». Γι’ αυτό, ας είναι το 2019 έτος συνειδητοποίησης, με μπόλικα όνειρα, χειροπιαστά ή μη δεν έχει σημασία…

-.-.-

Παπαγάλος

-.-.-

Πέτρος Σκυθιώτης

Τι σου άρεσε από το 2018; Λίγα πράγματα μπορούν να βρεθούν σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο που να μπορώ να πω πως μου άρεσαν από το 2018. Η κατηφόρα στη μέση ιστορική διάρκεια που διανύουμε συνεχίζεται και ελάχιστες αναλαμπές υπήρξαν έστω και σε τοπικό επίπεδο, αφού για το διεθνές ούτε λόγος. Ενδεικτικά, οι εκδηλώσεις του Κόμματος για τα 100χρονά του, οι συναυλίες του Θάνου Μικρούτσικου, το Φεστιβάλ με την Αχέντ Ταμίμι. Σε τοπικό, στη Φλώρινα, η εκδήλωση-συζήτηση με την πρέσβειρα και τον πρόξενο της Κούβας και το τσίπουρο μετά. Που πρώτη φορά γνώρισα άνθρωπο που να μιλάει για επανάσταση σε α’ πληθυντικό σε χρόνο τετελεσμένο, ενίοτε και διαρκείας. Τι δε σου άρεσε από το 2018; Δεν μου άρεσε που το 2018 στην Ελλάδα ήταν έτος εθνικιστικών συλλαλητηρίων, που τα «εθνικά» θέματα βγήκαν στο προσκήνιο με μεγαλύτερη ένταση απ’ ό,τι τα προηγούμενα χρόνια και υπερκαθορίζουν τον πολιτικό διάλογο σε μια «μεταμνημονιακή» κοινωνία που οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων καλά κρατούν και μας συνθλίβουν. Η φούντωση των εθνικισμών στα Βαλκάνια, η μόχλευσή τους από το ΝΑΤΟ και οι νέες του βάσεις στη χώρα μας. Η πυρκαγιά στο Μάτι και οι 100 που βρήκαν εφιαλτικό θάνατο παγιδευμένοι στις φλόγες. Η δολοφονία του Ζακ και η διαπόμπευσή του από τα ΜΜΕ. Οι βομβαρδισμοί στη Συρία και οι φόβοι για πυρηνικό όλεθρο. Ότι ήταν άλλη μια χρονιά ανόδου των εθνικισμών στην Ευρώπη, στη Βραζιλία. Το εθνικιστικό και ρατσιστικό μίσος που αυξάνει, ο φόβος για το πού πηγαίνει όλο αυτό. Η αδράνεια, η γενικευμένη αδράνεια και το σοκάρισμα που γίνεται συνήθεια. Τι θέλεις από το 2019; Όλα σχεδόν τα «να μην» από το 2018. Είμαστε σε θέση άμυνας και πάμε όλο και πιο πίσω. Να μην ξεσπάσει πόλεμος. Να μην υπάρξει νέα συντονισμένη οικονομική κρίση που θα πληρώσουν πάλι οι λαοί με το αίμα τους. Να μην καρπώνονται οι ακροδεξιές φωνές εγχώρια και διεθνώς την κοινωνική αγανάκτηση και αντίδραση. Όλα τα παραπάνω φοβάμαι πως είναι ενάντια στους ιστορικούς νόμους κίνησης και στην ανάλυση του σύγχρονου καπιταλιστικού γεωπολιτικού πλαισίου. Μετά από 10 χρόνια οικονομικής κρίσης να συνειδητοποιηθεί η δυνατότητα που έχουμε οι νέες γενιές να ζήσουμε ικανοποιώντας τις σύγχρονες ανάγκες μας και αυτό να μεταφραστεί σε εκλογική και κινηματική άνοδο εγχώρια και διεθνώς, να γίνει το πρώτο βήμα έστω και μικρό τη νέα χρονιά. Να μην αφεθούμε να πεθάνουμε κοινωνικά και βιολογικά. Να σταματήσουμε την κατηφόρα και να αντεπιτεθούμε. Ξημερώνει 2019. Κοντεύει και τέταρτο στον 21ο αιώνα για την ανθρωπότητα. Είναι όλα δικά της, έτοιμα και την περιμένουν.

-.-.-

Σφυροδρέπανος Μες στο 18′ μου άρεσε η Έκθεση για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ. Δεν είναι πολύ εύκολο να εξηγήσεις το γιατί σε κάποιον που δεν πήγε και δεν την είδε. Και όχι, δεν είναι η απάντηση ενός φανατικού που βρήκε κάτι κομματικό να του αρέσει. Είναι ότι ψάχνεις με το σταγονόμετρο να βρεις πράγματα που σου άρεσαν μες στο έτος και δε βρίσκεις πολλά. Μες στο 18′ δε μου άρεσαν ένα κάρο πράγματα. Προφανώς το Μάτι, αλλά αυτό δεν είναι έκπληξη. Προφανώς το φεστιβάλ φασισμού με αφορμή το Ζακ και το Μακεδονικό, αλλά ούτε αυτό είναι έκπληξη. Θα μπορούσα να πω η “Αποικία” του Αρκά, αλλά αυτό κι αν δεν ήταν έκπληξη, με βάση την πορεία του. Βασικά, το χειρότερο ήταν αυτή η απουσία έκπληξης, κάτι έξω από τα καθιερωμένα, τα τετριμμένα, που μας μιζεριάζουν κτλ. Για το 19′ εύχομαι να υπάρχουν πράγματα που να μας εκπλήξουν ευχάριστα. Και δεν εννοώ ένα καλό ποσοστό στις εκλογές. Βασικά, το πιο σημαντικό -ως ευχή- είναι να μη βουλιάξει ο κόσμος στις τριπλές και τετραπλές και πενταπλές και δεν ξέρω εγώ πόσες εκλογές που έρχονται αυτή τη χρονιά. Δε θα σπάσει από την κάλπη το μίζερο τοπίο γύρω μας…

-.-.-

Χρήστος Αιγάλεω

α) Μου άρεσαν οι ειδικές εκδόσεις που έγιναν με αφορμή τα 100 χρόνια του ΚΚΕ

β) σε εντελώς προσωπικό επίπεδο αυτή η απάντηση, η θλίψη, όλο αυτό που αισθάνθηκα στο άκουσμα της είδησης ότι ολόκληρη φιλική οικογένεια χάθηκε στο τσουνάμι στην Ινδονησία

γ) μεγαλύτερη ανάπτυξη του ταξικού εργατικού κινήματος για τη διεκδίκηση όσων μας εχουν πάρει αυτά τα χρόνια