Και φασίστες και βούρλα

Καμένα Βούρλα έχουμε.
Ψεκασμένα Βούρλα έχουμε.
Βούρλα με κοινωνικό αυτοματισμό κατά των μαθητών έχουμε.
Ακροδεξιά φασιστόβουρλα επίσης έχουμε. Ευδοκιμούν σε αφθονία και εκδηλώνονται σε κάθε ευκαιρία: Για τη Μακεδονία, για τις καταλήψεις, για τις μάσκες, για τους πρόσφυγες.
Βούρλα που δε σέβονται τις εγκύους, γιατί δεν τις γκάστρωσαν αυτοί.
Βούρλα που δε σέβονται τα μικρά προσφυγόπουλα, γιατί πιστεύουν ακράδαντα ότι έρχονται με σχέδιο να τους αφελληνίσουν.
Βούρλα που δε σέβονται τους ανθρώπους, γιατί πιθανότατα ανήκουν απλώς τυπικά στο είδος μας, χωρίς να τους διέπει ίχνος ανθρωπιάς. Βούρλα που είναι ικανά ν’αφήσουν ασυνόδευτα παιδιά να πεθάνουν απ’ την πείνα, αλλά δεν αντιδρούν ποτέ ενάντια σε αυτούς που τους αρπάζουν το ψωμί απ’ το τραπέζι.

Και πάνω απ’ όλα, έχουμε κρατούντες έμπλεους υποκρισίας, σαν τον Μυταράκη, που υψώνουν το δάχτυλο στο δικό τους δημιούργημα, γιατί πιθανότατα δεν μπορούν αυτά τα πολύ ναζιστικά. Αλλά ο μισανθρωπισμός και η σκατοψυχιά είναι καθρέφτης του δικού τους κόσμου, συνέχεια της Μόριας και των άλλων κολαστηρίων, το φράχτη στον Έβρο, της Μεσογείου που είναι σπαρμένη με πτώματα.

Ο τίτλος είναι παρμένος από το εξαιρετικό σκίτσο του Δημήτρη Γεωργοπάλη.