Οικειοθελής εκκένωση του City Plaza με πολιτικό παρασκήνιο και ερωτηματικά

Ένα από τα θέματα που απασχόλησαν κατά διαστήματα την επικαιρότητα, αν και με φθίνουσα ένταση, ήταν κι αυτό της κατάληψης του City Plaza, με τους υπεύθυνους της κατάληψης να την προβάλλουν ως δομή αλληλεγγύης σε πρόσφυγες και την ιδιοκτήτρια, συνεπικουρούμενη από τα ιδιωτικά κανάλια να την καταγγέλλουν ως εστία ανομίας. Το κεφάλαιο αυτό, στην τωρινή του μορφή τουλάχιστον, μοιάζει να κλείνει, μετά την απόφαση όσων βρίσκονταν μέσα να εκκενώσουν το χώρο. Σύμφωνα με την ανακοίνωσή τους, η απόφαση αυτή είχε ληφθεί αρκετούς μήνες πριν, αλλά η επίσπευση της ολοκλήρωσης της εκκένωσης σε αυτή τη συγκυρία συνδέεται ασφαλώς, όπως ανοιχτά ομολογούν άλλωστε και οι ίδιοι, με τις πολιτικές εξελίξεις και το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών:

Καταλήξαμε ότι παρόλο που είναι μια δύσκολη επιλογή, το City Plaza είναι σωστό για μας να κλείσει με τον τρόπο που άρχισε και λειτούργησε: ως ένα πολιτικό εγχείρημα, διαφυλάσσοντας το κεντρικό στοιχείο που το κατέστησε παραδειγματικό, δηλαδή την από τα κάτω οργάνωση, την ασφαλή και αξιοπρεπή διαβίωση, την κοινότητα αγώνα, την μαζική κοινωνική απεύθυνση. Στην Συνέλευση Σπιτιού της 26ης Μαίου του 2018 συναποφασίστηκε αυτή η κατεύθυνση -όχι χωρίς αντιφάσεις και διαφωνίες- και συζητήθηκαν διεξοδικά οι τρόποι υλοποίησης μιας τέτοιας απόφασης.

Από τον Ιούνιο του 2018 και μέχρι σήμερα το City Plaza δεν δεχόταν νέους κατοίκους ενώ υπήρξε ταυτόχρονα η συλλογική δέσμευση ότι το εγχείρημα δεν θα κλείσει εάν δεν βρεθεί αξιοπρεπής στέγαση για όλους και όλες τους κατοίκους του. Αυτή η δέσμευση δεν ήταν καθόλου απλή στην υλοποίησή της. Οι ευρύτερες συνθήκες αντιμετώπισης του προσφυγικού ζητήματος -τόσο από την πλευρά της κυβέρνησης Σύριζα-Ανέλ όσο και από τις ΜΚΟ- δεν έδιναν δυνατότητα θεσμικής στέγασης για τους κατοίκους ενώ οι άλλοι αυτο-οργανωμένοι χώροι και καταλήψεις δεν είχαν δυνατότητα στέγασης ενός τόσο μεγάλου αριθμού προσφύγων, παρά τις θετικές προσπάθειες στήριξης. Ένα χρόνο μετά και ενώ το εγχείρημα ήταν σε διαδικασία κλεισίματος, η αναμενόμενη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και η επανεκλογή της Νέας Δημοκρατίας έβαλε επιτακτικά στο εσωτερικό της κατάληψης τη συζήτηση για τους ρυθμούς με τους οποίους προχωράει η διαδικασία ολοκλήρωσης, λαμβάνοντας υπόψη ότι εδώ και μήνες αρκετοί πρόσφυγες είχαν σταδιακά μετακομίσει σε ασφαλή καταλύματα. Για το Πλάζα εκκρεμoύν δύο εισαγγελικές εντολές εκκένωσης ενώ υψηλόβαθμα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας αναφέρονταν καθημερινά στην “καταπάτηση ιδιωτικής ιδιοκτησίας” και στην “ανομία” του City Plaza. Υπό αυτή την έννοια η εκκένωση θα μπορούσε να έχει παραδειγματικό χαρακτήρα ενώ πολλοί από τους πρόσφυγες, ειδικά όσοι/ες δεν είχαν σταθερό νομικό καθεστώς, θα μπορούσαν να υποστούν δυσανάλογες συνέπειες (απελάσεις, κέντρα κράτησης κλπ.). Αν για κάποιους και κάποιες από μας μια εκκένωση από τη Νέα Δημοκρατία θα ήταν μια “ηρωική έξοδος” για την οποία δε θα χρειαζόταν και να δώσουμε πολιτικές εξηγήσεις, για τους περισσότερους από τους κατοίκους του City Plaza θα διακινδύνευε το ήδη ευάλωτο και ασταθές καθεστώς τους.

Έτσι επαναβεβαιώθηκε η απόφαση ολοκλήρωσης του κλεισίματος συλλογικά από εμάς και με τους δικούς μας όρους. Για όλους τους πρόσφυγες βρέθηκαν ασφαλή καταλύματα. Στον σχεδόν ενάμιση χρόνο που μεσολάβησε από την απόφαση του κλεισίματος μέχρι την υλοποίησή της, οι περισσότεροι πρόσφυγες έφυγαν προς τη Βόρεια Ευρώπη. Από αυτούς που παρέμειναν στο City Plaza κάποιοι/ες είχαν την δυνατότητα, καθώς πλέον είχαν βρει δουλειές, να νοικιάσουν το δικό τους σπίτι ενώ για κάποιους/ες που δεν είχαν τέτοια δυνατότητα βρέθηκαν συλλογικές λύσεις. Ακόμα μέσα από κοινά στέκια, αλλά και νέες δομές στέγασης και αλληλεγγύης που έχουμε ήδη ξεκινήσει, καθώς και με το αδιανόητα επίμονο δίκτυο σχεδόν όλων των ανθρώπων που ενεπλάκησαν ενεργά στο εγχείρημα (προσφύγων και αλληλέγγυων) η κοινότητα θα κρατηθεί και μετά το κτίριο.

Έτσι λοιπόν την ώρα που η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου βγαίνει στα κανάλια και παρουσιάζει τη δική της εκδοχή χωρίς αντίλογο, η κυβέρνηση και ο νέος υπουργός ΠΡΟΠΟ, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, προσπαθούν να παρουσιάσουν “έργο” από την πρώτη μέρα, εμπεδώνοντας το δόγμα “νόμος και τάξη” και ανακαλώντας στη μνήμη το αλήστου μνήμης σύνθημα του Αντώνη Σαμαρά “να επανακαταλάβουμε τις πόλεις μας”.  Την ίδια στιγμή, η ανακοίνωση της κατάληψης σημειώνει χωρίς περιστροφές τον παράγοντα των εκλογών και της αλλαγής της κυβέρνησης που καθόρισε το χρονικό σημείο της εκκένωσης, η οποία κατά τα άλλα, όπως προκύπτει από το κείμενο, είχε τις προϋποθέσεις, μετά την εξασφάλιση της διαμονής όλων των εναπομεινάντων προσφύγων, να έχει πραγματοποιηθεί και νωρίτερα. Δε λείπει μάλιστα και μια έμμεση διάθεση σχεδόν να συγχαρούν τον εαυτό τους που δεν περίμεναν την “ηρωική έξοδο” μετά από κάποιο ντου της αστυνομίας.

Σε κάθε περίπτωση, το βολικό δίπολο που επιχειρούν να στήσουν αφήνει στο απυρόβλητο την ουσία: τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων, τις ευθύνες όλων των κυβερνήσεων διαχρονικά και το παιχνίδι που στήνουν στις πλάτες των μεταναστών με τις ευλογίες της ΕΕ διάφορες ΜΚΟ, ακόμα και πρωτοβουλίες “αλληλέγγυων” με πολιτικές διασυνδέσεις, έστω κι αν θεωρητικά τις αποτάσσονται.

Η νέα κυβέρνηση πράγματι δεν κρύβει τις άγριες διαθέσεις της για το προσφυγικό, σίγουρα όμως δεν πρέπει να δημιουργηθεί και η εντύπωση κάποιας “μπελ επόκ αλληλεγγύης” που τάχα προηγήθηκε, όταν στην πραγματικότητα, δεν ήταν παρά το φύλλο συκής μιας άθλιας αντιμεταναστευτικής πολιτικής, υπαγορευόμενης από την ΕΕ, που είναι συνήθως αθωωμένη ή απούσα στις αναλύσεις ένθεν κακείθεν.