Παραπονιέσαι στη δουλειά σου; Ίσως είσαι για τα σίδερα!

Δεν έχεις πλάνο στο επαγγελματικό σου μέλλον; Βαριέσαι στη δουλειά σου και χαζεύεις έξω απ’το παράθυρο; Κάνεις συχνά παράπονα γι’αυτή; Επικρίνεις το αφεντικό σου; Ε τότε είναι πιθανό να πάσχεις από κάποια ψυχική ασθένεια, σύμφωνα τουλάχιστον με άρθρο της ιστοσελίδας in2life.

Εκεί λοιπόν, ανάμεσα σε άλλα μαργαριτάρια, όπως το ότι οι εσωστρεφείς άνθρωποι μπορεί να πάσχουν από σχιζοειδή διαταραχή προσωπικότητας, ή ότι αν είσαι ντροπαλός ίσως παρουσιάζεις αποφευκτική διαταραχή, μαθαίνουμε ότι η «παραίτηση δεν είναι απλή τεμπελιά», γιατί κατά την αρθρογράφο, λόγοι παραίτησης πλην της τεμπελιάς και της ψυχοπάθειας δεν υπάρχουν στο ιδανικό εργασιακό περιβάλλον του ιδιωτικού τομέα.

Στην πραγματικότητα ίσως ο τελευταίος συνάδελφός σου που παραιτήθηκε να ήταν επικίνδυνος sociopath, σαν αυτούς που έχεις συνηθίσει να βλέπεις στα αμερικανικά σήριαλ.  Ιδού η επιστημονική ανάλυση:  «Όλοι θέλουμε πού και πού να κάνουμε μια κοπάνα από τη δουλειά. Εκείνος ο συνάδελφος, όμως, που επιμένει να φορτώνει τη δουλειά του σε άλλους, λέει συχνά ψέματα (π.χ. ότι είναι άρρωστος), ξεμένει συχνά από λεφτά επειδή τα ξοδεύει σε πράγματα που δεν χρειάζεται, αργεί συστηματικά στη δουλειά, και δεν φαίνεται να έχει κανένα πλάνο για το επαγγελματικό του μέλλον, είναι πιθανό να πάσχει από αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας –αυτό που παλιά λέγαμε κοινωνιοπάθεια.»

Αν πάλι αυτός που ψεύδεται συνέχεια για το πότε θα σου πληρώσει τα δεδουλευμένα, πατάει το πόδι του στη δουλειά κυρίως να βάλεις τις φωνές στους υπαλλήλους, ξοδεύει λεφτά σε πράγματα που δε χρειάζεται και δεν έχει λεφτά για τους εργαζόμενους, ούτε έχει κάποιο πλάνο για το μέλλον τους, λέγεται απλά αφεντικό και είναι υγιέστατος.

Το άρθρο όμως όσο πάει γίνεται και καλύτερο, αφού σε άλλο σημείο μας πληροφορεί πως: “Το να χαζεύεις στη δουλειά δεν είναι πάντα αθώο” (μερικές φορές ναι, δε χρειάζεται απευθείας ζουρλομανδύας δηλαδή). “Είναι πολύ φυσιολογικό να βαριέσαι μια μέρα να δουλέψεις –ή να πλύνεις τα πιάτα, να κατεβάσεις τα σκουπίδια, να απλώσεις τα ρούχα. Αν, όμως, βαριέσαι πάντα να δουλέψεις, και επιπλέον παραπονιέσαι (φωναχτά ή από μέσα σου) ότι οι άλλοι σε υποτιμάνε, κριτικάρεις αναίτια και περιφρονείς την (οποιαδήποτε) εξουσία, αισθάνεσαι δυσφορία ή/και φθόνο απέναντι σε ανθρώπους πιο τυχερούς από σένα, έχεις πάντα μια εξήγηση που αποδεικνύει πως δε φταις κάθε φορά που κάνεις λάθος, παραπονιέσαι συχνά για την ατυχία σου, τότε το πρόβλημά σου δεν λέγεται τεμπελιά, αλλά παθητική επιθετική διαταραχή της προσωπικότητας.”

Αδυνατεί κανείς να φανταστεί γιατί κάποιος μπορεί να βαριέται να δουλέψει, όταν όλοι εργάζονται πάνω σε αυτό που επέλεξαν, με αξιολάτρευτους προϊστάμενους και αφεντικά, σε ανθρώπινα ωράρια και με αξιοπρεπείς συνθήκες αμοιβής. Η μόνη λογική εξήγηση είναι πως του χρειάζεται γιατρός.

Όλα αυτά θα προκαλούσαν απλή θυμηδία, αν δεν ήταν κρούσμα μιας προσπάθειας να ψυχιατρικοποιηθεί η απόλυτα λογική αντίδραση των εργαζομένων σε ένα περιβάλλον δουλειάς, που σε πολλές, αν όχι στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, είναι λιγότερο ή περισσότερο πληκτικό, καταπιεστικό ή και κάτι χειρότερο. Κι αυτό μάλιστα σε μια περίοδο που όντως υπάρχει αύξηση των ψυχικών ασθενειών, με προεξάρχουσα την κατάθλιψη, εξέλιξη που δεν οφείλεται αποκλειστικά, αλλά οξύνεται από την καπιταλιστική κρίση, αλλά και τη γενικότερη κατάσταση στους χώρους δουλειάς, ακόμα και σε περιόδους ανάκαμψης.