“Απορώ γιατί δεν έχουμε μια πλατεία Στάλιν!” – Ο Αλέξης Παπαχελάς και η “σωστή πλευρά της ιστορίας”…

Κάποτε ο Δ. Φύσσας έγραφε το “Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος”, παρουσιάζοντας μια… “σοσιαλιστική δυστοπία”, που εξιστορούσε τι φοβερά πράγματα θα γίνονταν αν είχαν επικρατήσει οι κομμουνιστές στον εμφύλιο. Και δεν ξεχνά μες στον ανιστόρητο, αντικομμουνιστικό του ζήλο και τα σύνδρομά του να χλευάσει ακόμα και τον Ρίτσο…

Αρκετά χρόνια μετά, ο διευθυντής της Καθημερινής κάνει ρελάνς και απορεί γιατί δεν έχουμε μια πλατεία Στάλιν προς τιμήν του σοβιετικού ηγέτη. Και θα άξιζε -λέει- μια τέτοια τιμή γιατί στη διάσκεψη κορυφής της Γιάλτας τον Φλεβάρη του ’45, ο Στάλιν έδωσε το πράσινο φως για να παραμείνει η Ελλάδα στο δυτικό στρατόπεδο, όπως ζητούσε ο Τσώρτσιλ, μολονότι η Μεγάλη Βρετανία είχε ήδη χάσει ένα μέρος από την δύναμή της και οι ΗΠΑ δεν έδειχναν άμεσο ενδιαφέρον για τη χώρα μας…

Ο Παπαχελάς μας δείχνει πώς μπορεί κανείς να παραδίδει σεμινάρια αντικομμουνισμού, ακόμα και όταν (φαίνεται να) ζητάει μια πλατεία Στάλιν στην Ελλάδα.

Μας λέει πως το γεωπολιτικό παιχνίδι ήταν στημένο και πως αυτό το γνώριζε η ηγεσία της Αριστεράς, όχι όμως και όσοι αγωνίστηκαν στον εμφύλιο, πιστεύοντας μάταια ότι μπορούν να τον κερδίσουν.
Ότι μείναμε ευτυχώς στη Δύση, μπήκαμε στα πιο κλειστά της κλαμπ και ανεβήκαμε κατηγορία!
Ότι θα μπορούσαμε να αποφύγουμε τις φυλακές και τα ξερονήσια, αν η Αριστερά και η Δεξιά έδειχναν μεγαλύτερη ωριμότητα.
Ότι μείναμε από τη σωστή πλευρά του “φράχτη” και της ιστορίας, και ας μας αρέσει να το αμφισβητούμε, όπως κάναμε στο δημοψήφισμα του ’15.
Ότι αν δεν είχαν έρθει έτσι τα πράγματα, θα είχαμε την τύχη της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας.
Κι ότι είναι κρίμα να μην έχουμε περισσότερους δρόμους με το όνομα του Τσώρτσιλ και μια πλατεία με το όνομα του Στάλιν.

Πραγματικό περιβόλι…

Το μακρινό 1945, βέβαια, η Σταδίου είχε πάρει προσωρινά το όνομα του Βρετανού “σωτήρα”, αλλά αυτό διέφυγε μάλλον από την οπτική και την κριτική του Παπαχελά (όπως και από το βιβλίο του Φύσσα).

Καλό και το αφήγημα του μεταπολεμικού σαξές-στόρι της χώρας, αλλά έχει τρύπες και ένα σωρό δράκους: χούντες, ξερονήσια, εκλογές βίας και νοθείας, κοινωνικά φρονήματα. Πάλι καλά, όμως, που δε γίναμε Βουλγαρία…

Στο δημοψήφισμα του ’15, αν δεν κάνουμε λάθος, δεν κρινόταν η ένταξη στην ΕΕ ή ο σοσιαλιστικός προσανατολισμός της χώρας. Εξάλλου, τα αστικά κόμματα φρόντισαν να διορθώσουν την ψήφο του “κυρίαρχου λαού” και να τον επαναφέρουν στη “σωστή πλευρά της ιστορίας”.

Αυτή την ιστορία την γράφουν οι λαοί, αλλά την καταγράφουν οι νικητές. Και οι κυρίαρχοι συνηθίζουν να αποτυπώνουν τη νίκη τους πχ στα ονόματα των οδών. Για αυτό, κ. Παπαχελά, σήμερα μπορείτε να βρείτε την οδό Τσώρτσιλ, ή την οδό “Γράμμου-Βίτσι” στα βόρεια προάστια, ένα άγαλμα προς τιμήν του προέδρου των ΗΠΑ που σκόρπισε τον θάνατο με τις ατομικές βόμβες, ακόμα και ένα άγαλμα για τους Βρετανούς μαχητές που… “υπερασπίστηκαν” την Αθήνα και την “έσωσαν” από τον ΕΛ.ΑΣ. Δε θα βρείτε όμως παρά ελάχιστα μνημεία και ονόματα οδών για τους κομμουνιστές ήρωες της Αντίστασης -και αυτά συνήθως στους δήμους που ήταν κόκκινοι, στα χρόνια της μεταπολίτευσης…

Αλλά ας μείνουμε σε αυτά που μας ενώνουν. Κι ας δώσουμε όρκο στον κ. Παπαχελά πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ικανοποιήσουμε το αίτημά του και να έχουμε κάποτε στη χώρα μας μια πλατεία προς τιμήν του Σοβιετικού ηγέτη. Και πότε θα γίνει αυτό; Όταν περάσουμε, επιτέλους, στη σωστή πλευρά της ιστορίας…