Πεθαίνοντας στη Νότια Κορέα – Φυγάς από τη ΛΔΒΚ λιμοκτόνησε μέχρι θανάτου μαζί με τον 6χρονο γιο της

Πίστεψε στην προπαγάνδα για μια καλύτερη ζωή στην καπιταλιστική Νότια Κορέα για να συναντήσει ένα βασανιστικό θάνατο μαζί με το γιο της, μέσα στη γενική αδιαφορία αρχών και κοινωνικού περιγύρου. Η 42χρονη Χαν Σουνγκ – οκ, που είχε έρθει στη Σεούλ μέσω Κίνας από τη ΛΔΒΚ πριν αρκετά χρόνια , έχοντας πάψει να είναι προπαγανδιστικά χρήσιμη στη νέα της χώρα, είχε αφεθεί στην τύχη της, σε μια ζωή πλήρους ανέχειας, προσπαθώντας να επιβιώσει και αναθρέψει τον εξάχρονο γιο της, που έπασχε από διανοητικά προβλήματα.

Για δυο ολόκληρους μήνες, κανείς δεν κατάλαβε την απουσία των δύο ανθρώπων, ούτε ο μανάβης της γειτονιάς, που εκ των υστέρων δήλωσε πως «ανατριχιάζει» όταν θυμάται τη γυναίκα, την οποία αντιπαθούσε επειδή ήταν πολύ επιλεκτική και ψώνιζε ελάχιστα πράγματα. Ισχυρίζεται μάλιστα πως θα την είχε βοηθήσει «αν απλά το είχε ζητήσει». Ο μόνος λόγος για τον οποίο μαθεύτηκε ο τραγικός θάνατος μάνας και γιου, είναι ότι κατέφτασε κάποιος υπεύθυνος από την εταιρεία ύδρευσης για να διαβάσει το ρολόι, και αντιλήφθηκε την άσχημη μυρωδιά.

Οι δυο τους κείτονταν στο πάτωμα και το μόνο φαγητό που βρέθηκε στο μικροσκοπικό τους διαμέρισμα ήταν ένα σακουλάκι με αποξηραμένες νιφάδες κόκκινου πιπεριού.

Ο μανάβης ήταν ίσως ο τελευταίος άνθρωπος που είδε ζωντανή τη Χαν, την ίδια περίπου περίοδο που η αστυνομία λέει πως η γυναίκα έβγαλε το τελευταίο μικροποσό από τον τραπεζικό λογαριασμό της.

Κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς η γυναίκα εγκατέλειψε τη ΔΛΒΚ. Δυο άλλοι φυγάδες που ισχυρίζονται πως τη γνώρισαν υποστηρίζουν πως πουλήθηκε σε έναν Κινέζο (πρακτική όχι ασυνήθιστη μεταξύ γυναικών φυγάδων από τη χώρα) ως νύφη, με τον οποίο και απέκτησε δυο γιους, ωστόσο η πληροφορία αυτή δεν έχει διασταυρωθεί. Το σίγουρο είναι πως έφτασε πριν 10 χρόνια μόνη στη Σεούλ. Εκεί παρακολούθησε μαζί με άλλα 300 άτομα την υποχρεωτική «εκπαίδευση» του «Υπουργείου Κορεατικής Ενοποίησης» που περνούν όλοι οι φυγάδες κατά την έλευσή τους στη Νότια Κορέα και για τις πρακτικές του οποίου πολλά έχουν ακουστεί και καταγγελθεί κατά διαστήματα. Σύμφωνα με μαρτυρίες συμμαθητών της, ήταν μια νέα κι όμορφη κοπέλα, ιδιαίτερα εσωστρεφής.

Όπως και οι άλλοι αυτόμολοι, εγκαταστάθηκε σε επιχορηγούμενα από το κράτος διαμερίσματα, ενώ βρήκε δουλειά σε καφετέρια. Σύμφωνα με όσα λένε αυτόμολοι παλιοί της γείτονές της, ο Κινέζος σύζυγος μετακόμισε στη Νότια Κορέα και μαζί εγκαταστάθηκαν στην πόλη Τονγκγέονγκ, όπου εκείνος εργάστηκε σε ναυπηγείο και η ίδια έφερε στον κόσμο έναν ακόμα γιο με νοητική στέρηση. Στη συνέχεια ο σύζυγος την εγκατέλειψε, επιστρέφοντας στην Κίνα μαζί με το μεγαλύτερο γιο, αφήνοντάς την άνεργη με ένα παιδί ΑμεΑ. Η ίδια γύρισε στη Σεούλ και ζήτησε βοήθεια από τις κοινωνικές υπηρεσίες πέρσι τον Οκτώβρη, λαμβάνοντας ποσό περίπου 94 δολαρίων ως επίδομα τέκνου. Θεωρητικά ως μονογονεϊκή οικογένεια δικαιούνταν ποσό έως και επταπλάσιο από αυτό, ωστόσο της έλειπε το απαραίτητο χαρτί διαζυγίου. Οι κοινωνικές υπηρεσίες επισκέφτηκαν το διαμέρισμα τον Απρίλη, αλλά δεν τη βρήκαν σπίτι, ούτε ασχολήθηκαν οι ίδιες ή κάποια άλλη αρχή με το γεγονός ότι οι λογαριασμοί της παρέμεναν απλήρωτοι, όπως και το επιδοτούμενο ενοίκιό της.

Ένας γείτονας ανέφερε πως την έβλεπε νευρική και αφηρημένη, ενώ μετά το θάνατό της πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για ψυχολογικά προβλήματα για τα οποία δε ζήτησε βοήθεια, επειδή τάχα «στη Βόρειο Κορέα είναι μεγάλο το στίγμα της ψυχικής ασθένειας». Εξάλλου, όπως προκύπτει κι από το σχετικό ρεπορτάζ του BBC για τη σοκαριστική υπόθεση, για το θάνατο δύο ανθρώπων από ασιτία σε μια από τις πλουσιότερες καπιταλιστικές μητροπόλεις της Ασίας φταίει και πάλι η ΛΔΒΚ, ή τουλάχιστον, το να μην πεθαίνεις από την πείνα εκεί έχει τόσο βαριές συνέπειες που ίσως τελικά είναι προτιμότερη η ασιτία σε συνθήκες «ατομικής ελευθερίας». Κι αυτό γιατί, όπως εξηγεί ένας άλλος φυγάς, «Η Νότια Κορέα είναι μια κοινωνία στην οποία μπορείς να ζήσεις χωρίς σχέσεις. Στη Νότια Κορέα χρειάζεσαι σχέσεις για να επιβιώσεις. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Στη Ν. Κορέα μπορείς να επιβιώσεις χωρίς να έχεις σχέση με το γείτονα. Αλλά στη Βόρεια Κορέα, χρειάζεσαι σχέσεις με το γείτονά σου και το σύστημα σε αναγκάζει να έχεις σχέσεις», φέρνοντας ως παράδειγμα ότι αν κάποιος λείψει από το σχολείο, ο δάσκαλος στέλνει τους συμμαθητές του απόντα να τον αναζητήσουν στο σπίτι του. «Είναι αδύνατον κάποιος να μην έχει επαφές για ένα μήνα όπως εδώ», προσθέτει ο φυγάς, και μας πιάνει ανατριχίλα για τα φριχτά βασανιστήρια κοινωνικών σχέσεων στα οποία υποβάλλει το στυγνό βορειοκορεατικό καθεστώς τους δύσμοιρους πολίτες. Τουλάχιστον στον καπιταλισμό μπορείς να ψοφήσεις στην πείνα ανενόχλητος και με την ησυχία σου.