Το δικαίωμα στην απεργία, ο Σύριζα και τα εύσημα της αστικής τάξης

Αφού πέρασε το τρίτο μνημόνιο, αφού κατεδάφισε τις συντάξεις, αφού πριμοδότησε με μια σειρά φοροαπαλλαγές τα μονοπώλια και τις επιχειρήσεις, η κυβέρνηση, που λειτουργεί ως το μακρύ χέρι της αστικής τάξης, προχωρά και βάζει στο στόχαστρο το δικαίωμα της απεργίας, για να κλείσει η αξιολόγηση.

Δικαίως λοιπόν κερδίζει τα εύσημα του αστικού τύπου και της ναυαρχίδας της Δεξιάς, στο σημερινό πρωτοσέλιδο της Καθημερινής, που αναφέρεται στο “ταμπού του συνδικαλιστικού νόμου” που σπάει. Οι εργατικές κατακτήσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ταμπού, που πρέπει να σπάσουμε, υπερνικώντας τον πουριτανισμό μας, και να το πάρουμε απόφαση να απελευθερωθούμε, μαζί με την “αγορά εργασίας”.

Η συνηθισμένη απάντηση των συριζοτρόλ, αν τους σημειώσεις τα αυτονόητα, είναι πως “θέλεις να έρθει ο Κούλης”. Έλα όμως που ο Μητσοτάκης και το κόμμα του συμφωνούν κι επαυξάνουν και είναι έτοιμοι να αφήσουν στην άκρη την “αντιπολιτευτική διάθεση”, υπερψηφίζοντας μετά από καιρό ένα μνημονιακό προαπαιτούμενο. Ο μπαμπούλας της Δεξιάς -που επικαλείται κάθε ΠΑΣΟΚ που σέβεται τον εαυτό του- είναι κάτι πολύ σχετικό, αν σκεφτεί κανείς τα μέτρα που φέρει σε πέρας η “αριστερή κυβέρνηση” -και θα δυσκολευόταν πολύ να περάσει η ΝΔ.
Αν έχεις τέτοια “αριστερά”, τι τη θες τη Δεξιά…

Ναι αλλά η “αριστερή κυβέρνηση” φροντίζει να δείχνει τις ευαισθησίες της και τις αγεφύρωτες διαφορές που την χωρίζουν με την ανάλγητη δεξιά. Απέσυρε την τροπολογία -μετά την κατακραυγή- για “να συζητηθεί εκτενέστερα κι ευχερέστερα”. Χτίζει αφήγημα με αύξηση επιδομάτων στους πολύτεκνους -που έχουν τσακίσει τα δικαιώματά τους όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων- και στις οικογένειες με παιδί. Ενώ η Αχτσιόγλου λέει σχετικά με το νέο συνδικαλιστικό νόμο πως το βασικό δεν είναι το όριο (1/2 ή 1/3) αλλά το αν θα συμμετέχουν ουσιαστικά και ενεργά οι εργαζόμενοι στις απεργίες.

Αν δεν το καταλάβετε, η Αχτσιόγλου περνάει το νέο νόμο, όχι μόνο γιατί ήταν πάγια απαίτηση των “εταίρων”, αλλά γιατί ενδιαφέρεται να δυναμώσει το εργατικό κίνημα και να έχει ενεργό συμμετοχή η βάση στη λήψη και υλοποίηση των αποφάσεων. Και το δούλεμα συνεχίζεται…
Γιατί να μην περάσει, κατ’ αντιστοιχία, ένας νόμος για ειδική εκλογική απαρτία, ως προς την εκλογή κυβερνήσεων και πρωθυπουργού; Έτσι κι αλλιώς το σημαντικό δεν είναι το όριο, αλλά να συμμετέχουν ενεργά και ουσιαστικά οι πολίτες στα κοινά, αντί να τους υφαρπάζουν την ψήφο τους. Έτσι δεν είναι;

Τι θέλουν να πετύχουν όμως με το νέο συνδικαλιστικό νόμο; Είναι άραγε τόσο σημαντική η αύξηση του ορίου της απαρτίας -που ήδη υπήρχε;

Αυτό που θέλουν να κάνουν είναι να τελειώνουν με τις απεργίες και τις αντιστάσεις των εργαζομένων. Επιδιώκουν να δυσκολέψουν και σε αρκετές περιπτώσεις να απογορέψουν την κήρυξη των απεργιών από τα πρωτοβάθμια σωματεία (δηλαδή από επιχειρησιακά ή πρωτοβάθμια κλαδικά σωματεία). Ακόμα και με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο εξάλλου, οι περισσότερες απεργίες κηρύσσονταν από την (ταξική και κατ’ όνομα ανεξάρτητη) δικαιοσύνη, παράνομες και καταχρηστικές.

Ουσιαστικά λοιπόν οι εργαζόμενοι δυσκολεύονται να ασκήσουν (αν δε στερούνται) το δικαίωμα να αντιδράσουν άμεσα σε περιπτώσεις εργοδοτικής αυθαιρεσίας ή να παίρνουν αποφάσεις για συμμετοχή στις απεργίες της ΓΣΕΕ (του τριτοβάθμιου οργάνου) για να διευκολύνουν τη συμμετοχή όσων θέλουν να απεργήσουν.

Όλοι γνωρίζουμε ποιο είναι το τοπίο που επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα, οι ποικιλότροπες πιέσεις (με το καρότο και το μαστίγιο) της εργοδοσίας στους εργαζόμενους, τα εμπόδια που τους βάζουν για να οργανώσουν την πάλη τους ή έστω και για να συμμετέχουν απλώς σε μια γενική συνέλευση. Δυσμενείς μεταθέσεις, διαφορετικά ωράρια, βάρδιες -που δύσκολα συνταιριάζουν- χώρια ο εργοδοτικός συνδικαλισμός που αλωνίζει στα επιχειρησιακά σωματεία (αυτό που στα αγγλικά λένε “his master’s voice).

Τα εμπόδια θα είναι τέτοια, που ουσιαστικά οι εργαζόμενοι θα πρέπει να περιμένουν παθητικά τις διεργασίες από τα πάνω, από τα δευτεροβάθμια και βασικά από το τριτοβάθμιο όργανό τους, τη ΓΣΕΕ, όπου οι (αλλοιωμένοι, πλαστοί) συσχετισμοί είναι γνωστοί και δεδομένοι. Αρκεί να δει κανείς τι γίνεται τις τελευταίες μέρες, με την ηγεσία της ΓΣΕΕ να αδιαφορεί για το συνδικαλιστικό νόμο, για την οργάνωση της απεργίας στις 14 του μηνός και να ενδιαφέρεται για την επικύρωση της νοθείας στο ΕΚ Πάτρας, για να διασφαλίσει ότι οι εργατοπατέρες θα μακροημερεύσουν και θα διασφαλίσουν τις καρέκλες τους.

Κι ας μη γελιόμαστε, η κυβέρνηση (είτε αυτή είτε η επόμενη) δεν πρόκειται να σταματήσει στο συνδικαλιστικό νόμο, αυτό είναι μόνο η αρχή. Οι απαιτήσεις της αστικής τάξης για τα επόμενα βήματα είναι γνωστές, διατυπωμένες και το έδαφος ήδη στρωμένο. Θα ζητήσουν την κατοχύρωση του λοκ-άουτ για τους επιχειρηματίες και το χρονικό όριο -με έγκαιρη διατύπωση- προτού προκηρυχθεί (πρωτοκολλημένα και με πρόγραμμα) μια απεργία.

Επιπρόσθετα, είναι βέβαιο πως το επόμενο χρονικό διάστημα, θα προσπαθήσει να περάσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με τροπολογίες στα μουλωχτά και σε άσχετα νομοσχέδια και με διαδικασίες φαστ-τρακ, μια σειρά από τα δεκάδες προαπαιτούμενα των εταίρων, προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση. Άλλο αν τώρα συνάντησε αντιδράσεις κι αναγκάστηκε σε προσωρινή υποχώρηση. Η απόσυρση της τροπολογίας είναι προσωρινή, η αντεργατική επίθεση είναι μόνιμη κι ο στόχος της σταθερός κι αναλλοίωτος: να βάλει στο γύψο το εργατικό κίνημα…

Ο Σύριζα μπορεί να κερδίζει ήδη τον τίτλο της χειρότερης, αντεργατικής κυβέρνησης της Μεταπολίτευσης, αυτής που ξεπουλάει τα πάντα και επιτίθεται με πρωτόγνωρη λύσσα στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, αλλά δεν έχει φτάσει ακόμα στον πάτο του βαρελιού. Ο κατήφορος θα έχει συνέχεια, αν δε βάλουμε εμείς ένα φρένο σε αυτό…