Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο Υπουργός, πατέρα;

Γιατί χαίρεται και χαμογελά ο υπουργός, πατέρα;
Γιατί βγαίνει ο κόσμος στα μπαλκόνια και καμαρώνει τους αστυνομικούς;

Γιατί δε χορταίνει να τους βλέπει, παιδί μου. Να σώζουν ζωές και την Αθήνα, που δεν κάηκε. Να βλέπουν μια δημοκρατική αστυνομία, που κάνει πράξη την αποκέντρωση της βίας και της καταστολής. Καταστολή στις γειτονιές, μες στις πολυκατοικίες, σαν ντελίβερι. Σε κάθε σπίτι, σε κάθε γειτονιά, όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Να δέρνουν οικογένειες, πεντάχρονα, όχι μόνο “μπαχαλάκηδες”.

300 άτομα βγήκαν συμβολικά στον δρόμο, 399 προσαγωγές έκαναν και οι 143 έγιναν συλλήψεις. Σε μια μέρα που δε θα γινόταν τίποτα. Αν δεν είναι αυτό επιτυχία, τότε τι είναι; Ας ρωτήσουμε τον Μπαμπινιώτη. Ή τη στατιστική του Γαλάνη. Αυτό είναι χέρι-αλφάδι (χωρίς κύκλο). Α for Αστυνομία και Αυταρχισμός.

Βρέθηκε μόνο ένας στους 5.000, στα όρια του στατιστικού λάθους, να κάνει ένα  μικρό λάθος. Ότι τον έπιασε η κάμερα. Έδειξε όμως πόσο ρομαντική και ευαίσθητη έχει γίνει η αστυνομία μας. Αντί για μπουκέτα ξύλο, μοιράζει μπουκέτα λουλούδια. Από αγκάθι βγαίνει ρόδο…

Γιατί εστιάζετε όμως στην ανθοδέσμη και όχι στα άλλα μπουμπούκια; Και συλλήψεις έκαναν και ξύλο έδωσαν και κόσμο στοίβαξαν και φωτορεπόρτερ προπηλάκισαν και κρότου-λάμψης στα σπίτια έριξαν. Γιατί ένας απρόσεκτος να αμαυρώνει το έργο των υπόλοιπων 4.999 που εκτέλεσαν τις εντολές που είχαν κατά γράμμα;

Αν μπορούσαν, θα έλεγαν πως το μπουκέτο χτύπησε πρώτο τον Ματατζή, ότι είχε αγκάθια κτλ. ΑΛλά κι έτσι καλά πήγε. Καταδίκασαν τον έναν απρόσεκτο, έκαναν “γενναία αυτοκριτική” και πανηγύρισαν για όλα τα άλλα, που πέρασαν στο ντούκου.

Βγήκε ο κόσμος την Κυριακή, που είχε λιακάδα, και δεν ήξερε πώς να γυρίσει. Έξι σταθμοί έκλεισαν κατόπιν σχετικής ανακοίνωσης, μετά έκλεισαν και τα Σεπόλια (που είναι τα νέα Εξάρχεια) και πριν περάσει ένα τρίωρο είχαν κλείσει άλλοι είκοσι, χωρίς καμία προειδοποίηση. Φαντάσου να ήταν λόγω καμιάς πορείας στο κέντρο, πόσα πύρινα ρεπορτάζ θα βλέπαμε στα δελτία.

Κι ο κόσμος χαιρόταν και δε σιχτίριζε, γιατί μπορούσε να περπατήσει χιλιόμετρα και να χαρεί λιακάδα, να μην κλειστεί πάλι στους συρμούς. Η πόλη δεν κάηκε, αλλά κόπηκε στα δύο από την πολλή ασφάλεια. Τέτοια χαρά δεν είχε ξαναματανιώσει ο λαός, εδώ και πολλά χρόνια.
Χ for Χαρά και Χρυσοχοΐδης. Και Χούντ… (μην το πεις).

Ο Χρυσοχοΐδης το είπε καθαρά. Η λογική και η δημοκρατία επιστρέφει. Κάπου θα ‘χε παραπέσει και την χάσαμε τα τελευταία 45 χρόνια, αλλά τώρα επανέρχεται. Νιώστε την αύρα της, το άρμα μάχης, τους μπάτσους ως δημόσιους λειτουργούς της. Και προσέξτε μην το σκάσει ξαφνικά το βράδυ, όπως κοιμόμαστε με ανοιχτά παράθυρα.

Π for Πραξικόπημα, Παράθυρα ανοιχτά…