Καθημερινή χυδαιότητα

Οι κκ αρθρογράφοι της εφημερίδας Καθημερινή λέγεται ότι είναι εξαιρετικά ευφυείς επαγγελματίες. Μάλλον δεν πρόκειται για υπόθεση υψηλού δείκτη ευφυίας με την οποία τους προίκισε η φύση ή –για τον ενάρετο χώρο της Καθημερινής μιλούμε– ο Θεός. Η εξήγηση της προφανούς πνευματικής επίδοσης των αρθρογράφων της αστικής εφημερίδας βρίσκεται μάλλον στη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στην πραγματικότητα και το έργο που αυτοί καλούνται να επιτελέσουν. Με λίγα λόγια εδώ και πολλά χρόνια πληρώνονται για να εξωραΐσουν το καπιταλιστικό σύστημα και, ακόμα χειρότερα, την ευρωπαϊκή εκδοχή του. Είναι γνωστό ότι και το πρώτο και η δεύτερη βρίσκονται σε πολύ άδοξη φάση της ιστορίας τους, συνθλίβονται από τον ζουγκλοειδή ανταγωνισμό που το σύστημα εμπεριέχει και βλέπουν την άλλοτε κραταιά θέση τους στον κόσμο να βυθίζεται σε τέλματα και αδιέξοδα. Φυσικά όλα ετούτα τα δεινά τα μετακυλίουν στους λαούς, τους δικούς τους και όσους έχουν την ατυχία να βρεθούν υπό τον ζυγό και την εξουσία τους. Οι περιπέτειες και τα πάθη του δικού μας λαού είναι σε όλους γνωστά.

Εδώ λοιπόν υπεισέρχεται η τέχνη των έγκριτων αστών δημοσιογράφων της αστικής εφημερίδας. Μεριμνούν ώστε το μαύρο να εμφανιστεί ως άσπιλο λευκό στους πιστούς αναγνώστες τους και ο σκοτεινός ορίζοντας που περικλείει τις προοπτικές ζωής των πολλών να φαίνεται ως κατώφλι του Παραδείσου –άντε κάτι λιγότερο από αυτό. Καθώς μεγαλώνουν οι αποστάσεις μεταξύ του πραγματικού και του αστικού δημοσιογραφικού κόσμου, η τέχνη των εν λόγω αρθρογράφων ακολουθεί ανοδική κατεύθυνση. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι κερδίζουν το ψωμί τους, ποιος θα μπορούσε να τους ψέξει γι’ αυτό;

Εξυπακούεται ότι ο μέγιστος των εχθρών τους και ο πλέον μισητός των αντιπάλων τους είναι ο κομμουνισμός και οτιδήποτε σχετίζεται με αυτόν. Ανήκουν στην γνωστή σχετική παράδοση της αστικής μας τάξης η οποία είδε στο παρελθόν τον Χάρο με τα μάτια της και έκτοτε προσπαθεί ανεπιτυχώς να ξεχάσει τις παλιές αγωνίες της και τους συνακόλουθους εφιάλτες. Είναι οι νικητές του εμφυλίου, δεν το ξεχνούν αυτό, και με την περηφάνια του κυνηγού κεφαλών που επέδειξε τα περισσότερα κεφάλια των εχθρών του –δυστυχώς για κυριολεξία πρόκειται όσο αφορά τον ελληνικό εμφύλιο– σπεύδουν να στιγματίσουν τον κομμουνιστικό δαίμονα όπου τον βλέπουν ή όπου νομίζουν ότι τον βλέπουν.

Ετούτη τη φορά θύμα τους ήταν ο Κώστας Καζάκος. Τρία δημοσιεύματα-σχόλια του αφιέρωσε η Καθημερινή στις 7 Ιουνίου. Τον λοιδορούν ως ανάξιο καθότι είναι κομμουνιστής και τον ειρωνεύονται διότι μετείχε σε πολιτικό δρώμενο του 1999 (!) –την εικονική δίκη του αμερικανικού ιμπεριαλισμού που τότε, επί προεδρίας Κλίντον, ισοπέδωνε μεθοδικά την γειτονική μας Σερβία. Προφανώς οι έγκριτοι αστοί δημοσιογράφοι τάσσονται αναφανδόν υπέρ του δικαιώματος των εχόντων αεροπλάνα να ισοπεδώνουν όποτε θέλουν την όποια χώρα, τον όποιο λαό. Απεχθάνονται ως εκ τούτου κάθε άνθρωπο, κάθε κίνημα, κάθε οργάνωση που διαμαρτύρεται ενάντια σε αυτή την κανιβαλική εφαρμογή του ιμπεριαλιστικού «δικαιώματος» του βομβαρδίζειν κατά επιθυμία και βούληση. Αστοί είναι, την ηθική του αστισμού λιβανίζουν. Τους διαφεύγει ότι στην παγκόσμια σκακιέρα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών οι Έλληνες αστοί μάλλον μικροαστικά χαρακτηριστικά διαθέτουν. Αυτό τους κάνει εν δυνάμει αναλώσιμους στην περίπτωση που δεν είναι επαρκώς δουλικοί ή στην περίπτωση που δείχνουν δουλικότητα σε λάθος αφέντη.

Καθημερινή χυδαιότητα

Η αφορμή για ετούτο τον καταιονισμό εξύβρισης και διαπόμπευσης είναι εξίσου χυδαία. Για την περί μεταναστευόντων μορφωμένων Ελλήνων νέων δήλωση του Κώστα Καζάκου πρόκειται. Και για τον λόγο περί προδοσίας. Με λίγη καλή θέληση ετούτα γίνονται αμάλγαμα και οι έννοιες μεταβάλλονται στο αντίθετό τους.

Στην πραγματικότητα, πολιτική ή επιστημονική ή θεολογική ή ό,τι άλλο επιθυμεί η αστική εφημερίδα, τα γεγονότα είναι δεδομένα. Πολλές δεκάδες χιλιάδες νέοι  ξενιτεύονται κάθε χρόνο για να βρουν σε άλλους τόπους όσα η πατρίδα τους δεν μπορεί να τους προσφέρει. Η φυγή αυτή έχει πάρει μορφή χιονοστιβάδας μετά τις διαδοχικές «επιτυχίες» του αστικού πολιτικού συστήματος από το 2009 και μετά. Μετά την αστική συνταγή με τα μνημόνια και τους πολυαναμενόμενους «επενδυτές». Δεν φταίει ο Καζάκος για ετούτο το έγκλημα. Τα αστικά πολιτικά σχήματα των λαοπλάνων φταίνε.

Και επιπλέον ναι: Για έγκλημα πρόκειται!  Έγκλημα ενάντια στην πατρίδα μας, ενάντια στο λαό μας, ενάντια στην ανάπτυξη και την ευημερία του. Όταν διώχνεις, όταν εξορίζεις, κακήν κακώς την πνευματική και επιστημονική ελίτ του αύριο, σε τι ανάπτυξη πιστεύεις; Ποια ανάπτυξη σχεδιάζεις; Εκείνη του γενικού ξεπουλήματος και του «έχει ο Θεός»; Οπωσδήποτε ο Θεός είναι ο της Ελλάδος Θεός, είναι όμως σίγουρη η αστική εφημερίδα ότι δεν τον έχει εξορίσει και αυτόν;

Το έγκλημα κατά της πατρίδας και κατά του λαού της, προδοσία λέγεται. Και δεν την διέπραξε ο Κώστας Καζάκος την προδοσία. Οι αστικές οικονομικές, πολιτικές και πνευματικές ελίτ τη διαπράτουν συνεχώς, καθημερινά και με πείσμα. Είναι ένα ακόμα έγκλημα του αστικού καθεστώτος στη χώρα μας, της αστικής δικτατορίας που ανελέητα εκμαυλίζει και εξαθλιώνει τον λαό μας και λεηλατεί κάθε πλούτο και ικμάδα της χώρας μας.

Η ελληνική αστική τάξη –ετούτος ο «υπαρκτός ελληνισμός» για να χρησιμοποιήσουμε την «ευφυή» έκφραση των αρθρογράφων της Καθημερινής– διέπρεψε στο πρόσφατο παρελθόν ως συλλέκτης κεφαλών, υβριστής πτωμάτων και αποτελεσματικός δεσμοφύλακας. Απέκτησε μια αξιοσημείωτη δεξιότητα τα χρόνια εκείνα, μια εξειδίκευση. Αυτά δεν χάνονται με τον καιρό, εγγράφονται στο ταξικό DNA.  Και βγαίνουν στο φως ως απύθμενο μίσος κάθε φορά που οι κομμουνιστές βρίσκονται και πάλι στο δρόμο τους.

Ο καθωσπρεπισμός είναι το περίβλημα. Το περιεχόμενο βρωμάει και ζέχνει.