Κι από εδώ ο Προφεσόρ Ηλιόπουλος. Ποιος; 1-0
Ο Νάσος Ηλιόπουλος δεν είναι ούτε “φλώρος”, ούτε εναλλακτικό, γοητευτικό τυπάκι. Είναι η συνέχεια της πολιτικής της ΝΔ με άλλα μέσα και άλλα πρόσωπα. Αλλά οι πολιτικοί του μάνατζερ και image maker, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τον πλασάρουν ως νέο, “επαναστατικό” προϊόν στην εκλογική αγορά του Μαΐου…
Τι δουλειά έχει ο πρώην υφυπουργός Εργασίας και νυν υποψήφιος δήμαρχος με το Casa de Papel; Όση ο φάνης με το ρετσινόλαδο. Και όση η πραγματική αριστερά με τους image-maker. Εκτός κι αν η έννοια “Αριστερά” περιλαμβάνει το Σύριζα, οπότε όλα επιτρέπονται…
Τα διαφημιστικά επιτελεία έκαναν λενινιστική ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, βρήκαν τα αδύναμα σημεία και τους τρόπους αντιμετώπισής τους, εμπνεόμενοι και από την εκστρατεία της επίσης ως πρότινος άσημης Αλεξάντρια Οκάζιο – Κορτές, πουλέν του Σάντερς και νεότερο πλέον μέλος του Κογρέσου των ΗΠΑ.
–Ο Νάσος Ηλιόπουλος είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό.
Οπότε λοιπόν, αντιστρέφουμε το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα και παίζουμε με αυτό, για να τον κάνουμε γνωστό. Η συνέχεια στο παρακάτω βίντεο.
Πολλοί βέβαια θα έκαναν τον αυτονόητο συνειρμό κι ένα χλευαστικό σχόλιο θα ερχόταν στην άκρη του μυαλού και της γλώσσας τους. Δεν πειράζει όμως, εδώ δεν υπάρχει αρνητική διαφήμιση, σημασία έχει να συζητάνε γι’ αυτόν, να γίνεται ντόρος, να κερδίζει αναγνωρισιμότητα.
-Ο Νάσος Ηλιόπουλος είναι χαμηλών τόνων
Πώς μπορούν να χτίσουν πάνω σε αυτό; Αποφάσισαν να τον παρουσιάσουν ως τον κατάλληλο γαμπρό, που κάθε μάνα θα ήθελε στο σόι της και κάθε πολίτης στο δήμο του, για την “Αθηνάρα” μας… Καλό παιδί και “δικό μας παιδί” (όπως λένε επανειλημμένα οι γιαγιάδες στο βίντεο) να είναι…
-Μα κάποιοι κακεντρεχείς θα τον πούνε “φλώρο”…
Για αυτό και θέλουν να τον παρουσιάσουν ως ένα γλυκό, ευγενή (αντι-)ήρωα, σαν τον “Προφεσόρ” από την ισπανική σειρά Casa de Papel, που γοητεύει τους πάντες και αντί για το Νομισματοκοπείο, θα κουρσέψει την κάλπη. Και όλα αυτά από τα πιο επίσημα χείλη, του Αλέξη Τσίπρα, στην πρόσφατη παρουσίασή του.. Κρίμα να μην έχει βγει αυτή η σειρά λίγα χρόνια πριν, που ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν Αντιπολίτευση -κι ο Λαφαζάνης ακόμα βουλευτής…
Ας μιλήσουμε λοιπόν για το Νάσο Ηλιόπουλο. Το κυβερνητικό στέλεχος που ήταν στο Υπουργείο Εργασίας, μάλιστα για ένα διάστημα αφότου είχε ήδη ανακοινωθεί η υποψηφιότητά του για το δήμο, χωρίς να έχει άμεσα παραιτηθεί, όπως θα επέβαλε η αυτονόητη δεοντολογία. Που πήγε να περάσει νόμο για να δυσκολέψει τις απεργίες. Που αρνείται να δώσει επίσημα στοιχεία για το 17′ και το 18′ και τη μαύρη λίστα με τα εργατικά δυστυχήματα. Που εφάρμοσε το νόμο Βρούτση, καταργώντας ουσιαστικά τη διαπραγμάτευση και τη διεκδίκηση για συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Που παρουσίασε ως λόγο για να πανηγυρίζουμε τη φετινή αύξηση (100 ευρώ κάτω από τη διακηρυγμένη επαναφορά του βασικού στα 751 ευρώ). Και όπου το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας -επικεφαλής του οποίου ήταν ο Ηλιόπουλος- αφήνει ατιμώρητη την εργοδοτική ασυδοσία. Παρόλαυτα, δε διστάζει στο σποτάκι του να κομπάζει για τα πεπραγμένα του ίδιου και του κόμματός του κατά της εργασιακής ανασφάλειας και της αδήλωτης εργασίας, για τη “μάχη της αύξησης του κατώτατου μισθού”.
Ο Νάσος Ηλιόπουλος δεν είναι ούτε “φλώρος”, ούτε εναλλακτικό, γοητευτικό τυπάκι. Είναι η συνέχεια της πολιτικής της ΝΔ με άλλα μέσα και άλλα πρόσωπα. Αλλά οι πολιτικοί του μάνατζερ και image maker, θα κάνουν ό,τι μπορούν για να τον πλασάρουν ως νέο, “επαναστατικό” προϊόν στην εκλογική αγορά του Μαΐου, επενδύοντας στην ίδια συνταγή που είχαν εφαρμόσει τόσο με τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, όσο και με το Γαβριήλ Σακελλαρίδη, άσχετα από την μετέπειτα αποστασιοποίησή (;) του τελευταίου από το κυβερνών κόμμα.
Το μόνο ενθαρρυντικό στην όλη υπόθεση είναι πως μπορεί κατά τα φαινόμενα να στέρεψε οριστικά το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, το σακίδιο και οι αμερικανόπνευστες διαφημιστικές καμπάνιες του θα ζουν και θα διαφεντεύουν τις οθόνες μας για πολύ ακόμα.
