“Εγώ υπόσχομαι πως θα είμαι εδώ ως το τέλος…” – Ο Θάνος το ‘πε και το ‘κανε…

Έλεγε πως ο θάνατος τα έβαλε με λάθος άτομο και πως ο ίδιος θα έβγαζε τον αδόξαστο στην αρρώστια του. Και αυτό ακριβώς έκανε για 18 μήνες, χωρίς να σταματήσει να είναι στιγμή ενεργός, δραστήριος, να ρουφάει τη ζωή, να δίνει συνεντεύξεις, συναυλίες, να δίνει τα δικά του μηνύματα από το νοσοκομείο. Εκεί που εισέπραττε μαζικά την αγάπη του κόσμου και αυτός μας παρότρυνε να την κάνουμε πράξη, δίνοντας αίμα για τον συνάνθρωπό μας.

Μας υποσχέθηκε πως θα είναι μαζί μας ως το τέλος και κράτησε τον λόγο του με το παραπάνω. Ήταν παρών και προπαντός όρθιος σε τόσες συναυλίες, αφιερώματα με τη δική του σφραγίδα, που γίνονταν αφορμές για λαϊκό προσκύνημα και μια έκρηξη συναισθήματος, που μονάχα όσοι την έζησαν από κοντά ένιωσαν τη μαγεία τους, αλλά δύσκολα μπορούν να την αποδώσουν με λόγια.

Το μόνο που δεν πρόλαβε ήταν η συναυλία προς τιμήν του στο Μέγαρο, στις 20 Γενάρη. Μας την έσκασε και έφυγε νωρίτερα. Αλλά ο Θάνος δε θα λείπει από εκεί. Θα μας λείπει, αλλά δε θα λείπει γενικώς. Γιατί μιλούσε με τη μουσική του που παραμένει ζωντανή και αθάνατη. Γιατί ήταν παρών σε όλα όσα έπρεπε. Σε κάθε αγώνα, σε κάθε κινητοποίηση, που παίζει τα τραγούδια του από τα μεγάφωνα.

Ο κόσμος ανεβάζει συγκινημένος φωτογραφίες του Θάνου, στίχους και τραγούδια του. Αποχαιρετά αυτόν που ήταν ο μεγαλύτερος εν ζωή και τώρα πια ο μεγαλύτερος από όσους έχουν φύγει. Ελάχιστοι μπορούν να σταθούν δίπλα του, να συγκριθούν με το έργο του, με την έντονη και μαζική του επίδραση. Ο Θάνος Μικρούτσικος ήταν και είναι η επιτομή του πολιτικού τραγουδιού, της στρατευμένης τέχνης. Αυτής που δεν ξεχνάει να είναι τέχνη, επειδή στρατεύεται σε έναν σκοπό. Αυτής που μορφώνει ολόπλευρα όποιον έρχεται σε επαφή μαζί της, που μας διαπλάθει ως προσωπικότητες και χαρακτήρες.

Ο κόσμος συγκινημένος αποχαιρετά τις αναμνήσεις του, τα βιώματά του, όσα έζησε με τον Μικρούτσικο, ακούγοντας τους δίσκους του, κοινωνώντας τα μηνύματά του στις συναυλίες του. Δεν αποχαιρετά όμως τον ίδιο τον Θάνο. Αυτός θα συνεχίσει να είναι εδώ, γιατί η μουσική του μιλούσε για το μέλλον, ερχόταν από το μέλλον και το έδειχνε συνεχώς σαν πυξίδα.

Ναι, είναι και αυτοί που στέκονται στη γωνία για να μας “θυμίσουν” κάποια πράγματα, πολιτικές του πράξεις να μας πουν “ναι μεν, αλλά…”. Λες και οι κηλίδες του ήλιου μπορούν να μειώσουν ποτέ το φως του. Λες και δεν αρκούσε όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια, πως ο Θάνος ήταν δίπλα στο Κόμμα, συνδέθηκε με τις γιορτές για τα 100 του χρόνια, επέλεξε να αφιερώσει σε αυτό μερικές από τις τελευταίες συναυλίες του κι έλεγε πως η δική του θέση είναι αμετάκλητα εδώ μαζί μας -που το απέδειξε ξανά με την τελευταία τιμητική θέση στο Επικρατείας. Σε τελική ανάλυση, ο πολιτικά αναμάρτητος ας ρίξει την πρώτη πέτρα…

Δε δίνουν όμως αυτοί τον τόνο -και δε θα μπορούσαν άλλωστε. Η μαζική κι αυθόρμητη συγκίνηση δεν αφήνει χώρο για τίποτε άλλο. Όλοι υποκλίνονται στο Θάνο και νιώσουν την ανάγκη να τον ευχαριστήσουν για όλα. Κι είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε κι εμείς από την πλευρά μας, για όλα αυτά και για έναν επιπλέον λόγο: την πολύτιμη μαρτυρία που μας είχε εμπιστευτεί για όσα είχε ζήσει στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Μα πάνω από όλα, τον ευχαριστούμε γιατί το “ευχαριστώ” έχει αξία όσο κάποιος είναι εν ζωή. Και ο Θάνος μας έδωσε πολλές ευκαιρίες να τον ευχαριστήσουμε ζωντανά, μαζικά, και να μας υποκλιθεί και αυτός για την αγάπη μας, στις συναυλίες που έδινε τους τελευταίους μήνες. Ποιος μπορεί να πει άραγε πως έχει ζήσει πολλές στιγμές πιο δυνατές από αυτές τις συναυλίες, με το μοναδικό συναίσθημα, την αποθέωση, όχι μόνο για τον Θάνο, αλλά και για το κοινό που ανέβαινε μαζί του σε άλλα ύψη.

Το 2019 φεύγει με τον χειρότερο τρόπο και μας αφήνει πιο φτωχούς, σχεδόν ορφανούς. Αλλά η μουσική του μένει εδώ, όχι ως συντροφιά, αλλά ως ιστορικό φορτίο και πολύτιμο εφόδιο για τις περιπέτειες του μέλλοντος. Εκεί από όπου ερχόταν και η ίδια…

Μια νύχτα που άλλαξε τις ζωές μας