Ήταν άραγε χαζός ο Φραντζέσκο Τόττι;

Ο Φραντσέσκο Τόττι είναι ο τελευταίος Ρωμαίος αυτοκράτορας που στο φινάλε κέρδισε την αναγνώριση ακόμα και των οπαδών της μισητής συμπολίτισσας (Λάτσιο), και ας τους είχε πληγώσει επανειλημμένα. Όπως μετά από ένα ρωμαϊκό ντέρμπι, όπου απέτρεψε με δικά του γκολ την ήττα της ομάδας του, και αργότερα έβγαλε την πιο “αγαπησιάρικη” σέλφι, με φόντο τους φανατικούς της Ρόμα.

Γεννημένος σαν σήμερα, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1976, ο Τόττι είχε φανατικούς θαυμαστές και εχθρούς. Οι πρώτοι στέκονται σε όσα έκανε μες στο γήπεδο, τα ρεκόρ σε γκολ και συμμετοχές, το τελευταίο πρωτάθλημα της Ρόμα, το τελευταίο Μουντιάλ της Ιταλίας, τις ηγετικές του ικανότητες, όλα όσα τον έκαναν παντοτινό capitano, πιθανότατα τη μεγαλύτερη προσωπικότητα στην ιστορία της ομάδας.

Ο Τόττι ήταν πιο διάσημος κάτοικος της Αιώνιας Πόλης, πιο δημοφιλής και από τον Πάπα ίσως, που δεν έκανε ποτέ λάθος. Λάθος έκαναν όσοι δεν τον εμπιστεύονταν στην ενδεκάδα, όπως ο Σπαλέτι, που πήγε να μπει εμπόδιο στον έρωτα του Τότι και της κερκίδας των τιφόζι, σαν κακιά πεθερά. Κι απλώς κατάφερε να τον γιγαντώσει, υπογράφοντας το δικό του τέλος στην ομάδα, παρά να αμαυρώσει το τέλος του Τόττι -ίσα-ίσα, το έκανε σχεδόν θρυλικό.

Αυτοί που δεν τον συμπαθούν στέκονται σε δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ο αστικός μύθος για τον χαμηλό δείκτη ευφυΐας του, κάθε φορά που έπαιρνε τον λόγο, σε πλήρη αντίθεση με το ποδοσφαιρικό IQ που έβγαζε στο χορτάρι. Ο δεσμός του με το μοντέλο Ιλάρια Μπλάζι, στο ρόλο της όμορφης “Barbie” δίπλα του, μάλλον ενίσχυε αυτό το προφίλ, ενός “επαρχιώτη πρωτευουσιάνου”, απλοϊκού χαρακτήρα, που έδινε τροφή για συλλογές με ανέκδοτα (κυκλοφόρησε και ως βιβλίο) με τις κοτσάνες που πετούσε.

Ο ίδιος ενηλικιώθηκε μόλις στα 40 του, όταν απογαλακτίστηκε από τη λύκαινα της Ρόμας, και την ομάδα που έγινε δεύτερο σπίτι του από τα εφηβικά του χρόνια. Γι’ αυτό στο αποχαιρετιστήριο μήνυμά του προς την Curva Sud, αμέσως μετά τον τελευταίο αγώνα του, είπε πως ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε φόβο…

Το δεύτερο που του προσάπτουν οι επικριτές του, είναι πως προτίμησε να μείνει για πάντα στη Ρώμη, πρώτος στο χωριό της Αιώνιας Πόλης παρά δεύτερος σε κάποια άλλη πόλη, στο κορυφαίο επίπεδο, όταν η Ρεάλ των galacticos, έστρωνε κόκκινο χαλί με πολλά χαρτονομίσματα, για να τον πάρει.

Κάποιοι θεωρούσαν την επιλογή του ανόητη -πάλι αυτή η κατηγορία- γιατί σπατάλησε στη Ρόμα τα καλύτερά του χρόνια. Δε θα μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν τον μύθο του, το συναίσθημα της σέλφι με το πέταλο, την ερωτική σχέση που ανέπτυξε μαζί του, τη μαγεία που μπορεί να προσφέρει αυτή η συνθήκη της “αθλητικής μονογαμίας”, να μένεις πιστός σε ό,τι αγαπάς και να μην σκέφτεσαι με βάση το χρήμα. Μόνο τυχαίο δεν είναι, εξάλλου, ότι η Ρόμα ποτέ δεν τον ξεπέρασε, ούτε μπόρεσε να έχει μια ανταγωνιστική ομάδα, χωρίς το απόλυτο τοτέμ στην σύνθεσή της.

Για αυτήν την κατηγορία “επικριτών” ο Τόττι μπορεί να είναι χαζός, γιατί δεν έκανε αυτό που θα του πρόσφερε χρήματα, δόξα, τίτλους και καλές πιθανότητες για ένα Τσάμπιονς Λιγκ. Πόσο φτωχοί είναι όμως -τω πνεύματι και γενικώς- όσοι μετράνε έτσι τον αθλητισμό και αυτά που μπορεί να μας προσφέρει…