Το ξίφος του Στάλινγκραντ και οι λαγοί…

Ο Μαρκ Τουέιν με τον Τομ Σόγερ του είναι και διάσημος Αμερικανός συγγραφέας και οικείος σε γενεές επί γενεών Ελλήνων κι Ευρωπαίων, εφήβων και μη, αναγνωστών. Το βιβλίο του όμως, στην πραγματικότητα μπροσούρα – καταγγελία οξύτατης και άριστης γραφής, για τα φριχτά γενοκτονικά εγκλήματα του βασιλιά Λεοπόλδου Β’ του Βελγίου στο Κογκό, είναι άγνωστο και παρέμεινε ανοίκειο τόσο όσο να στηθεί η λυκοφωλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης με έδρα τις Βρυξέλλες. Στο «Μονόλογο του Βασιλιά» αυτός ο Αμερικάνος αποκαλύπτει πως στο αφρικανικό Κογκό, που ήταν ατομική του ιδιοκτησία μέχρι το 1908, ακρωτηριάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι επειδή δεν δούλευαν όσο πρέπει κ.λπ. κ.λπ. Ανδριάντες του υπάρχουν παντού στις Βρυξέλλες. Τον λέμε βασιλιά «οικοδομητή» κι έχω ξαναγράψει γι’ αυτόν εδώ το Μάρτη του ’16.

Τον ξαναθυμήθηκα τώρα που εφτά στους δέκα Ελληνες εμφανίζονται πασιχαρείς από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, στις δημοσκοπήσεις. Και παρακολουθούν άναυδοι, εξ αδιαφορίας βεβαίως βεβαίως, την αντικομμουνιστική ψηφισμένη υστερία του 21ου αιώνα που εκπορεύεται από τους «οικοδομητές» καπιτάλες των Βρυξελλών. Εκεί λοιπόν στην καρδιά της Ευρώπης, που χτυπάει μια χαρά αφού ξερίζωσε τις καρδιές μυριάδων θυμάτων του ευρωπαϊκού αποικιοκρατικού ιμπεριαλισμού, σήμερα πρέπει να διδαχθούμε αντί για τις περιπέτειες του Τομ Σόγερ, τις περιπέτειες του χρυσαυγίτη υπόδικου τραμπούκου Λαγού, που στρογγυλοκάθισε στο Ευρωκοινοβούλιο και με ψήφο και με δικαστική άδεια.

Στην ωραία του αυτή νέα περιπέτεια στη σκιά των αγαλμάτων του σφαγέα Λεοπόλδου ο χρυσαυγίτης κυνηγός κομμουνιστικών και μεταναστευτικών κεφαλών, ο ελληναράς του ευρωσυστήματος, ζήτησε επισήμως μετά το αντικομμουνιστικό ψήφισμα – με την υπογραφή των πολιτικών γιγάντων Μισέλ Ασημακοπούλου και Φράγκου της ελληνολύσης – να αλλάξει όνομα η λεωφόρος Στάλινγκραντ των Βρυξελλών! Για να μη θεωρούνται λαχανάκια Βρυξελλών, όσοι αποφάσισαν εγκληματικά και ανιστόρητα να ξαναγράψουν την Ιστορία στα μέτρα των φυρερίσκων του 21ου αιώνα, νόμισε το λαγουδάκι.

Αν σκεφτεί κανείς ότι ο χρυσαυγίτης ψήφισε λευκό ακριβώς για να μπορεί να ζητάει την απάλειψη του ονόματος του Στάλιν, ακόμα κι απ’ τον κόσμο των φαντασμάτων, αφού τον κυνηγάνε στον μαύρο ύπνο του απ’ την εποχή του κομμουνιστικού μανιφέστου, τότε ξέρει τι σημαίνει η λαϊκή ρήση «άρχισαν τα όργανα». Τα ναζιστοφασιστικά, τα νομιμοποιημένα στα πλαίσια των ευρωπαϊκών αρχών και αξιών.

Αμφιβάλλω πάντως αν μες στο Ευρωκοινοβούλιο, στο οποίο για την ώρα συμμετέχουν και Άγγλοι, ως το περιβόητο Brexit, έστω κι ένας θα θυμηθεί να υψώσει, μπορεί και χάριν κρύου εγγλέζικου χιούμορ, «το ξίφος του Στάλινγκραντ», απειλώντας να του πάρει το κεφάλι της κακοήθους πρότασής του.

Όχι, δεν είναι λογοπαίγνιο. Το ξίφος είναι πραγματικό ασημένιο σπαθί, με χρυσή λαβή, διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους. Πάνω του γράφει στα Αγγλικά και στα Ρώσικα: Στους πολίτες του Στάλινγκραντ με τις ατσάλινες καρδιές – δώρο του βασιλιά Γεωργίου ΣΤ’, ως δείγμα της ευγνωμοσύνης του βρετανικού λαού. Το πρόσφερε ο Τσόρτσιλ στον Στάλιν, παρόντος του Ρούσβελτ, στη διάσκεψη της Τεχεράνης, 29 του Νοέμβρη του 1943!… (φωτ. βρίσκει κανείς στο διαδίκτυο από την τελετή). Ας σημειωθεί ότι το θηκάρι ήταν από επεξεργασμένο δέρμα περσικού αρνιού σε ωραίο βαθύ κόκκινο χρώμα.

Βέβαια, σήμερα τα περσικά αρνιά και τα περσικά χαλιά είναι ως Ιράν ένα δίκοπο μαχαίρι των ιμπεριαλιστικών ενεργειακών ανταγωνισμών απ’ την ανατολική Μεσόγειο ως το Αφγανιστάν κι απ’ την Αραβική Χερσόνησο ως το Γιβραλτάρ. Με πατημένο γερά το ποδάρι των Άγγλων στην Κύπρο με τις βάσεις τους και τις ανίερες συμμαχίες απ’ τις Βαλτικές Χώρες ως τα Βαλκάνια, κι απ’ το Αιγαίο ως την Ερυθρά Θάλασσα, η «πρωτοβουλία» Λαγού καταδεικνύει πόσοι ψοφοδεείς εκφραστές των συμφερόντων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου τρέμουν τα επικείμενα Στάλινγκραντ των λαών που είναι και το πραγματικό ξίφος, με την ατσάλινη αντιστασιακή καρδιά.

Λαγός τη φτέρη έσειε κακό της κεφαλής του…

Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 28 – 29/9 2019