Περί «εθνικής συνείδησης»

Από τον αναγνώστη του περιοδικού Στέλιο Βοσκάκη, μαθητή της Β’ Λυκείου, λάβαμε και δημοσιεύουμε το κείμενο που ακολουθεί:

Κατά το τετραήμερο 2-6 Σεπτεμβρίου είχα την ευκαιρία, μαζί με αλλά παιδιά από όλη τη χώρα, να αποκτήσουμε την ιδιότητα του «βουλευτή» και παράλληλα να εκτελέσουμε «κοινοβουλευτικό έργο» μέσα από συζητήσεις και διεργασίες για συγκεκριμένα θέματα όπως οι βουλευτές.  Η δυνατότητα αυτή μας δόθηκε μέσω του σχολικού προγράμματος «Βουλή των εφήβων». Μέσω του προγράμματος αυτού όλοι εμείς οι «βουλευτές» μπορέσαμε και εκφράσαμε τις ιδέες μας αλλά και τα παράπονά μας για τις πτυχές της κοινωνίας μας και γενικά της καθημερινής μας ζωής.

Το κυριότερο και πιο δημοφιλές πρόβλημα ήταν η μείωση της χρηματοδότησης του κράτους στην παιδεία.  Με παρουσίαση ποικίλων προσωπικών παραδειγμάτων που φανερώνουν το πρόβλημα αυτό.  Παρ’ όλα αυτά μας δινόταν η δυνατότητα να παραθέσουμε και αλλά προβλήματα που βιώνουμε στη ζωή μας. Έτσι και ένας «βουλευτής», όταν του δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσει ενώπιον όλων των «συναδέλφων» του, μίλησε για το μακεδονικό και ειδικότερα για τη συμφωνία των Πρεσπών. Ο λόγος του ήταν απόλυτα δημοκρατικός και χωρίς να περιέχει ρητορική μίσους κάτι που με χαροποίησε εμένα προσωπικά ιδιαίτερα.

Όταν γύρισα πίσω στον τόπο μου είχα αποκομίσει ευχάριστες εμπειρίες από το όλο ταξίδι. Δυστυχώς όμως η ελληνική πραγματικότητα με προσγείωσε απότομα και σκληρά.  Είδα στο διαδίκτυο να έχει προβληθεί ο λόγος του «συναδέλφου» από «καλοπροαίρετα» σάιτ, αλλά και από «κακοπροαίρετα», όπως το εμετικό «Μακελειό» του Στέφανου Χίου. Η προσγείωση που προανέφερα ήταν συναισθηματική, καθώς ο μόνος λόγος που προβλήθηκε ουσιαστικά ήταν επειδή ανήκε στο θεματικό κέντρο του «εθνικού θέματός». Αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτή τη απογοήτευση ήταν τα Μ.Μ.Ε. που ανέφεραν την είδηση. Τα περισσότερα ανήκαν στον εθνικιστικό χώρο. Παίρνοντας μεγάλη μορφή ο λόγος η απογοήτευση κυριάρχησε και σε μια μεγάλη μερίδα των «συναδέλφων» μου.

Μια ακόμα είδηση που άκουσα όταν γύρισα ήταν η ιδέα της υπουργού Παιδείας κ. Κεραμέως να εντείνει την «εθνική συνείδηση» των μαθητών μέσω τους μαθήματος της Ιστορίας. Σε αυτό το σημείο συνδέονται τα δύο γεγονότα που προανέφερα. Μήπως η ιστορία με το λόγο του «συναδέλφου»-φίλου, αντί για τα παράπονά μας για την υποχρηματοδότηση στην Παιδεία, είναι η μικρογραφία της «Εθνικής συνείδησης» που περιγράφει η κυρία Κεραμέως; Δηλαδή μια συνείδηση που θέλει τα παιδιά να ασχολούνται κατά αποκλειστικότητα με τα εθνικά θέματα, χωρίς να δίνουν σημασία και στα θέματα που τους απασχολούν στην καθημερινή ζωή όπως η παιδεία; Μήπως η συνείδηση που θέλει είναι εθνικιστική και όχι εθνική οδηγώντας τις νέες γενιές σε κιτάπια του αμαρτωλού παρελθόντος; Επιπλέον η συνείδηση που προωθεί λόγο, βάζει δηλαδή στη σκακιέρα τον πατριωτισμό, γνωρίζει ότι θα είναι δύσκολο να αντιδράσει η κοινωνία καθώς οι άνθρωποι φοβούνται μήπως θεωρηθούν μη πατριώτες;

Δεν πιστεύω ότι είμαι υπερβολικός, καθώς όταν μεγάλο ποσοστό των πολιτών πιστεύουν ότι ο ελληνικός πολιτισμός είναι ο ανώτερος όλων, πόσο πιο εθνική να γίνει αυτή η συνείδηση.

Υ.Γ.: Το παρόν κείμενο δεν εκπροσωπεί την κοινή γνώμη όλων των εφήβων «βουλευτών» αλλά μόνο την προσωπική μου άποψη.

Στέλιος Βοσκάκης