Πενταπλάσια από την επίσημη η αστυνομική βία στη Γερμανία σύμφωνα με πανεπιστημιακή έρευνα

Τεράστια ποσοστά μη καταγραφόμενης αστυνομικής βίας στη Γερμανία φέρνει στο φως νέα έρευνα του πανεπιστημίου του Ρουρ, που θεμελιώνει επιστημονικά κάτι που εμπειρικά ήταν εύκολα να διαγνωστεί με μια ματιά στη συμπεριφορά των οργάνων της τάξης σε διαδηλώσεις, αλλά και άλλες μαζικές εκδηλώσεις. Παρότι το πανεπιστήμιο τονίζει ότι τα αποτελέσματα δεν είναι κατ’ ανάγκην αντιπροσωπευτικά, αποτελούν την πρώτη απόπειρα προσέγγισης του πραγματικού αριθμού των περιπτώσεων αστυνομικής βίας στη χώρα, αποκαλύπτοντας πως αυτή είναι τουλάχιστον πενταπλάσια από αυτή που παραδέχονται δημόσια οι αρχές. Αντί δηλαδή για 2000 καταγεγραμμένα περιστατικά, αυτά ανέρχονται στην πραγματικότητα σε 10.000 κατ’έτος τουλάχιστον.

Η έρευνα φέρει τίτλο «Αστυνομική χρήση βίας από την πλευρά των θυμάτων», όπου συμμετείχαν ανώνυμα σε διαδικτυακό ερωτηματολόγιο 3.375 άτομα από όλη τη Γερμανία σε διάστημα μερικών εβδομάδων.

Καμία έκπληξη δεν προκαλεί το γεγονός πως η πλειονότητα των περιστατικών βίας (55%) σημειώθηκε στο πλαίσιο διαδηλώσεων ή άλλων πολιτικών ενεργειών διαμαρτυρίας (καταλήψεις, αποκλεισμοί δρόμων κλπ), ενώ 25% αφορούσε γήπεδα και λαϊκές γιορτές. Το υπόλοιπο 20% συνέβη στη διάρκεια αστυνομικών επιχειρήσεων για διατάραξη κοινής ησυχίας και φθορά ξένης περιουσίας. Συχνά η βία των αστυνομικών στρέφεται σε άτομα που δε βρίσκονταν αρχικά άμεσα στο στόχαστρο της εκάστοτε επιχείρησης, ήταν όμως παρόντα στο «λάθος» σημείο, πχ κατά την εκκένωση καταλήψεων.

Από το είδος των απαντήσεων διακρίνεται πως πολλοί συμμετέχοντες είναι φοιτητές και μέλη ριζοσπαστικών πολιτικών οργανώσεων, εξάλλου οι ερευνητές ρητά απευθύνθηκαν σε αυτούς μέσω διανομής φυλλαδίων σε πανεπιστήμια και χώρους πολιτικών συγκεντρώσεων. Μίλησαν επίσης με μέλη περιθωριοποιημένων κοινοτήτων, όπως οι Ρομά, οι άστεγοι και οι πρόσφυγες.

Συνηθέστερο μέσο βίας στους ποδοσφαιρικούς αγώνες είναι το σπρέι πιπεριού, που χρησιμοποιήθηκε στο 61% των αναφερόμενων περιστατικών, ενώ έντονη ήταν σε όλες τις περιπτώσεις η σωματική βία με σπρωξιές, χτυπήματα και κλωτσιές. Μάλιστα, το 71% των ερωτηθέντων ανέφερε τραυματισμούς από την αστυνομία, κυρίως εκχυμώσεις και επιφανειακά τραύματα.

Μόλις το 13% των θυμάτων προσφεύγει τελικά στη δικαιοσύνη, ποσοστό ακόμα χαμηλότερο μεταξύ των διαδηλωτών, με 9%. Αυτό συμβαίνει αφενός επειδή δεν πιστεύουν πως θα υπάρξει επιτυχία στη μήνυση, αφετέρου επειδή δεν μπορούν να ταυτοποιήσουν τους δράστες. Επιπλέον, φοβούνται οι ίδιοι τις μηνύσεις από πλευράς αστυνομίας.

Φόβοι κάθε άλλο παρά αδικαιολόγητοι, αφού μόλις το 2% των μηνύσεων κατά αστυνομικών καταλήγει τελικά σε ποινική δίωξη, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά. Ακόμα όμως και μετά τη δίωξη, το 86% των υποθέσεων καταλήγει στο αρχείο πριν την εκδίκαση, λόγω αδυναμίας αναγνώρισης των δραστών, που συνήθως φορούν κράνος ή άλλο κάλυμμα του προσώπου τους. Μεταξύ των συμμετεχόντων στην έρευνα, το ποσοστό ήταν μεγαλύτερο, περί το 6%, με 7 από τις 18 υποθέσεις να καταλήγουν σε καταδίκη των υπεύθυνων αστυνομικών, έξι σε αθώωση και δύο σε αναστολή της διαδικασίας.

Η έρευνα του πανεπιστημίου θα συνεχιστεί ως το 2020 και θα ακολουθήσουν εκτός από το ονλάιν ερωτηματολόγιο συνεντεύξεις με 60 ειδικούς, ανάμεσά τους δικηγόροι, δικαστικοί, αλλά και αστυνομικοί.

Τα συνδικαλιστικά όργανα των αστυνομικών πάντως αντέδρασαν με οργή και απαξίωση στα στοιχεία της έρευνας, κατηγορώντας τη «λεγόμενη» έρευνα πως η μόνη της χρησιμότητα είναι «να παράγει πρωτοσέλιδα σε βάρος της αστυνομίας» και να δυσφημεί τους αστυνομικούς. Ο επικεφαλής μάλιστα του συνδικάτου Αστυνομικών (GdP), Όλιβερ Μάλχο, δήλωσε περίπου ότι το «κράτος είμαι εγώ», αναφέροντας επί λέξει πως «στη χώρα μας δε χρειαζόμαστε υπηρεσία ελέγχου του κράτους δικαίου, γιατί οι αστυνομικοί είναι το κράτος δικαίου». Η’, όπως θα έλεγε κι ένας εν Ελλάδι συνάδελφός του, «αυτή είναι η πρακτική και σε όποιον αρέσει».

Με πληροφορίες από jungewelt.de