Αμάλια Ροντρίγκεζ – Η καλή «μοίρα» των φτωχών

Φάδο* (Fado) στην Πορτογαλία είναι το λαϊκό τραγούδι που με μουσική και στίχους ντυμένα στα χρώματα της μελαγχολίας, εκφράζει τους καημούς, τις ελπίδες και τα όνειρα των φτωχών. Το είδος πρωτοεμφανίστηκε στις πιο υποβαθμισμένες γειτονιές της Λισαβόνας και πολεμήθηκε ως επικίνδυνο για τα ήθη της εποχής. Οι δυο κύριες παραλλαγές του εκφράστηκαν στην πόλη Κόιμπρα και στην Λισαβόνα, με τα φάδο της πορτογαλικής πρωτεύουσας να είναι τα πιο δημοφιλή.

Μεγάλο ρόλο για να αποχτήσει το φάδο παγκόσμια απήχηση, έπαιξε αναμφισβήτητα η πιο σπουδαία ίσως ερμηνεύτριά του, η Αμάλια Ροντρίγκες, που στα 1930, μόλις στα είκοσί της χρόνια, καταφέρνει να βάλει το είδος στη δισκογραφία και η ίδια να ταυτιστεί μαζί του και να εξελιχτεί σε παγκόσμιο είδωλο.

Η Αμάλια Ροντρίγκεζ γεννήθηκε στις 23 του Ιούλη 1920. Ξεκίνησε να τραγουδά σε πολύ νεαρή ηλικία και μέχρι το τέλος σχεδόν της διαδρομής της ηχογράφησε εκατοντάδες δίσκους, εμφανίστηκε σε πολλές κινηματογραφικές ταινίες και γέμιζε θέατρα και στάδια στην Πορτογαλία και σε πολλές χώρες.

Όταν τραγουδούσε δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις αν η μελαγχολία που καθρεφτιζόταν στο πρόσωπό της προερχόταν από τον βιωματικό της κόσμο, αποτελούσε τρόπο προσέγγισης της μελαγχολικής και απαισιόδοξης ατμόσφαιρας των φάδο ή και τα δυο…

Το άκουσμα αυτού του τραγουδιού, που θα μπορούσε να έχει γραφτεί κι από τον δικό μας Μάνο Χατζιδάκι, είναι μια απόδειξη πως η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα και δημιουργεί επιπλέον δεσμούς για να ενώνονται οι λαοί:

Η Αμάλια Ροντρίγκεζ έφυγε από τη ζωή στις 6 του Οκτώβρη 1999 αφήνοντας αναρίθμητα τραγούδια ν’ αναδύουν το άρωμα της εποχής της και να μεταφέρουν στις επόμενες γενιές μια από τις πιο αυθεντικές μορφές μουσικής έκφρασης του πορτογαλικού λαού. Στη Λισαβόνα και σε πολλές πόλεις της Πορτογαλίας και του κόσμου, όπου οι φτωχογειτονιές δεν έπαψαν να υπάρχουν, πολλοί άνθρωποι ακόμα ευγνωμονούν την καλή μοίρα που τους οδήγησε να «συναντηθούν» στη ζωή με την θεϊκή φωνή της Αμάλια Ροντρίγκεζ.

(Φάδο σημαίνει μοίρα, πεπρωμένο)