Θέατρο τη Δευτέρα: «Η κυρία έχει νεύρα» του Δημήτρη Γιαννουκάκη
Η Φλώρα Καρδάλη είναι μια νευρική γυναίκα που έχει καταντήσει αφόρητη για όλους, ακόμη και για τους γείτονες. Μέχρι που ο έρωτας…
Η Φλώρα Καρδάλη είναι μια νευρική γυναίκα που έχει καταντήσει αφόρητη για όλους, ακόμη και για τους γείτονες. Φυσικά ο άνδρας της και το στενό της περιβάλλον δεν την αντέχουν πια. Το πλέον ευαίσθητο σημείο της και αφορμή για τρομακτικά ξεσπάσματα είναι η συχνή απώλεια του χρυσού της αναπτήρα… Αυτόν τον αναπτήρα χρησιμοποιεί ο ατυχής σύζυγος της προκειμένου να τη φέρει σε επαφή με έναν ψυχίατρο, αφού η γυναίκα του αρνείται κατηγορηματικά να δεχτεί ιατρική βοήθεια.
Και, ξαφνικά, από την πρώτη κιόλας συνάντηση με το γιατρό όλα αλλάζουν και η κυρία δεν έχει καθόλου νεύρα. Αντίθετα είναι μια καλή, ήρεμη, ονειροπόλα γυναίκα. Όχι δεν πήρε αγχολυτικά χάπια, αλλά «κατάπιε» μια δυνατή δόση από ένα ειδύλλιο, από ένα ρομάντσο, από μια συναισθηματική περιπέτεια γεμάτη ρομαντισμό που τόσο ανάγκη την είχε. Η γυναίκα γίνεται καλά, ο σύζυγος απαλλάσσεται από τα τρομερά ξεσπάσματα και από τις νευρικές κρίσεις, ο γάμος σώζεται και αποδεικνύεται ότι ό έρωτας θεραπεύει τη νευρασθένεια…
Ο Παύλος Λιάρος στο έργο «Η κυρία έχει νεύρα» του Δημήτρη Γιαννουκάκη
Η παράσταση προβλήθηκε το 1977 από την εκπομπή της ΕΡΤ «Το θέατρο της Δευτέρας». Σκηνοθεσία: Γιώργος Μεσσάλας. Τηλεσκηνοθεσία: Κώστας Κατσαρόπουλος. Μουσική σύνθεση: Ζακ Μεναχέμ. Παίζουν: Βίλμα Κύρου, Ηλίας Σταματίου, Μαρίνα Χαρίτου, Γιάννης Ευαγγελίδης, Γιάννης Κοντούλης, Φραντζέσκα Αλεξάνδρου, Παύλος Λιάρος, Βίλμα Τσακίρη.
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
