Σάσα Παπαλάμπρου: ”Δεν τα πάω καλά με τη λέξη “μέλλον” προσμένοντας πράγματα, νιώθω πως χάνω το παρόν”

Μια γυναίκα αισθαντική με επιβλητική παρουσία και συνάμα γλυκιά και προσιτή. Κάπως έτσι κατέγραψα στο μυαλό μου την Σάσα Παπαλάμπρου εκείνο το απόγευμα στα Εξάρχεια. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια ερασιτεχνικών μουσικών και ήταν αρκετά δύσκολο να ξεφύγει από αυτή την οικογενειακή παράδοση. Με λίγα λόγια η μουσική την επέλεξε με ένα τρόπο.. Γεννημένη στην Δράμα κατηφόρισε στην νυχτερινή Αθήνα μετά από περιπλανήσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος. Πάμε να διαβάσουμε τι μας είπε..

Θα μπορούσες να σκεφτείς τον εαυτό σου να ασχολείται με κάτι άλλο;

Θα απαντήσω όχι, αλλά είναι απάντηση εκ του ασφαλούς, γιατί βρίσκομαι σε μια κατάσταση τέτοια που αδυνατώ να με σκεφτώ επαγγελματικά έξω από το χώρο της μουσικής. Η μουσική είναι τρόπος ζωής πλέον, δεν ξέρω να ζω χωρίς αυτή στην καθημερινότητα μου.

Η μητέρα μου παίζει πιάνο και ακορντεόν, ο πατέρας έπαιζε μπουζούκι και κιθάρα και τα αδέρφια μου τα ίδια όργανα, κάπως μοιρασμένα. Από πολύ μικρή παρακολουθούσα μαθήματα πιάνου που παρέδιδε ένας δάσκαλος στα αδέρφια μου, τα οποία έκαναν τα πάντα για να ξεφύγουν από εκείνον.. Εγώ ήμουν μαγεμένη….

Πήγες σε κάποιο μουσικό σχολείο;

Ξεκίνησα από μικρή σε ωδείο της Δράμας και μετά, στις αρχές του Λυκείου, αποφάσισα να δώσω στο μουσικό∙ έτσι πέρασα στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών της Κέρκυρας. Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου νωρίτερα, επειδή είχα τη διάθεση να ξεκινήσω άμεσα την επαγγελματική μου πορεία. Με πρώτη περιπλάνηση στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

Να πούμε λίγα λόγια για την περίοδο που βρισκόσουν στην Θεσσαλονίκη ως νέα τραγουδίστρια της τζαζ;

Πηγαίνουμε πολύ καιρό πίσω.. Όταν πρωτοβρέθηκα Θεσσαλονίκη διαπίστωσα από την αρχή πως η λαϊκή μουσική είχε την πρωτοκαθεδρία, ενώ η τζαζ σκηνή ήταν μικρή αλλά αξιόλογη, κυρίως χάρη στη συμβολή πολύ σπουδαίων μουσικών.

Ποιές συνεργασίες με μουσικούς της Θεσσαλονίκης θα ξεχώριζες από εκείνη την περίοδο και ποιες της Αθήνας τώρα;

Θα αναφερθώ σε δύο ξεχωριστούς μπασίστες. Αρχικά τον Δημήτρη Γουμπερίτση, με τον οποίο δισκογραφήσαμε το κομμάτι “moments without you”, σε μουσική του Δημήτρη και στίχους δικούς μου. Ο Λάκης Τζήμκας είναι επίσης ένας τεράστιου επιπέδου μπασίστας και θυμάμαι με νοσταλγία τα live μας. Σε αυτή τη συνεργασία, το τρίτο μέλος υπήρξε ο Τηλέμαχος Μούσας, με τον οποίο ξανασυναντηθήκαμε στην Αθήνα κι ετοιμάζουμε νέα πράγματα.

Σε σχέση με την Αθήνα τώρα, μια από τις πιο σημαντικές συνεργασίες είναι με τον Δημήτρη Βασιλάκη. Διεθνής μουσικός της τζαζ.. Πέρα από τις συναυλίες, συνεργαζόμαστε επιπλέον στο πανεπιστημιακό τμήμα, στο οποίο διδάσκουμε. Επίσης να αναφερθώ στη συνεργασία με τον Μάνο Σαριδάκη, ένας εκπληκτικός πιανίστας, ίσως από τους σπουδαιότερους πιανίστες της χώρας μας.

Πέρα από τη τζαζ σκηνή, θα ΄θελα να σου αναφέρω και συνεργασίες εκτός αυτής, όπως με τον σπουδαίο Γιάννη Κούτρα. Μια παλαιότερη συνεργασία -παρέκκλιση προς το έντεχνο τραγούδι, καθώς και το φίλο και σταθερό συνεργάτη, Απόστολο Καλτσά, μετρ του μπάσου.

Η αγάπη σου προς την τζαζ μουσική είναι έκδηλη και αυτό που ήθελα να ρωτήσω είναι πως προέκυψε αυτή η αγάπη;

Δεν ξέρω να σου απαντήσω ακριβώς σε αυτή την ερώτηση.. Υπάρχει ντοκουμέντο να είμαι μικρή και να ακούω τη μητέρα μου να παίζει το ”Summertime” στο πιάνο και να χαίρομαι .. Μέσα στα τόσα λαϊκά ακούσματα του σπιτιού, μου κέντρισε το ενδιαφέρον ιδιαιτέρως αυτό το κομμάτι.

Σε νεαρή ηλικία ήρθα σε επαφή με ένα τοπικό τζαζ συγκρότημα και εκεί πραγματικά από τα πρώτα δευτερόλεπτα ένιωσα μια οικειότητα και συγκλονίστηκα.. Δεν μπορώ να το απαντήσω διαφορετικά. Δεν ξέρω αν υπάρχει επιστημονική εξήγηση πάνω σε αυτό .. Πάντως η διπλωματική μου ήταν στο πως συνδέονται τα είδη της δημοτικής μουσικής και της τζαζ. Παρότι φαίνονται ετερόκλιτα είδη, έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά.

Συναντούμε κοινά σημεία στη θεματολογία και στο ρυθμό, π.χ η πεντατονική που χρησιμοποιείται στα blues υπάρχει και στα ηπειρώτικα κομμάτια. Αυτή τη μελέτη την αποτύπωσα πρακτικά και στο πρώτο μου CD που κυκλοφόρησα το 2017 και ονομάζεται ”Crama”.

Να μιλήσουμε πάνω σε αυτή την ξεχωριστή δουλειά.. Τι ακριβώς πρόκειται να ακούσει ο ακροατής μέσα από αυτό το cd;

Είναι προσωπικές ενορχηστρώσεις και διασκευές παραδοσιακών μουσικών στους ήχους της τζαζ μουσικής. Έτσι δικαιολογείται και απόλυτα ο τίτλος που επιλέξαμε γι αυτό.

Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που ενώθηκαν και συνετέλεσαν ώστε να βγει αυτός ο δίσκος. Είναι όλοι τους αξιόλογοι καλλιτέχνες όπως ο Απόστολος Καλτσάς στο ηλεκτρικό μπάσο, ο Τάσος Πέππας στα τύμπανα, ο Δημήτρης Βασιλάκης σαξόφωνο, ο Απόστολος Βαγγελάκης κλαρίνο, η Μαρία Σουλτάτου με την οποία κάναμε ένα ντουέτο μαζί, τί φοβερή φωνή που έχουμε στην Ελλάδα… Τον Άγγελο Παπαδάτο στο κοντραμπάσο, τον αγαπημένο Αντώνη Απέργη στο ούτι και τον Σωτήρη Καστάνη στην ηλεκτρική κιθάρα επίσης.. και βέβαια την παιδική χορωδία από το ”Μουσικό Παράθυρο”. Last but not least τον αγαπημένο φίλο και σταθερό συνεργάτη όλα αυτά τα χρόνια της Αθήνας, τον Νίκο Κολάρο.

Ήταν μια συγκινητική στιγμή η συνάντηση με αυτά τα παιδιά, γιατί πραγματικά μοιράστηκαν το όνειρό μου με την καρδιά τους, κάτι που εισέπραξα από όλους τους..

Πώς παίρνεις την απόφαση να κατέβεις Αθήνα;

Ένιωσα πως είχε κλείσει ένας κύκλος πραγμάτων που ήθελα να κάνω στη Θεσσαλονίκη. Η Αθήνα για το επάγγελμα του μουσικού είναι η Μέκκα. Σε πολλές πόλεις υπάρχει αξιόλογη νυκτερινή ζωή και καλλιτεχνικές δράσεις, βέβαια η Αθήνα είναι το κέντρο που ουσιαστικά αποτελεί στόχο στον οποίο θέλει να φτάσει αρκετά συχνά ένας μουσικός που ξεκινά από μια επαρχιακή πόλη.

Πώς σου φάνηκε η πόλη μας; Ένιωσες να προσαρμόζεσαι σε αυτήν;

Ναι, δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα. Από την αρχή ένιωσα πως αυτή η πόλη μου πήγαινε. Βρήκα γρήγορα συνεργασίες στο χώρο, ενώ παράλληλα ολοκλήρωσα ένα μεταπτυχιακό τίτλο στο αντίστοιχο τμήμα Μουσικολογίας του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, στο οποίο έχω τώρα την τύχη να διδάσκω, πάνω στη τζαζ ερμηνεία και τις νέες τεχνολογίες.

Σκέφτεσαι σύντομα για μια δεύτερη δισκογραφική δουλειά;

Μετά το “Crama”, νιώθω ότι έκανα «ανασυγκρότηση δίσκου», τακτοποιώντας το διάχυτο εσωτερικό υλικό που είχα συγκεντρώσει όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αποτέλεσμα δε μπορούσε παρά να είναι η «απελευθέρωση χώρου», που ήδη έχω ξεκινήσει να αξιοποιώ τόσο σε σχέση με νέους μουσικούς προσανατολισμούς και υλικό, όσο και με δημιουργικές και εξελισσόμενες συμπράξεις .

Ποιά είναι τα επαγγελματικά σου σχέδια αυτό το χειμώνα;

Ο χειμώνας που έρχεται είναι ως επί το πλείστον γυναικεία υπόθεση. Στις 2 Νοεμβρίου στο TheΖοο στο Χαλάνδρι, θα παρουσιάσουμε με τη Μαρία Σουλτάτου ένα εναλλακτικό ντουέτο δύο τραγουδίστριες από δύο διαφορετικούς κόσμους που συναντιούνται σε μία γωνία. Και ο μουσικός τους διάλογος αναμειγνύει τους κόσμους τους. Επίσης έχω τη χαρά να συνεργαστώ με την εξαιρετική πιανίστα και συνθέτρια Έρικα Σωτηροπούλου, όπως επίσης με την αινιγματική ηθοποιό Εύα Φακλαρη, με την οποία στήνουμε μουσικοθεατρικές ιστορίες που θα φιλοξενούν διαφορετικούς καλλιτέχνες.

Έχεις κάποιο μεγάλο όνειρο που θα ήθελες να υλοποιήσεις στο μέλλον;

Δεν τα πάω καλά με τη λέξη “μέλλον”. Με την έννοια ότι, προσμένοντας πράγματα, νιώθω πως χάνω το παρόν. Νιώθω πως χάνω τα ερεθίσματα που έχω στο σήμερα. Δε συνηθίζω να ονειρεύομαι πράγματα για το μέλλον. Προσπαθώ να ζω την κάθε στιγμή του τώρα και να πηγαίνω βήμα –βήμα, ελπίζοντας πως με επιμονή και δουλειά θα φτάσω κάποτε σε ένα σημείο που θα νιώσω ολοκλήρωση προσωπική.