Όλα από χέρι καμένα

Ο ένας επιχαίρει γιατί ο κρατικός μηχανισμός δούλεψε και κάηκαν μόλις 15 χιλιάδες στρέμματα. Έχοντας πάρει το κολάι από τα μνημόνια (που είναι επώδυνα, αλλά τα δύο τελευταία είναι αριστερά και ευαίσθητα), έβαλε κάτω τις πυρκαγιές να τις μετρήσει κι έβγαλε τη δική του καλύτερη, και λιγότερο καταστροφική. Εδώ θα κολλούσε ίσως και το κλασικό επιχείρημα “παραλάβαμε καμένη γη” αλλά η αριστερή κυβέρνηση είναι ευαίσθητη και δεν παίζει με τον πόνο του λαού. Απλώς ξαμολάει τα στελέχη της να πουν ότι υπάρχει σχέδιο αποσταθεροποίησης εναντίον της, όπως ακριβώς και ο Καραμανλής, δέκα χρόνια πριν (επί δέκα ή δια δέκα, αυτό δε μας το διευκρίνισαν). Και κρατά ψηλά το επίπεδο της πολιτικής αντιπαράθεσης, συνιστώντας (σαν γιατρός δηλαδή ή εύχεται;) στον πρόεδρο της ΝΔ καλή επιστροφή στην ξαπλώστρα του. Ρίγη αριστερής περηφάνιας και “ω, τι σου ‘πε!”…

Ο άλλος αφήνει τη βρώμικη δουλειά στο “κανάλι της αριστείας” και κρατάει το σοβαρό προφίλ του πολιτικού ηγέτη που καταθέτει υπεύθυνες προτάσεις, όπως τον καθαρισμό των δασών και την υποχρεωτική συμμετοχή των σχολείων σε αυτές τις δραστηριότητες. Τέρμα πια στους χαραμοφάηδες μαθητές. Δε θα τους μορφώνουμε δωρεάν -και αυτό σχετικό είναι- για να κάθονται και να μην κάνουν τίποτα. Μια σοβαρή πρόταση, που δικαιωματικά παίρνει μια θέση στα μετάλλια με τις ατάκες της “συμμαχίας των αρίστων”.

Όλα από χέρι καμένα και τα σπίρτα μας βρεγμένα, λέει ο στιχουργός. Κι αν ο “κυρίαρχος” λαός περιμένει από το κυρίαρχο δικομματικό σκηνικό -και τα δεκανίκια του- να βρει εναλλακτική διέξοδο… ζήτω που καήκαμε! Μπορούμε να αρχίσουμε από τώρα τις μαντινάδες…

Μπροστά γκρεμός, πίσω φωτιά, ποια μπάντα να κινήσω,
αν πάω μπρος θα γκρεμιστώ, κι αν κάτσω, θα κεντήσω…!