Ό,τι πάλεψες, το παλεύουμε σύντροφε
Στις 20 Οκτώβρη 2011, μετά την προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση από παρακρατικά στοιχεία που δέχτηκε η μεγαλειώδης απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, χάνει τη ζωή του ο απεργός οικοδόμος Δημήτρης Κοτζαρίδης, γραμματέας του Συνδικάτου Οικοδόμων στο Βύρωνα.
Ήταν 20 του Οκτώβρη 2011, δεύτερη μέρα 48ωρης πανελλαδικής απεργίας. Η μεγαλειώδης συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα δέχεται προσχεδιασμένη δολοφονική επίθεση από παρακρατικά στοιχεία που δρουν παράλληλα με τις δυνάμεις καταστολής. Μια επίθεση με πέτρες, μολότοφ και εξοπλισμό που παρέπεμπε σε σώματα ασφαλείας. Περισσότεροι από 80 απεργοί εργάτες τραυματίζονται. Στο χώρο της συγκέντρωσης αφήνει την τελευταία του πνοή ο απεργός οικοδόμος, γραμματέας του Συνδικάτου Οικοδόμων στο Βύρωνα, Δημήτρης Κοτζαρίδης, πατέρας δυο κοριτσιών.
Δυο μέρες μετά, ο τελευταίος αποχαιρετισμός στο νεκροταφείο του Βύρωνα μετατρέπεται σε μια μεγαλειώδη συγκέντρωση, μια διαδήλωση – υπόσχεση αγώνα, αντάξια της θυσίας του πρωτοπόρου αγωνιστή.
Ο Δημήτρης Κοτζαρίδης βρέθηκε από παιδί στο μεροκάματο, γνώρισε τα βάσανα της ζωής και ζυμώθηκε στον αγώνα. Γεννήθηκε στην Κομοτηνή το 1958. Η οικογένειά του, φτωχοί αγρότες, αγωνιστές με συμμετοχή στην ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση, τον μεγάλωσαν με πολλές στερήσεις.
Απ’ τα νεανικά του χρόνια εντάχθηκε στο εργατικό κίνημα και έγινε μέλος του ΚΚΕ. Δουλεύοντας στις οικοδομές, δραστηριοποιείται αμέσως μετά τη μεταπολίτευση στις επιτροπές νέων των οικοδομικών σωματείων. Με την ίδρυση του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας εκλέγεται μέλος της διοίκησης του παραρτήματος οικοδόμων Βύρωνα, απ’ όπου πρόσφερε από διάφορες θέσεις και τη θέση του γραμματέα, μέχρι τη μέρα που έφυγε από τη ζωή.
Ό,τι πάλεψες, το παλεύουμε σύντροφε…
Όλα αυτά τα χρόνια οι σύντροφοί του στο μεροκάματο, οι οικοδόμοι, τον εμπιστεύονταν για να τους εκπροσωπεί στα συνέδρια της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας και του Εργατικού Κέντρου Αθήνας. Όλα αυτά τα χρόνια – 33 χρόνια στο οικοδομικό κίνημα – ο Δημήτρης Κοτζαρίδης βρισκόταν στην πρώτη γραμμή.
Όμως η προσφορά του δεν τέλειωνε στο συνδικάτο κλάδο. Συμμετείχε δραστήρια στα κοινά της γειτονιάς, στους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων, στο κίνημα Παιδείας. Όσοι τον γνώρισαν μιλούν για έναν καλό μάστορα, έναν εργατικό και τίμιο άνθρωπο, έναν σεμνό αγωνιστή.
Ο Δημήτρης Κοτζαρίδης έπεσε στον αγώνα για το δίκιο των εργατών και των παιδιών τους. Για να ξημερώσει μια μέρα όπου οι εργάτες θα διαφεντεύουν τις τύχες και τον τόπο τους. Το αγωνιστικό παράδειγμα και η μορφή του θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη, και θα εμπνέουν όσους αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό, για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τα δεσμά της αδικίας και της εκμετάλλευσης.
Λίγες μέρες μετά τον θάνατο του Δημήτρη Κοτζαρίδη, ξεκινούσε στον Ασπρόπυργο ο μεγαλειώδης απεργιακός αγώνας των χαλυβουργών. Η οικογένειά του φτάνει στην πύλη του εργοστασίου για να εκφράσει την ταξική της αλληλεγγύη στους απεργούς. Μέσα σε ατμόσφαιρα αγωνιστικής συγκίνησης η κόρη του θα απευθυνθεί στους συγκεντρωμένους απεργούς και αλληλέγγυους λέγοντας: «Αν ζούσε ο πατέρας μου είναι σίγουρο ότι θα ήταν εδώ στο πλευρό σας. Γιατί όταν οι εργαζόμενοι είναι ενωμένοι μπορούν να νικήσουν».
