Το «θαύμα» του καπιταλισμού

Η φωτογραφία του πεντάχρονου παιδιού από την Ιρλανδία να τρώει κατάχαμα στο πεζοδρόμιο πάνω σ’ ένα φύλλο χαρτόνι έγινε viral. Ο «Σαμ» όπως αποκαλούν τον μικρό, είναι ένα από τα πολλά άστεγα παιδιά του Δουβλίνου. Όπως λένε εθελοντές μιας φιλανθρωπικής οργάνωσης που παρέχουν τη νύχτα δωρεάν φαγητό στους άστεγους, πριν τρία χρόνια σπάνια συναντούσαν παιδιά στους δρόμους, ενώ τώρα ο αριθμός των άστεγων παιδιών αυξάνεται διαρκώς. Μια εθελόντρια της ίδιας οργάνωσης λέει ότι είναι σκληρό να αντικρίζεις κάθε νύχτα στους δρόμους τόση απελπισία. Η εικόνα των αστέγων κάθε ηλικίας και κυρίως των παιδιών επηρεάζει την προσωπική ζωή των εθελοντών της οργάνωσης που νοιώθουν ενοχές όταν επιστρέφουν στο σπίτι τους για να κοιμηθούν.

Σύμφωνα με τον Independent που κάνει αναφορά στα πιο πρόσφατα επίσημα στοιχεία, από τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους, υπήρχαν 6.143 ενήλικες και 2850 παιδιά που ήταν άστεγοι ή ζούσαν σε καταλύματα έκτακτης ανάγκης, ενώ σε ολόκληρη την Ιρλανδία, 8.216 ενήλικες και 3848 παιδιά θεωρούνταν άστεγοι. Τα στοιχεία φιλανθρωπικών οργανώσεων κάνουν λόγο για αύξηση κατά 348% των οικογενειών χωρίς κατοικίες από τον Αύγουστο του 2014, ενώ περισσότεροι από ένας στους τρεις ανθρώπους που «ζουν» σε καταλύματα έκτακτης ανάγκης είναι παιδί. Στο ποσοστό δεν συνυπολογίζονται όσοι αδυνατούν αν συντηρήσουν σπίτι και ζουν σε καταλήψεις ή φιλοξενούμενοι από φίλους, καθώς και οι γυναίκες που διαμένουν σε καταφύγια οικογενειακής βίας.

Στη χώρα μας τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια προβάλλεται το «ιρλανδικό θαύμα» ως ιδανικό μοντέλο ανάπτυξης. Πρόκειται για ένα «θαύμα» που στηρίχτηκε στην παράδοση άνευ όρων της οικονομίας στις πολυεθνικές και τους επιχειρηματικούς ομίλους, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και ισοπέδωση των κοινωνικών κατακτήσεων. Αυτά δηλαδή που η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θέλει να επιβάλλει στη χώρα, επιχειρώντας να πείσει αγορές και επενδυτές ότι βαδίζει με πιο σταθερά και αξιόπιστα βήματα  στον δρόμο που ακολούθησε και η «αριστερή» προκάτοχή της.

Η κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα στην Ιρλανδία, σε άλλες χώρες της Ευρώπης και αλλού, είναι ένα φωτεινό παράδειγμα του τι εννοούν κυβέρνηση, αντιπολίτευση και «παπαγαλάκια» όταν μιλάνε για ανάπτυξη: Οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί να πολλαπλασιάζονται και να οδηγούνται στην εξαθλίωση.