Αν το ΝΒΑ ήταν η ερώτηση, η Κατιούσα θα είχε την απάντηση

Το αθλητικό τμήμα της Κατιούσα εφαρμόζει τη διαλεκτική μέθοδο, δηλαδή τη μαιευτική μορφή των ερωτοαπαντήσεων (εντάξει, δε θα εφαρμόσουμε διαλεκτικό υλισμό για μερικές αθλητικές προβλέψεις) και φέρνει στο πιάτο ποπ-κορν και στην οθόνη ό,τι πρέπει να ξέρει κανείς για το φετινό μαραθώνιο που ξεκινά τα ξημερώματα. Ωρίμασαν οι συνθήκες για τον Γιάννη; Σάπισαν για τους Σπερς; Πάγωσαν για τους Σέλτικς και τον Λεμπρόν; Η συνέχεια σκρολάροντας προς τα κάτω.

ΟΠΑΔΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

–Λαϊκό Στρώμα, μήπως έχουν γεράσει πια οι Σπερς του Πόποβιτς για να μάθουν νέα κόλπα;

Οι Spurs είναι από άποψη σταθερότητας, σοβαρότητας, στιβαρότητας (και πιθανόν άλλες λέξεις από σίγμα, δεν τις έχω εξαντλήσει όλες) κάτι σαν το ΚΚΕ του ΝΒΑ, αλλά όχι με ποσοστά ΚΚΕ αλλά ποσοστά… ΑΚΕΛ, να το πω έτσι. Φέτος η Δύση θα είναι ακόμα πιο ανθρωποφαγική αλλά κάτι μου λέει ότι ο γερο-Ποπ θα βάλει την ομάδα στα πλέι-οφ. Και μετά από 4-5 παιχνίδια θα τη βγάλει κιόλας, για να είμαστε ειλικρινείς. Έχει ειπωθεί από πολλούς, και ισχύει, ότι το οικονομικό-μεταγραφικό σύστημα στην κορυφαία λίγκα του πλανήτη είναι ντεμέκ «σοσιαλιστικό» ή τελοσπάντων «σκανδιναβοπασοκικό», με την έννοια ότι μεταφέρει πόρους από τις ομάδες που κάνουν υπερβάσεις στο salary cap (φιξαρισμένο μισθολόγιο για όλους είναι αυτό) σε όσες δεν κάνουν τέτοια υπέρβαση. Το κυριότερο όμως είναι ότι οι ομάδες που πατώνουν στο προηγούμενο πρωτάθλημα παίρνουν αντιστρόφως ανάλογες, δηλαδή υψηλές, επιλογές παικτών στο ντραφτ του Ιουνίου. Οι Σπερς, όντας 800 χρόνια (από το ’98 ως το ’17) στην κορυφή ή κοντά σε αυτήν δεν είχαν ποτέ τη δυνατότητα εισροής «φτηνών» νέων ταλέντων. Αλλά ακόμα και τις τελευταίες χρονιές που η ομάδα έχει συν τοις άλλοις αποψιλωθεί από την παλιά της φρουρά, λόγω της κουλτούρας της και του υπερπροπονητή της συνεχίζει να πλασάρεται σε μεσαιοκαλούτσικες θέσεις. Έχει παγιδευτεί θα λέγαμε σε μια «no man’s land» (το έχω δει να αποδίδεται και «νομανσλάνδη», μη γελάτε) δηλαδή δεν είναι ούτε τόσο καλή, ώστε να διεκδικεί πρωταθλήματα, ούτε τόσο κακή ώστε να συσσωρεύει υψηλά picks και ταλαντούχους παίκτες. Φρονώ λοιπόν ότι διανύουμε ίσως την τελευταία χρονιά στην οποία ο Πόποβιτς θα κάνει τα μαγικά του και θα έχει συμπαθητικά αποτελέσματα. Από τη σαιζόν 20/21 νομίζω ότι δε θα μπορεί πλέον να τετραγωνίσει όχι τον κύκλο, αλλά ούτε το τρίγωνο ή το ρόμβο (αν και ο «ρόμβος», σε αντίθεση με το τρίγωνο είναι ποδοσφαιρικός όρος και δεν καταλαβαίνω τι κάνει σε ένα κείμενο για το ΝΒΑ).

Θα τριγωνίσουμε τον ρόμβο

-Sniper, θα σοβαρευτεί επιτέλους η Βοστώνη; Θα έχουμε φέτος Celtic Pride στην Ανατολή, ή μία από τα ίδια και θα τρίζουν τα λάβαρα στο ταβάνι;

Θα σοβαρευτούν επιτέλους οι Σέλτικς να πάνε τελικό;

Χαχαχαχαχαοχι. ΟΚ, η απάντηση προφανώς και είναι πιο περίπλοκη απ’ αυτό, αλλά με τους Σέλτικς καλύτερα να κρατάει κανείς μικρό καλάθι, παρασυνήθισαν να λειτουργούν σαν μικρή ομάδα. Οι Σέλτικς αποτελούν το μεγαλύτερο αίνιγμα της ανατολικής περιφέρειας. Ήταν η ομάδα που θα έκανε τη διαφορά την προπέρσινη σεζόν, όταν αποκτήθηκαν ο Κάιρι Ίρβινγκ και ο Γκόρντον Χέιγουορντ. Βίωσαν με το καλημέρα τη μεγαλύτερη ατυχία με τον φρικτό τραυματισμό του Χέιγουορντ και έχασαν και τον Ίρβινγκ στα κρισιμότερα ματς της σεζόν. Και τότε βγήκαν μπροστά ο Αλ Χόρφορντ και οι νεαροί παίκτες, με προεξάρχοντα τον ρούκι Τζέισον Τέιτουμ και έφτασαν μια ανάσα από τον τελικό του NBA. Πέρσι, δεν υπήρχε σοβαρός αναλυτής της λίγκας που να μην θεωρεί ότι οι Σέλτικς είναι μάλλον η μοναδική απειλή για την υπερδύναμη των Γουόριορς. Σε όλη τη διάρκεια της σεζόν όμως, αποδείχτηκαν δυσλειτουργικοί και ασυνεπείς, τερματίζοντας τέταρτοι στην ανατολή. Και πάλι, οι περισσότεροι πίστευαν ότι αν αυτή η ομάδα σοβαρευτεί, θα πάει τελικό, όμως απέτυχαν οικτρά να περάσουν τον Γιάννη και τους Μπακς και η χρονιά ήταν μια τρύπα στο νερό.

Όποια προβλήματα είχαν μείνει κρυμμένα κάτω από το χαλί, βγήκαν στην επιφάνεια μετά το τέλος της σεζόν. Ο Ίρβινγκ απέτυχε να γίνει ο ηγέτης που ήθελε ο ίδιος και που χρειαζόταν η ομάδα, ο Χέιγουορντ είχε επιστρέψει βαρύς, αργός, άτολμος, μια κακή επένδυση που ρούφαγε χρήμα, οι νέοι παίκτες είχαν μείνει στάσιμοι στην καλύτερη και ο Τέιτουμ, που την προηγούμενη σεζόν είχε δείξει στοιχεία πραγματικού ηγέτη, ήταν πλέον ένας παίκτης που δεν ήξερε το ρόλο του στην ομάδα, που έπρεπε διαρκώς να σουτάρει, που κρατούσε τη μπάλα περισσότερο από τα “κυβικά” του (υποθέτω ότι αυτά παθαίνεις όταν ίνδαλμά σου είναι ο Κόμπε Μπράιαντ). Όποιες και να ήταν οι αιτίες αυτής της αποτυχίας, το αποτέλεσμα ήταν ότι ο Ίρβινγκ την κοπάνησε για το Μπρούκλυν με τον κολλητό του τον Κέβιν Ντουράντ, μια κίνηση που μάλλον δείχνει ότι δεν νιώθει έτοιμος να ηγηθεί ακόμα. Τα ακόμα χειρότερα νέα είναι ότι έφυγε απογοητευμένος και ο Αλ Χόρφορντ, που όμοιός του παίκτης πραγματικά δεν υπάρχει στο NBA. Παράλληλα αποχώρησαν ο Τέρι Ροζίερ, ο Μάρκους Μόρις και ο Άαρον Μπεινς, συνολικά πέντε σημαντικότατες απώλειες (οι δύο βασικοί point guards και σχεδόν ολόκληρη η βασική frontline). Οι Σέλτικς προφανώς και δεν έκατσαν με σταυρωμένα τα χέρια και πραγματοποίησαν δύο σχετικά ηχηρές μεταγραφές. Αν όμως ο Κέμπα Γουόκερ στη θέση του Ίρβινγκ αποδειχτεί στην πραγματικότητα πιο ταιριαστή λύση για την ομάδα, αντικαταστάτης για τον Χόρφορντ πραγματικά δεν υπάρχει. Ο Ενες Κάντερ που ήρθε, είναι σίγουρα παθιασμένος, καλός επιθετικός και ριμπάουντερ, όμως δεν έχει ούτε την άμυνα, ούτε το σουτ, ούτε την ευφυΐα, ούτε την ηγετική φυσιογνωμία του προκατόχου του, ο οποίος πήγε μάλιστα στους “αιώνιους” 76ers.

Οι Σέλτικς χρειάζονται πολλά “αν” να απαντηθούν θετικά, για να έχουν μια σεζόν πετυχημένη. Χρειάζονται να τους βγουν οι ρούκι (ο Κάρσεν Έντουαρτς φαίνεται να είναι η μίνι -στην κυριολεξία- αποκάλυψη του φετινού ντραφτ και ο πανύψηλος Τάκο Φολ έχει ήδη αγαπηθεί από την κερκίδα, μάλλον όμως θα παίξει στη G-League). Χρειάζονται τον Κέμπα Γουόκερ να γίνει ο ηγέτης που έχουν ανάγκη. Χρειάζονται τον Κάντερ να παίξει άμυνα. Χρειάζονται τον Χέιγουορντ να θυμίσει επιτέλους τον παίκτη που έγινε all-star το 2017. Χρειάζονται τον Σμαρτ, τον Mπράουν και κυρίως τον Τέιτουμ, να ωριμάσουν γρήγορα. Και κυρίως χρειάζονται τον προπονητή τους, Μπραντ Στήβενς, να πάρει αυτό το χωρίς κανέναν πραγματικό σουπερ-σταρ σύνολο και να το κάνει να παίξει σαν μια αληθινή ομάδα (παραδοσιακά, έτσι νικούν οι Σέλτικς). Θα έλεγα επίσης ότι χρειάζονται τον πρόεδρα Nτάνι Έιντζ να σταματήσει λίγο να είναι μια οπορτουνιστική αλεπού και να ξεκινήσει να εμπνέει εμπιστοσύνη, αλλά αυτός ήταν πάντα ο Ντάνι Έιντζ.

Τέλος πάντων, πάμε γερά, Σέλτικ πράιντ και τέτοια, και στην τελική ας το πάρει ο καλύτερος, αρκεί να μην είναι οι Λέικερς, γιατί μας φτάνουν στα 17 και μετά ποιος τους ακούει και έλεος τώρα που θα το πάρει ομάδα η οποία θεωρεί ότι ο Κόμπε είναι ό,τι καλύτερο έχει φορέσει ποτέ τη φανέλα τους….

-Giorgo Miami, έχουν ωριμάσει οι συνθήκες να επιστρέψουν στα play off οι Lakers και ο Lebron;

6 Χρόνια χωρίς play off παραείναι πολλά για το μέγεθος τέτοιου οργανισμού. Μπορεί να επέλεξαν τα περισσότερα χρόνια να τιμήσουν τον ηγέτη τους με μαξ συμβόλαια χωρίς να χτίσουν μια αξιοπρεπή ομάδα γύρω του, μετά το πρώτο αποτυχήμενο πέρασμα Χάουαρντ, μαζί με Νας (οκ μετά προέκυψε και ένας δύσκολος και βαρύς τραυματισμός) βάζοντας την ομάδα πάνω από πρόσωπα και επιλέγοντας να δώσουν, όσο μπορούσαν, το τέλος το οποίο άξιζε στο μεγάλο Κόμπι. Μερικά πράγματα είναι πολύ πιο σημαντικά από κάποιες συμμετοχές σε play off .

Μετά την απόσυρση του Κόμπι, οι Λέικερς έδωσαν τα κλειδιά στον θρύλο του συλλόγου Μάτζικ Τζόνσον και μαζί με τον πολύ ελπιδοφόρο προπονητή Λουκ Γούολτον αποφάσισαν να αρχίσουν το rebuild που θα τους οδηγούσε ξανά στις πρωταγωνιστικές θέσεις. Ο Μάτζικ όμως, αφού έδωσε τον Ράσελ στους Νετς για τα μάτια του Μπολ (μαζί με το μαξ παλτό εκ Ρωσίας Μοζγκόφ) αποφάσισε ένα χρόνο μετά για τα μάτια του Λεμπρόν και του κολλητού του Anthony Davis να καταστρέψει όλο το πρότζεκτ. Ήταν στα μέσα της περσινής χρονιάς που ενώ ο Λεμπρόν και οι μικροί άρχιζαν να ρολάρουν και να βρίσκονται σε τροχιά play off σχετικά άνετα, ήρθε από τη μία ο τραυματισμός του Λεμπρόν, από την άλλη η απόφαση του Μάτζικ να ανταλλάξει ΌΛΟΥΣ τους μικρούς συν το Staples Center για τα… φρύδια του Άντονι. Τι και αν είχε ζητήσει ανταλλαγή ο ίδιος και δεν ανανέωνε με τίποτα στους Πέλικανς, τι και αν, λόγω μάνατζερ και Λεμπρόν, ήξεραν και οι πέτρες ότι θα κατέληγε στους Λέικερς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο Μάτζικ αποφάσισε να ξενερώσει σχεδόν όλους τους μικρούς και κάπου εκεί να τελειώσει η χρονιά. Τελικά ο αρραβώνας με τον Ντέιβις έγινε λίγους μήνες μετά και θεωρήθηκε επιτυχία που έμεινε ΜΟΝΟ ο Κούζμα.

Όπως και να έχει οι λιμνάνθρωποι είχαν ξανά ένα λόγο να αισιοδοξούν. Ένας από τους καλύτερους παίχτες της λίγκας ήρθε για να φτιάξει ένα τρομερό δίδυμο μαζί με τον βασιλιά, με σκοπό να θυμίσουν το Κόμπι -Σακίλ. Μπορεί να απέτυχαν να δημιουργήσουν ένα big big three είτε με τον Ιρβιν είτε με τον Λέοναρντ, όμως ο ερχομός του Κάζινς απογείωσε τις φιλοδοξίες στο LA. Ο πολύ σοβαρός τραυματισμός του -ξανά- ήρθε για να τους προσγειώσει απότομα. Οι Λέικερς δεν πτοήθηκαν όμως και αποφάσισαν να συμπληρώσουν το παζλ γεμίζοντας την ομάδα σουτέρ ,κάτι που δεν είχαν κάνει πέρσι, με τον Λεμπρόν να αναγκάζεται να πασάρει στο Μπολ και στο Ρόντο… Ντάνι Γκριν και Έιβερι Μπράντλει προσθέτουν και veteran leadership αλλά και πολύ καλά ποσοστά από την περίμετρο.

Όπως και άμυνα, σήμα κατετεθέν του νέου τους προπονητή Φρανκ Βόγκελ. Ο Βόγκελ παρουσίασε στην Ιντιάνα ένα πολύ συμπαγές αμυντικά σύνολο που κόντραρε στα ίσια τους διαστημικούς Χιτ του Λεμπρόν 2 χρονιές. Όμως τα τελευταία 2 χρόνια στο Ορλάντο παρουσίασε αποκρουστικό θέαμα. Το λοιπό σταφ ήρθαν να συμπληρώσουν οι Χολινς και Κιντ, που έχουν και αυτοί μπολιαστεί με το “ανατολίτικο” μπάσκετ της άμυνας και των λίγων κατοχών. Και αυτό από μόνο του είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό για τη σεζόν που ξεκινά, πώς θα μπορέσει να αλλάξει έναν οργανισμό ταυτόσημο του showtime basketball με την δική του φιλοσοφία. Οι παίχτες όμως που πήρε είναι σε αυτή τη γραμμή. Και ο Γκριν αλλά κυρίως ο Μπράντλεϊ και ο αναγεννημένος Χάουαρντ (ο οποίος στη 2^η επιστροφή του στο LA, ήρθε αδυνατισμένος και γεμάτος όρεξη να πετύχει αυτή τη φορά) μαζί με τους Ντείβις και Μαγκι μπορούν να γίνουν από τις ελίτ ομάδες στο κομμάτι της άμυνας.

Όσο για την επίθεση… Ας αφήσουμε τον Λεμπρόν να κάνει κουμάντο… Η ιδέα να ξεκινήσει στον άσο αυτό το βουνό από μυς με playmaking abilities που θυμίζουν white chocolate–williams-είναι οργιαστική στο μυαλό μου. Λεμπρόν, Γκριν, Μπράντλεϊ, Ντέιβις, Μαγκι (ή Χαουαρντ ) μπορούν στη μέρα τους να διαλύσουν κάθε άμυνα… Για την επιτυχία αυτού του πλαισίου όμως απαραίτητη προϋπόθεση θα είναι η ευστοχία των Γκριν, Μπραντλεϊ και του Κούζμα (ο οποίος πολύ πιθανό να έρχεται από τον πάγκο όμως να τελειώνει στα κρίσιμα ματς και να βάζει υποψηφιότητα για το καλύτερος 6^ος παίχτης). Κάθε άλλο από την παρουσία τουλάχιστον στον 2^ο γύρο των play off λοιπόν θα θεωρείται αποτυχία. Οι συνθήκες ωρίμασαν σαν τον Λεμπρόν…

ΓΕΝΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

-Λαϊκό Στρώμα, μπορεί φέτος να πάρει τίτλο ο Ελαφιακός των Αντετοκούνμπο ή έφτασε στο ταβάνι του πέρσι ο Γιάνης στο Μιλγουόκι και πρέπει να αλλάξει περιβάλλον;

Γίνεται και ξαναγίνεται πολύς λόγος τα τελευταία χρόνια για το «ταβάνι» του Γιάννη, λες και ο άνθρωπος είναι κανένας τύπος που φτιάχνει γυψοσανίδες ή κάτι τέτοιο. Για το αν θα κάνει το «βήμα παραπάνω» και θα πάρει ένα πρωτάθλημα, με Bucks ή χωρίς. Εδώ θεωρώ ότι έχουμε μια «πλάνη του ακροατηρίου». Ο Γιάννης βγαίνει από μια μεγαλειώδη χρονιά ατομικά και μια πολύ καλή χρονιά ομαδικά. Ο άνθρωπος βγήκε MVP του ντουνιά ολάκερου όχι λόγω αεροδιαστημικών στατιστικών (που δεν ήταν ακριβώς τέτοια) αλλά λόγω γενικότερης βελτίωσής του και άριστης αξιοποίησης του ιδίου από τον προπονητή και των συμπαικτών του απ’ αυτόν. Θυμάστε την Εθνική πριν κάνα δίμηνο; Ε, καμία σχέση. Οι Bucks τα έβαλαν κάτω και έβγαλαν άκρη. Πέρσι αυτά. Φέτος όπως είδαμε θα είναι ελαφρώς αποδυναμωμένοι και δεν είμαι τόσο σίγουρος για την πορεία τους. Τώρα, αυτό σημαίνει ότι ο Γιάννης πρέπει να φύγει για να πάρει πρωτάθλημα; Δεν έχω σαφή απάντηση. Η συσσώρευση σταρ σε μια ομάδα «έτοιμων» σταρ δεν αποτελεί εχέγγυο πρωταθλητισμού. Όμως ούτε η σταδιακή πλαισίωση ενός ντραφταρισμένου σταρ με υπασπιστές και ανθυπασπιστές φαίνεται να έχει αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια. Ο A. Davis πχ. την «έκανε» για Λος Άντζελες. Ο Γιάννης έχει ψιλοορκιστεί βέβαια ότι «Μιλγουόκι μια ζωή» αλλά αυτά δεν είναι να τα παίρνουμε της μετρητοίς.

-Sniper, είναι αυτή η καλύτερη Δύση όλων των εποχών;

Απλό ερώτημα, απλούστερη απάντηση: ναι. Μιλάμε για την πιο ανταγωνιστική, ταλαντούχα, γρήγορη και ισχυρή Δύση στην ιστορία του NBA. Στα χαρτιά. Η αλήθεια, όπως πάντα, θα φανεί στον αγωνιστικό χώρο. Οι κινήσεις πάντως που έκαναν οι ομάδες της δυτικής περιφέρειας για να ενισχυθούν, τις φέρνουν σε τεράστιο αβαντάζ σε σχέση με αυτές της ανατολικής, αλλά και σε τεράστιο ανταγωνισμό μεταξύ τους. Λέικερς (ΛεΜπρον και Ντέιβις), Κλίπερς (Λέοναρντ και Τζώρτζ), Ρόκετς (Χάρντεν και Γουέστμπρουκ), αλλά και Γουόριορς, με Κάρι και Γκρην είναι σοβαρότατοι διεκδικητές του Ενός Δαχτυλιδιού (όποιος ξεγράφει από τώρα τους Γουόριορς καλύτερα να το ξανασκεφτεί). Μαζί με αυτούς έχουμε τους πλήρεις Νάγκετς του Γιόκιτς, τους εξαιρετικούς Μπλέιζερς του φονιά Λίλαρντ, τους σχεδόν Ευρωπαίους Μάβερικς (με Ντόνσιτς, Πορζίνγκις και Μαριάνοβιτς) που αναμένεται να παίξουν ωραίο μπάσκετ και ένα μόνιμο, τα τελευταία χρόνια, αίνιγμα είναι οι Σπερς. Αίνιγμα επίσης αποτελούν και οι σακατεμένοι Γουόριορς, με τον Στεφ Κάρι να καλείται να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος στη μέχρι τώρα καριέρα του, βάρος που μέχρι σήμερα δεν έχει δείξει ικανός να σηκώσει.

Βασικά, το ερώτημα θα έπρεπε να είναι αν η Δύση αυτής της δεκαετίας είναι η καλύτερη περιφέρεια στην ιστορία όλης της λίγκας. Κι εκεί θα ανοίγαμε πίτσες, πιτόγυρα, μπύρες, αναψυκτικά και γάλατα κακάο, γιατί θα ξεκινούσε ένα μεγάλο ντιμπέιτ με αντίπαλο την Ανατολή της δεκαετίας του ’80. Και, σπόιλερ αλέρτ, η Ανατολή κερδίζει.

-Giorgo Miami, είναι ο Zion Williamson ο νέος Λεμπρόν;

Στην Δύση θα κάνει το ντεμπούτο του (οκ όχι άμεσα καθώς πάλι τραυματίστηκε και θα χάσει τα πρώτα 20-30 ματς) ο πολυσυζητημένος Zion Williamson, ο νο1 του φετινού draft και το next big thing του αμερικάνικου μπάσκετ. Η δύναμή του, τα μπράτσα του και το άλμα του τρομάζουν, όμως φτάνουν αυτά για να γίνει ο νέος Lebron; Οι απαντήσεις διίστανται. Προσωπικά εν πιστεύω όχι απλά ότι θα γίνει ο νέος Lebron αλλά ούτε καν ότι θα πρωταγωνιστήσει στη λίγκα. Το μακρινό σουτ δεν είναι το φόρτε του αλλά ούτε και το ballhanding του.. Δεν ξέρεις αν είναι 3αρι ή 4αρι. Η αλήθεια είναι ότι το no position σύστημα του coach Mike Krzyzewski μπορεί να τον βοήθησε να αναπτύξει το ατομικό του ταλέντο, όχι όμως να κατασταλάξει στη θέση που μπορεί να καθιερωθεί. Τα παραπανίσια κιλά του και ο τρόπος παιχνιδιού του σύμφωνα με τους ειδικούς είναι ιδανικά για πολλούς… τραυματισμούς. Το παράδειγμα του Derick Rose είναι πρόσφατο. Μέχρι να κάνει σερί αγώνων και να πρωταγωνιστήσει στην ομάδα του έχει πάρα πολύ δρόμο ώστε να μπει σε ρεαλιστική συζήτηση για να συγκριθεί με τον νο2 (ή νο1) καλύτερο παίχτη που γνώρισε το NBA

-Και τι λέει επ’ αυτού ο Sniper;

Ζάιον Γουίλιαμσον. Ο πιο πολυσυζητημένος ρούκι της τελευταίας δεκαπενταετίας στο NBA, με τον προηγούμενο να είναι ο ίδιος ο Λεμπρόν, το 2003. Οι προσδοκίες γι΄αυτόν τεράστιες, όπως και ο ντόρος που έχει ήδη δημιουργηθεί γύρω απ’ το όνομά του, καθώς έχει ήδη στα χέρια του τα πρώτα τεράστια συμβόλαια με αθλητικές εταιρείες. Στο Λύκειο, ήταν απλά άδικο για όλους τους υπόλοιπους παίκτες να τον μαρκάρουν, ενώ με μία μόλις σεζόν με το κολέγιο του Duke (ο Ζάιον είναι μόλις 19 ετών), η αδικία συνεχίστηκε και τον τσίμπησαν αμέσως οι Πέλικανς, εννοείται στο νο1 του draft pick.

Είναι θηριώδης, μυώδης, με τρομερή έκρηξη, μεγάλη ταχύτητα για το μέγεθός του και ωριμότητα στο παιχνίδι του ανώτερη της ηλικίας του. Σχεδόν οι πάντες πιστεύουν ότι θα βγει ρούκι της χρονιάς και είναι λίγο δύσκολο να μην τους δώσεις δίκιο, μιας και οι εμφανίσεις του στην preseason ήταν εξαιρετικές, ενώ και στους Πέλικανς είναι σίγουρο ότι θα βρει όσο χώρο και χρόνο χρειάζεται για να ξεδιπλώσει τις αρετές του.

Για να τον δούμε όμως να τα πετυχαίνει αυτά, θα πρέπει πρώτα να παίξει. Κι αυτό δυστυχώς θα αργήσει, γιατί ο Ζάιον τραυματίστηκε στο μηνίσκο και θα μείνει εκτός γηπέδων για 6-8 εβδομάδες. Άσχημο το να ξεκινάς με τέτοιο τρόπο την καριέρα σου στο NBA, σίγουρα οι πάντες εύχονται να τον δούμε πλήρως υγιή και έτοιμο να κατακτήσει τον κόσμο.

ΚΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΝΟΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΥΘΙΑ

-Τελικά αυτό το δαχτυλίδι ποιος θα το πάρει; Τι θα δούμε φέτος;

Λαϊκό Στρώμα

Η λέξη σφαγή είναι μια σχετικά ήπια λέξη που περιγράφει τι θα συμβεί φέτος στη Δύση, και γενικά στο ΝΒΑ. Όπως είπε κάποιος «η εποχή των “Big Three” έχει παρέλθει και βρισκόμαστε στην εποχή των “Dynamic Duo”». Duo’s όμως άνισης δυναμικότητας και, κυρίως, άνισης συνοχής. Και από κει θα ξεκινήσουμε. Παίρνω το θάρρος και εκτίθεμαι στο παν-κατιούσιο λέγοντας ότι οι Clippers θα σηκώσουν την κούπα. Και δε θα το σηκώσουν μόνο γιατί έχουν το ανδροειδές Kawhi Leonard (το οποίο ανδροειδές έχω ήδη συγχωρήσει που μας πούλησε το καλοκαίρι του ’18) αλλά γιατί δίπλα του θα βρίσκεται ένας ομοίως ανιδιοτελής, ομαδικός και «αψώνιστος» σταρ, ο Paul ο George, μαζί με τον περσινό κορμό που έκανε, κόντρα στις προβλέψεις, μια πολύ καλή πορεία. Ναι, οκ «και ο Lebron που πήρε και Anthony Davis τι θα κάνει;», θα πείτε. Και εγώ θα σας πω ότι για να πάρουν Davis οι Lakers έδωσαν όλα τα ασημικά της οικογένειας, μεταξύ των οποίων ήταν και ένα μπακίρι (o Lonzo Ball). Χώρια που ο Lebron φθίνει. Δεν το λέω υποτιμητικά, δεν το λέω ελαφρά τη καρδία, αλλά όπως έδειξε και η περσινή χρονιά, ο άνθρωπος είναι σε -ελεγχόμενη, οκ- πτώση. Βάλε και το κλίμα στα διοικητικά των Lakers και τα πράγματα δεν φαίνονται καλά. Προφανώς βέβαια οι Λιμνάνθρωποι θα είναι διεκδικητές αλλά δε θα φτάσουν, θεωρώ, ούτε στους τελικούς Δύσης. Ακόμα χειρότερα θα είναι τα πράγματα για το Houston, αφού η συνύπαρξη των υπερεγώ Harden–Westbrook προοιωνίζει κάτι το άβολο, «cringe-αριστό» και δυσλειτουργικό. Εκεί που αναμένεται να γίνει συνωστισμός είναι για την είσοδο στα πλέι-οφ καθώς υπάρχουν ένα σωρό καλούτσικες ομάδες. Οι Jazz με Mitchel–Gobert, οι δουλεμένοι από πέρσι Nuggets και το ανατολικοευρωπαϊκό project του Dallas με Doncic–Porzingis. Από κοντά και το κάπως ζορισμένο Portland. Ex officio οι San Antonio Spurs. Έπονται οι Warriors λόγω φυγής του Ντουράντεως και τραυματισμού του Thompson. Θα δούμε κάποια καλά στοιχεία από τους Πελεκάνους της Ορλεάνης με το no.1 του draft Zion Williamson. Στην έρημο της απαλεψιάς θα βρίσκονται οι Minnesota Timberwolves. Για ανελέητο tanking συνεχίζουν ή οδεύουν οι Phoenix Suns, Sacramento Kings, Memphis Grizzlies, Oklahoma CIty Thunder.

Στην για ακόμη μια σεζόν αδύναμη Ανατολή τον πρώτο λόγο έχει η Philadelphia με την αξιόπιστη προσθήκη του Al Horford. Θα την κοντράρει αλλά θα χάσει στο νήμα το Milwaukee του Γιάννη. Η απώλεια του Brogdon και όσο και να φαίνεται «σιγά μωρέ» του Mirotic θα κοστίσει, μαζί με το γεγονός ότι το NBA είδε και μελέτησε το φαινόμενο Γιάννης-Bucks και θα βρει κάποια έστω παυσίπονα, αν όχι αντίδοτα. Η Βοστώνη έτσι όπως έστρωσε θα κοιμηθεί και επειδή με Kemba Walker και Enes Kanter δε βάφονται αυγά θα αρκεστεί στην τρίτη θέση. Η σοβαρή Ιντιάνα θα παίξει και αυτή μπαλίτσα με την επιστροφή του Oladipo. Έχουμε βέβαια και το επίδοξο Brooklyn. Φρονώ όμως ότι χωρίς Durant και μόνο με Ιrving δε γίνεται χαΐρι. Το συζητάμε για το ’20. Δυσλειτουργικές καλουτσικο-μετριότητες από Washington Wizards, Detroit Pistons, Orlando Magic. Μη δυσλειτουργική καλουτσικο-μετριότητα το Toronto που κέρδισε πολλά σαν οργανισμός από το περσινό πρωτάθλημα και οι Miami Heat. Τάσεις εξυγίανσης εμφανίζει το Chicago ενώ άγνωσται είναι αι βουλαί του ανέκδοτου που λέγεται New York Knicks. Για tanking τράβηξαν και όχι για Μυτιλήνη: Atlanta Hawks, Cleveland Cavaliers, Charlotte Hornets.

Sniper

Σε λίγες ώρες ξεκινάει η σεζόν 2019-2020 του INBA (INjured Basketball Association). Κλέι Τόμπσον, Πολ Τζωρτζ, ΝτεΜάρκους Κάζινς, Τζέραλντ Γκρην, Ζάιον Γουίλιαμσον, Βίκτορ Ολαντίπο, Τζον Γουόλ, είναι απλά μερικοί από τους πολλούς τραυματίες αυτή τη στιγμή στο πρωτάθλημα. Άλλοι επιστρέφουν γρήγορα, άλλοι δυστυχώς αναμένεται να χάσουν όλη ή σχεδόν όλη τη σεζόν. Τραυματίας επίσης είναι και το καλύτερο πράγμα που υπάρχει σήμερα στο μπάσκετ, ο Κέβιν Ντουράντ, ο οποίος θα είναι εκτός δράσης τουλάχιστον μέχρι την πρωταπριλιά.

Αυτό είναι το πρώτο πρωτάθλημα μετά από πέντε χρόνια, στο οποίο δεν υπάρχει εξ αρχής ξεκάθαρο φαβορί για την κατάκτησή του, μιας και οι Γουόριορς έχουν αποδεκατιστεί. Οι ισορροπίες έχουν αλλάξει σε σχέση με μερικούς μήνες πριν και φέτος αναμένεται να παρακολουθήσουμε μερικά πολύ ενδιαφέροντα δίδυμα παικτών.

Στην Ανατολή και στους πρωταθλητές Ράπτορς, προσωπικά δεν δίνω σχεδόν καμία πιθανότητα να πρωταγωνιστήσουν και φέτος, μετά την απώλεια του MVP τελικών Λέοναρντ. Ο MVP της περσινής regular season Γιάννης, ήδη μοιάζει παλιά ιστορία, καθώς απέτυχε να διεκδικήσει με τους Μπακς το πρωτάθλημα μέχρι τέλους, παρ’ όλο που η ομάδα του είχε το καλύτερο ρεκόρ σε όλη τη λίγκα, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι έτοιμος ακόμα, κι ότι το παιχνίδι του σηκώνει ακόμα πολλές βελτιώσεις (μακρινό σουτ, έξυπνες αποφάσεις σε κρίσιμες στιγμές) και είναι ακόμα σχετικά μονοδιάστατο. Πάρα πολλοί επίσης, πατώντας ίσως και στην αποτυχία του να κατακτήσει τον τίτλο, αμφισβητούν το κατά πόσο άξιζε το βραβείο του MVP, θεωρώντας ότι αυτό ίσως έπρεπε να καταλήξει στα χέρια του Τζέιμς Χάρντεν (προσωπικά θεωρώ ότι δικαίως το πήρε κι ότι ο Χάρντεν αν και εκπληκτικός σκόρερ, είναι μια απάτη με μούσια). Στα υπόλοιπα της Ανατολής, οι 76ers μοιάζουν αυτή τη στιγμή να είναι η πιο πλήρης ομάδα της περιφέρειας (άσε που ο Μπεν Σίμονς πέτυχε και το πρώτο τρίποντο της καριέρας του πριν λίγες μέρες στην preseason). Oι Σέλτικς έχω την εντύπωση ότι θα τα πάνε πολύ καλά στην κανονική διάρκεια, ίσως και πλασάρισμα στην τριάδα, όμως είναι άγνωστο το κατά πόσο θα έχουν την απαραίτητη ομοιογένεια και εμπειρία για να προχωρήσουν πολύ στα play off. Ενδιαφέρον θα παρουσιάσουν σίγουρα οι ενισχυμένοι Pistons, ενώ οι Nets, που θα ήταν με το καλημέρα σας υποψήφιοι για τίτλο, θα πρέπει να περιμένουν τον Ντουράντ να αποθεραπευτεί. Δηλαδή καλό καλοκαίρι. Το σίγουρο είναι ότι θα δούμε σόου από τον μάγο της μπάλας Κάιρι Ίρβινγκ.

Στη Δύση άλλαξαν οι συσχετισμοί πολύ πιο ηχηρά απ’ ό,τι στην Ανατολή. Ζούμε ίσως την αποκαθήλωση των Γουόριορς (αν και προσωπικά δεν τους ξεγράφω), μιας και ο Κλέι Τόμπσον είναι τραυματίας και χάνει όλη τη σεζόν, ο Αντρε Ιγκουοντάλα (MVP των τελικών του 2015, μη ξεχνιόμαστε) αποχώρησε, ενώ τραυματίας και για την Ανατολή αποχώρησε και ο άνθρωπος που τους μετέτρεψε από ντροπιασμένη μισοπρωταθλήτρια ομάδα, σε δυναστεία. “Φύγε, μπορούμε να το κάνουμε και χωρίς εσένα, το χουμε ξανακάνει”, γάβγιζε ο Ντρέιμοντ Γκρην στον Ντουράντ στα μέσα της σεζόν. ΝΑΙ, ΚΑΛΑ Ντρέιμοντ. Θαύμασε τώρα το δαχτυλίδι στα τεράστια δάχτυλα του Λέοναρντ και παρηγορήσου με το γεγονός ότι ο Ντουράντ είναι τραυματίας κι ότι ο ΛεΜπρον δεν υπάρχει περίπτωση να σε ξεφτυλίσει σε τελικό (μάλλον θα το κάνει νωρίτερα). Speaking of LeBron, θεωρώ ότι θα επιστρέψει σε κτηνώδη κατάσταση (ήδη από την preseason φαίνεται να έχει τρελά κέφια), θα ηγηθεί μιας ομάδας παρέα με το θηρίο Άντονι Ντέιβις, που σίγουρα σχεδόν θα πάει μακριά (λαμβάνοντας υπόψη και τι σημαίνει “μακριά” στη Δύση) και γιατί όχι, να πάρει και το πέμπτο βραβείο MVP, φτάνοντας Τζόρνταν και Μπιλ Ράσελ (δέος). Στο ίδιο κτίριο με τους Λέικερς, ο κόσμος (ο ευκατάστατος κόσμος) του LA θα θαυμάζει και τους Κλίπερς του πρωταθλητή Λέοναρντ και του τρίτου σε MVP ψήφους Πολ Τζωρτζ, οι οποίοι πέθαιναν να παίξουν παρέα και έχουν βάλει με το καλημέρα σας στόχο το πρωτάθλημα. Επιστρέφοντας στους Γουόριορς, ο Στεφ κι ο Γκρην έχουν πλέον τεράστιο φορτίο στις πλάτες τους, ο Στεφ όμως αναμένεται να κάνει ένα πολύ ενδιαφέρον περιφερειακό δίδυμο με τον νεοαποκτηθέντα ΝτιΑντζελο Ράσελ. Δεν θα με χάλαγε καθόλου να ξαναδώ τον Στεφ MVP, όμως αυτό θα εξαρτηθεί σε τεράστιο βαθμό από το πόσο θα νικάει κι όχι απλά από το πόσο καλός θα φαίνεται σε μια ομάδα χωρίς Ντουράντ και Τόμπσον.

Για το τέλος άφησα το πιο αινιγματικό δίδυμο του NBA αυτή τη στιγμή κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους Χάρντεν/Γουέστμπρουκ. Παικταράδες, MVP και οι δυο, χαρισματικός σκόρερ ο ένας, λυσασσμένο κτήνος ο άλλος, ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο (ξέρουμε πολύ καλά ποιο είναι το χειρότερό σας εγωίσταροι ballhogs, ανίκανοι να οδηγήσετε τις ομάδες σας στην κορυφή), αν αυτή η εύθραυστη χημεία που έχουν δεν λειτουργήσει. Μέχρι στιγμής δείχνουν να τα πηγαίνουν πολύ καλά, αν και ο Γουέστμπρουκ στην preseason είχε περισσότερα λάθη από καλάθια ανά ματς. Ο ίδιος δεν ανησυχεί, άρα γιατί να χάσουμε τον ύπνο μας εμείς; Ας τον χάσει ο Κρις Πωλ, που τον σούταραν οι Ρόκετς στους Θάντερ, για να πάρουν τον Γουέστμπρουκ. Αντίο για πάντα Κρις Πωλ, υπερεκτιμημένε αλαζόνα.

Δεν ξεχνάω τους υπόλοιπους της Δύσης, τους αναφέρω όμως στο ειδικό για τη Δύση κειμενάκι.

Το πρωτάθλημα αρχίζει, μάυρο σε Λέικερς και Ρόκετς, σκούρο γκρι σε Κλίπερς, ανοιχτό γκρι σε Γουόριορς, συμπάθεια/συμπόνια σε Μάβερικς και Νετς, κριτική στήριξη σε Σπερς, 76ers και Μπακς, στηρίζουμε/ψηφίζουμε με τα μπούνια Μπόστον Σέλτικς για το 18ο Πρωτάθλημα/Συνέδριο. Εμπρός απόγονοι του Ράσελ, του Μπερντ και του Γκαρνέτ.

Giorgos Miamis

Καλά όλα αυτά για τους LAbron όμως για να τα καταφέρουν φέτος θα πρέπει να νικήσουν τους συμπολίτες οι οποίοι το λιγότερο τρομάζουν. Στο L.A o Jerry West συνεχίζει να δημιουργεί σπουδαία δίδυμα μετά το Kobe & Shaq, που έφερε στους Lakers τη δεκαετία του ’90 και τους «Splash Brothers» των Warriors πριν μερικά χρόνια.
Ο Kawhi Leonard πέρυσι στα Playoffs έδωσε πραγματικό ρεσιτάλ, βγάζοντας νοκ-άουτ έναν-έναν τους μεγάλους διεκδικητές του τίτλου και δεν θα είναι υπερβολή, αν λέγαμε, πως θύμισε τον μεγάλο Michael Jordan, μιας και στα περισσότερα παιχνίδια ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου σε άμυνα κι επίθεση. Δίπλα του θα μπει ο Paul George, με τους δυο τους να συνθέτουν ένα δίδυμο-φόβητρο στα φτερά του Doc Rivers. Οι Clippers έδειξαν από πέρσι ότι αποτελούν ένα πολύ δυνατό σύνολο, κοντράρoντας στα ίσια τους πλήρεις Warriors σε μια επική σειρά με απίστευτες ανατροπές και το δίδυμο των Lou Williams – Harell να οργιάζει. Beverly–Shamet–Zubac–Harkless–Patersson έρχονται να δώσουν βάθος στο πάγκο αλλά και σκληράδα. Πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πόσο εύκολο θα είναι σε μια ομάδα να βάλει καλάθι σε μια 5-αδα με τους Beverly, Leonard, George, Harell. Αν πάρουν και τον Iguadala, ψάξτε για τον δεύτερο με λίγα λόγια.

Η κόλαση της Δύσης δεν σταματά εδώ, οι Denver ήρθαν για να μείνουν. Μία πολύ δυνατή και δεμένη ομάδα. Ο Michael Malone έχει φτιάξει μια από τις καλύτερες επιθέσεις της λίγκας, με τον Joker – Jokic να οργιάζει μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Η Utah έρχεται να συμπληρώσει την 4άδα για μένα, με την προσθήκη των Conley–Bogdanovic να έρχεται για να δέσει αρμονικά με την πολύ fundamental επίθεση του coach Snyder. Όσο για την άμυνα η παρουσία του Rudy Gobert (2^η σερί χρόνια το βραβείο DPYO) μιλά από μόνη της. Οι Warriors λόγω Curry (για μένα σοβαρή υποψηφιότητα για mvp) θα μπούνε στην post season, όμως η απουσία του Τομσον, η έλλειψη βάθος πάγκου αλλά και αμυντικών ενστίκτων θα τους κοστίσει για κάτι παραπάνω. Όσο για το δίδυμο Harden –Westbrook περιμένω μια μεγάλη απογοήτευση και παραγωγή λαθών. Αν όμως ένας μπορεί να τους σώσει, είναι ο D’Αntoni και μόνο …

Στην Ανατολή ο ανταγωνισμός δεν έχει καμία σχέση με τη Δύση. Όπως και το επίπεδο. Ο Γιάννης δεν έχασε πολλές μονάδες, όμως έδωσε max συμβόλαιο σε Middleton και Bledsoe, δύο παίχτες που ναι μεν βοήθησαν σημαντικά πέρσι, όμως έχουν και συγκεκριμένο ταβάνι. Εύκολα -δύσκολα θα φτάσουν στους τελικούς της περιφέρειας, όπου σημαντικές πιθανότητες είναι να συναντήσουν φέτος του Sixers. Οι προσθήκες των Horfod–Richardson ήρθαν να δώσουν σουτ και μάκρος στην 5αδα, πραγματικά οι Sixers θα είναι από τις πιο ψηλές και δυνατές 5αδες της λίγκας, πιθανό να κάνουν outmuscle πολλούς τους αντιπάλους. Για να ξεπεράσουν το ταβάνι τους όμως στα κρίσιμα θα έχουν να αντιμετωπίσουν την έλλειψη playmaking και το τρομερό πρόβλημα στο σουτ του Simmons. Ήρθε η ώρα για το process..

Οι Brooklyn Nets με την απόκτηση Durant–Irving κέρδισαν τα φώτα της off season μετά τους Clippers. Ο KD ως γνωστόν θα χάσει όλη τη χρονιά και ο Irving θα κληθεί να γίνει ο ηγέτης που τόσο αναζητά σε ένα πολύ καλό σύνολο, με fluid επίθεση, γεμάτη 3ποντα, από τις πιο fun watch ομάδες σίγουρα και φέτος.