Χουάν Χοσέ Μπορέλι – Ο πράσινος Κοντορεβυθούλης Χότα-Χότα

Η μοίρα κάθε μεσο-επιθετικού της δικής του γενιάς -αλλά και των επόμενων στην Αργεντινή-, ήταν να τον συγκρίνουν με τον Μαραντόνα. Μια σύγκριση που ούτε την ήθελε, ούτε μπορούσε να περάσει τον πήχη της, και αυτό ήταν το πρώτο που είπε στους δημοσιογράφους που τον περίμεναν, μαζί με χιλιάδες κόσμου, στο αεροδρόμιο: μη με συγκρίνεις μάτια μου…

Τελικά ήταν ένας από τους καλύτερους ξένους στην ιστορία του Παναθηναϊκού, πολύ καλύτερος από όσο πίστευαν οι πρώτοι προπονητές του στην ομάδα. Γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 8 Ιανουαρίου του 1970, και πήρε το προσωνύμιο Χότα-Χότα, από τα αρχικά του ονόματός του στα ισπανικά (Juan Jose, JJ, δηλαδή jota-jota).

Στα 20 χρόνια του ήταν ένα από τα ανερχόμενα αστέρια της Ρίβερ Πλέιτ και ένα χρόνο μετά περνούσε τον Ατλαντικό, όχι για κάποιο από τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, αλλά για να κλείσει στον Παναθηναϊκό του Βαρδινογιάννη, που έκανε υπέρβαση για τα δικά του σφιχτά δεδομένα. Αν η Πολωνία -από όπου ήρθαν Βαζέχα και Βάντσικ- ήταν αντι-τουριστική, ο Μπορέλι ήταν μεταγραφή αεροδρομίου, που ένιωθε αμηχανία μπροστά στον κόσμο που τον υποδέχτηκε και τις μεγάλες προσδοκίες του, που ήταν μάλλον μεγάλο φορτίο για να τις αντέξει…

Εκείνα τα χρόνια οι πράσινοι έπεσαν πάνω στην κυριαρχία της ΑΕΚ του Μπάγεβιτς, που έπαιζε σπουδαία μπάλα, και ο Χότα-Χότα πάνω σε προπονητές που δεν εκτιμούσαν την αξία του. Ο Βασίλης Δανιήλ έλεγε πως δεν μπορεί να βάλει έναν παίκτη που πέφτει κάτω πολύ εύκολα, στη θέση του Χριστοδούλου ή του Καλαντζή, που έτρωγαν το χορτάρι. Ενώ ο διάδοχός του, Ίβιτσα Όσιμ, άφησε ειρωνικά να εννοηθεί σε μια συνέντευξη τύπου, πως θα έβαζε τον Αργεντινό στη βασική ενδεκάδα, επειδή το ήθελε ο πρόεδρος -και μόνο.

Τελικά ο Μπορέλι είχε μετρημένες στα δάχτυλα συμμετοχές -μόλις οκτώ επί Δανιήλ και άλλες δέκα επί Όσιμ. Στο ενδιάμεσο μελαγχολούσε, σημείωνε μάρκες αυτοκινήτων από το μπαλκόνι του, και έκανε τη δική του ανταρσία, πηγαίνοντας για τρεις μήνες στην πατρίδα του, προτού πειστεί να επιστρέψει, χωρίς όμως να βλέπει φως στο τούνελ.

Αυτό ήρθε μόλις κάθισε στον πάγκο ο συμπατριώτης του, Χουάν Ραμόν Ρότσα, που πίστευε στις δυνατότητες του παίκτη (το 91′ είχε πει πως είναι ο καλύτερος παίκτης σε όλη τη Λατινική Αμερική), και κατάφερε να τον αναγεννήσει -δείχνοντας πόσο σημαντικό είναι το κομμάτι της ψυχολογίας στο ποδόσφαιρο. Αυτός ήταν εξάλλου και ο βασικός τομέας στον οποίο βελτίωσε τον Παναθηναϊκό, καταφέρνοντας να τον απογειώσει.

Ο Μπορέλι μπορεί να μην έτρωγε χόρτο, κεντούσε όμως πάνω του, μοίραζε ασίστ και σκόραρε ο ίδιος, συνθέτοντας ένα σπουδαίο δίδυμο με τον Βαζέχα. Ήταν βασικό και αναντικατάστατο στέλεχος της ομάδας στα δύο συνεχόμενα νταμπλ και τη μαγική πορεία ως τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ το 96′.

Τότε όμως ήρθαν τα πάνω κάτω, για την ομάδα του και τον ίδιο σε προσωπικό επίπεδο. Ο ΠΑΟ γνώρισε άδοξο και πρόωρο αποκλεισμό από τη Ρόζενμποργκ, τα κόζια στο ελληνικό ποδόσφαιρο άλλαζαν δραματικά, ενώ ο Μπορέλι υπέγραφε ταυτόχρονα στην Οβιέδο και τον ΠΑΟ -που δε φρόντισε να του ανανεώσει εγκαίρως το συμβόλαιο- και τελικά θα πήγαινε στην Ισπανία. Αργότερα θα αναγνώριζε πως αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας του, που πήρε την κάτω βόλτα.

Η Οβιέδο υποβιβάστηκε, ο ίδιος επέστρεψε κακήν-κακώς στην Αργεντινή, όπου ήταν σκιά του εαυτού του, και ο επίλογος γράφτηκε νωρίς, με ένα σύντομο πέρασμα από τον Ακράτητο (!), που πιστοποίησε απλώς την παρακμή του. Τα τελευταία πολλά χρόνια, είναι προπονητής στα τμήματα υποδομής της Ρίβερ Πλέιτ που τον ανέδειξε. Ενώ οι φίλοι του τριφυλλιού τον θυμούνται ακόμα ως έναν από τους κορυφαίους -και ας μην έγινε ποτέ Μαραντόνα- την τελευταία φορά που η ομάδα τους κυριαρχούσε…