Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε

Πριν από 65 χρόνια περίπου, ένας νέος από ένα νησί του Αιγαίου ξεκινούσε να πάει να δουλέψει ως μεταλλωρύχος στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου. Παράνομος πέρασε στη Γερμανία, για να βρει μεροκάματο στις φάμπρικες. Το πρώτο βράδυ κοιμήθηκε σε ένα σπίτι που είχε τη σκεπή ανοιγμένη διάπλατα, καθώς δεν είχε επισκευαστεί ακόμα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν ο παππούς μου.

Ένας γείτονας πήγε στη Νότια Αφρική για να δουλέψει στους λευκούς αφέντες, η αποικιοκρατία κρατούσε ακόμα καλά. Εκμεταλλεύονταν τους οικονομικούς μετανάστες διπλά και τους μαύρους τρίδιπλα.

Ένας άλλος πήγε στην Αμερική και έπλενε κατσαρόλες πιο ψηλές από εκείνον, διέλυσε τα γόνατα του από την ορθοστασία, αφού πέρασε πρώτα από το νησί Έλις να τον εξετάσουν, όπως εξέταζαν τα ζώα στο χωριό του.

Ήταν οι «φίλοι» του. Ο κατάλογος των χωρών μπορεί να γίνει πολύ μεγάλος. Παντού στείλαμε εργάτες. Και με τα εμβάσματα αυτών ανέβηκε το βιοτικό επίπεδο της χώρας μας. Όχι από το οικονομικό θαύμα της χούντας. Αλλά ήρθε η ώρα να τους πούμε ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Ευχαριστούμε που μας είπατε για τις ζωές σας, για να καταλάβουμε στο ελάχιστο έστω, τι σημαίνει μετανάστευση και προσφυγιά. Να μη πω σε άνθρωπο «βρε ουστ, εδο ηνε Ελλάδα!!».

Ευχαριστούμε που μας μάθατε να μην τα βάζουμε με τον «Πακιστανό» ή τον «Αλβανό» που ζητάει 40 ή 50 ευρώ μεροκάματο για τις ελιές ή για τα ροδάκινα ή για τις φράουλες (εκεί άμα λάχει ρίχνουμε και καμιά μπαλοθιά), αλλά να τα βάζουμε με την ΕΕ που τα πουλάμε τσάμπα.

Ευχαριστούμε που μας μάθατε ότι αν πάμε στο σχολείο με παιδιά από άλλη χώρα δεν θα πάθουμε τίποτα. Δεν θα κολλήσουμε καμία ασθένεια.

Ευχαριστούμε που μας μάθατε να τα βάζουμε με αυτόν που πετάει τη βόμβα και όχι με αυτόν που φεύγει για να σωθεί. Ναι μας το είπατε ότι αυτός είναι ο δύσκολος ο δρόμος, αλλά μας είπατε ότι ήταν και η μόνη λύση.

Εσείς οι άλλοι, δεν ακούσατε ποτέ αυτές τις ιστορίες;

ΥΓ για όποιον πει ότι οι Έλληνες ποτέ δεν παρανόμησαν