Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Η ανθρώπινη εργασία» του Αρθούρου Ρεμπώ

O Γάλλος ποιητής Αρθούρος Ρεμπώ γεννήθηκε στις 20 του Οκτώβρη 1854 και έφυγε από τη ζωή στις 10 του Νοέμβρη 1891. Θεωρείται ένας από τους μείζονες εκπροσώπους του συμβολισμού, με σημαντική επίδραση στη μοντέρνα ποίηση, παρά το γεγονός πως εγκατέλειψε οριστικά τη λογοτεχνία στην ηλικία των είκοσι ετών.

Από το σύνολο του έργου του ξεχωρίζουν οι ποιητικές συλλογές Εκλάμψεις και Μια Εποχή στην Κόλαση. Η τελευταία υπήρξε το μοναδικό βιβλίο του Ρεμπώ που δημοσιεύτηκε κατόπιν επιθυμίας και ενεργειών του ίδιου, ενώ σημαντικό μέρος των ποιημάτων του δημοσιεύτηκαν ενόσω ήταν εν ζωή αλλά χωρίς τη συγκατάθεσή του ή εν αγνοία του.

Παρά τη βολική για κάποιους ταύτιση του  Ρεμπώ με τους «καταραμένους» ποιητές, ο Γάλλος ποιητς αντιτάχτηκε στους εκμεταλλευτές, παίρνοντας ξεκάθαρα το μέρος των εξεγερμένων προλετάριων της Κομμούνας του Παρισιού, θρηνώντας με τους στίχους του τη  ματωμένη λήξη αυτού του υπέροχου και πρωτοφανούς εγχειρήματος.

Αρθούρος Ρεμπώ (1854-1891)

Στη συλλογή «Μια Εποχή στην Κόλαση» ανήκει το ποίημα «Η ανθρώπινη εργασία», που απομαγνητοφωνήσαμε από cd που συνοδεύει την έκδοση «Γιώργος Χριστιανάκης, Αρθούρος Ρεμπώ – Μια εποχή στην κόλαση» (μια μουσική προσέγγιση του ποιητικού κειμένου στη μετάφραση του Χριστόφορου Λιοντάκη – εκδ. All Together Now).

Η ανθρώπινη εργασία

Τίποτε δεν είναι μάταιο, προχωρείτε μπροστά με την Επιστήμη!
κραυγάζει ο σύγχρονος εκκλησιαστής, δηλαδή όλος ο κόσμος.
Προχωρείτε! Αυτός ο δρόμος είναι στρωμένος με τα πτώματα των κακών και των τεμπέληδων.
Γρήγορα, λίγο πιο γρήγορα!
Εκεί κάτω, πέρα από τη νύχτα, οι μέλλουσες ανταμοιβές οι αιώνιες, θα τις αφήσουμε να μας ξεφύγουν;
Μα τι μπορώ να κάνω;
Προχώρα!
Αφού την εργασία την ξέρω κι η Επιστήμη είναι πολύ αργή,
το βλέπω καθαρά, είναι πολύ απλό, κάνει ζέστη, θα με προσπεράσουν.
Γνωρίζω το καθήκον μου και θα νιώθω περήφανος όπως οι περισσότεροι παραμελώντας το.
Πάει, ρήμαξε η ζωή μου, ας κάνουμε λίγο το κορόιδο, ας τεμπελιάσουμε.
Έλεος πια! Θα υπάρχουμε διασκεδάζοντας, ονειροπολώντας τραγελαφικούς έρωτες,
φανταστικά σύμπαντα, γκρινιάζοντας για τα φαινόμενα του κόσμου:
σαλτιμπάγκους, ζητιάνους, καλλιτέχνες, παπάδες, και ληστές.
Στο κρεβάτι του νοσοκομείου μου ήρθε μια δυνατή μυρωδιά λιβανιού.
Βλέπω μπροστά μου πάλι τα άθλια παιδικά μου χρόνια.
Και λοιπόν; Κλείνω τα είκοσι, όπως τα κλείνουν κι άλλοι.
Όχι. Όχι. Εγώ επαναστατώ ενάντια στο θάνατο,
η εργασία φαντάζει ασήμαντη για τη δική μου περηφάνια.
Θάταν πολύ σύντομο μαρτύριο να εγκαταλείψω τον κόσμο έτσι.
Την τελευταία στιγμή θα παράδερνα δεξιά κι αριστερά.
Και τότε, τότε ψυχούλα μου ξέχνα την αιωνιότητα για πάντα.

Αρθούρος Ρεμπώ

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.