Ελλάς Ελλήνων αστυνομικών – Πότε θα κάνει ξαστεριά;

Ας κάνουμε έναν μικρό απολογισμό, που λίγο-πολύ όλοι μας έχουμε σκεφτεί.

Η αστυνομία επεμβαίνει σε καφενείο στα Εξάρχεια και πατάσσει την ανομία. Ένας άνδρας των ΜΑΤ φωνάζει για τη χούντα που νοσταλγεί κι ας μην την πρόλαβε, αλλά την ζει τώρα και την επιβάλλει στην ευρύτερη περιοχή. Οι φιλήσυχοι πολίτες-νοικοκυραίοι που δεν έχουν κάτι να κρύψουν ή να φοβηθούν, γιατί έχουν κάνει τον φόβο καθημερινή τους πνευματική τροφή, μπορούν να αισθάνονται επιτέλους ασφαλείς, μέχρι να τους κατακλύσει κάποιος άλλος φόβος -πχ οι μετανάστες που αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας.

Η αστυνομία επεμβαίνει στο Γκάζι, ψάχνει ναρκωτικές ουσίες ή κάποιον ανταγωνιστή ντίλερ, που την αγνόησε. Υποχρεώνει εκατοντάδες άτομα να σταθούν στα γόνατα ακίνητοι, σαν να έχουν μπει στον γύψο. Το πάρτι της ανομίας τελείωσε, αλλά μαζί με αυτό μπορεί να καούν και μερικά ακόμα, ως παράπλευρες απώλειες. Εκτός και αν είναι της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, οπότε το πράγμα αλλάζει.

Η αστυνομία μπουκάρει στο Πανεπιστήμιο, για να βρει… αναρχικά φυλλάδια ανατρεπτικού περιεχομένου. Ξαναμπουκάρει για να εμποδίσει τους φοιτητές να εισβάλουν -sic- στο κτίριο της σχολής τους, που έχει κλείσει με απόφαση της Συγκλήτου. Κάνει έφοδο, γιατί ειδοποιήθηκε από τις πανεπιστημιακές αρχές, ή απλώς και για να δουν οι άνδρες των ΜΑΤ, από περιέργεια, πώς είναι τέλος πάντων το Πανεπιστήμιο…

Του Τάσου Αναστασίου

Η αστυνομία επεμβαίνει στο σινεμά, για τα ανήλικα που βλέπουν τον “Τζόκερ”. Η αστυνομία επεμβαίνει σε μαγαζιά για τον αντικαπνιστικό νόμο. Η αστυνομία επεμβαίνει σε σχολεία που τελούν υπό κατάληψη, για να μαζέψει τους “ταραξίες”. Στο επόμενο στάδιο μπορεί να αρχίσει να επεμβαίνει και για τους βλάσφημους, που καθυβρίζουν τα θεία.

Επεμβαίνει, επεμβαίνει, επεμβαίνει… Πώς το ‘λεγε ο στίχος από το τραγούδι;

Είσαι σκέτο παρακράτος…

Με τη διαφορά πως εδώ μιλάμε για κανονικό αστικό κράτος και για τα όργανα καταστολής του, που επιβάλλουν με κάθε τρόπο το δόγμα “νόμος και τάξη” (αστική, ως συνήθως).

Και να που ερωτεύτηκαν μια χρονολογία. Τον Νοέμβρη του 73′, που επιστράτευαν τα τανκς για να μπουν στο Πολυτεχνείο, πατάσσοντας την ανομία. Η ΑΣΟΕΕ μπορεί να πέφτει λίγο πιο πάνω επί της Πατησίων, αλλά δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Ούτε καν ο δρόμος (που είχε τη δική του ιστορία…). Ούτε τα καν τα τραγούδια των φοιτητών.

Όχι, δεν έχουμε χούντα σήμερα. Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει όμως στην πραγματικότητα; Έχει αλλάξει ο ρόλος των οργάνων καταστολής και το δόγμα που ακολουθούν; Έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό στην εκπαίδευσή τους; Στις οδηγίες που παίρνουν για να αντιμετωπίσουν τους διαδηλωτές; Και προπαντός, στην άρχουσα τάξη που υπηρετούν -ως όργανα της τάξης;

Οι εικόνες τότε ήταν ασπρόμαυρες, σήμερα απέκτησαν χρώμα και υψηλή ευκρίνεια. Αλλά η μαυρίλα μοιάζει να είναι περισσότερη από ποτέ, στον αιώνα που διανύουμε. Πιο καταθλιπτική και από το απέραντο άσπρο του γύψου -σχετικά με την υπεράσπιση του μαύρου, όπως έλεγε και η Κατερίνα Γώγου.