Πολυτεχνείο 2019: Εσύ ακόμα το σκέφτεσαι;

Μόνιμο αγκάθι στο μάτι των Αμερικάνων η πορεία του Πολυτεχνείου. Υπάρχει αυτή η χώρα όπου έχει καθιερωθεί αυτή η πορεία. Αυτή η πορεία που συνεχίζει να υπενθυμίζει ότι «ένας είναι ο εχθρός» και να τον «δείχνει» με τον σταθερό προορισμό και προσανατολισμό της.

Μόνιμη απειλή για το κράτος και την εξουσία του, το περιεχόμενο της πορείας διαχρονικά, που μπορεί και αναδεικνύει τις επίκαιρες και τις μόνιμες διεκδικήσεις του λαϊκού κινήματος, σαν αποτελέσματα της εξάρτησης και της υποτέλειας από τον ιμπεριαλισμό και τις στοχεύσεις του. Η λιτότητα κι η επίθεση ενάντια στο κοινωνικό κράτος, δεν είναι άσχετα με τις βάσεις και τις αμυντικές δαπάνες. Η αδίστακτη κρατική τρομοκρατία και καταστολή, ο ξεδιάντροπος περιορισμός των δημοκρατικών δικαιωμάτων, οι μεσαιωνικοί αντεργατικοί νόμοι, είναι αποτελέσματα της παγκόσμιας κυριαρχίας της νέας καπιταλιστικής τάξης. Η ασφυκτική πρόσδεση της χώρας στους οικονομικούς, πολιτικούς και στρατιωτικούς οργανισμούς του ιμπεριαλισμού είναι για να διευκολύνονται τα τυχοδιωκτικά πολεμικά του σχέδια στην περιοχή μας. Σχέδια στα οποία είναι μέχρι τα μπούνια μπλεγμένοι οι «δεξιοί δεξιοί» και οι «αριστεροί δεξιοί» υπάλληλοι του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ «κυβερνήτες» δήθεν αυτής της αποικίας.

Αυτό φωνάζουν όσοι κατεβαίνουν στην πορεία. Αυτό νοιώθουν όσοι περπατάνε αυτά τα 3 – 4 χιλιόμετρα. Αυτό μαθαίνουν τα παιδάκια που περπατούν μαζί με τη μαμά τους, στον ώμο του μπαμπά τους, οι μαθητές κι οι φοιτητές. Κι όσο κι αν οι διάφοροι «ρεαλιστές» προσκυνητές του αγίου ΝΑΤΟ κάθε χρόνο σβήνουν τα συνθήματα από την πύλη του πολυτεχνείου, μια τρύπα στο νερό κάνουν. Αυτή η φωτογραφία έχει τυπωθεί ανεξίτηλα στις συνειδήσεις του λαού, μαζί με τα τραγούδια του αγώνα του.

Κι αυτή η πορεία είναι που μόνιμα αναδεικνύει όλο αυτό το περιεχόμενο της λαϊκής πάλης. Είναι που μεγάλο μέρος του λαού την έχει υιοθετήσει. Λίγο σαν τιμή στα παιδιά του Πολυτεχνείου. Λίγο σαν μάθημα ιστορίας κι αγωνιστικής διαπαιδαγώγησης στα παιδιά τους. Λίγο σαν ενός είδους όριο «μπορεί να μη πολυκατεβαίνω σε πορείες, γιατί (χίλιες δικαιολογίες) αλλά το πολυτεχνείο είναι άλλο πράγμα».

Είναι και επέτειος. Και τιμή στους νεκρούς και στον αγώνα τους. Και «λευτεριάς λίπασμα» για να τραφεί και να θεριέψει η δική μας ελευθερία, αντίσταση, αγωνιστικότητα, αντεπίθεση. Η δική μας πάλη για την ικανοποίηση των ίδιων ανεκπλήρωτων αιτημάτων.

Είναι αυτή η πορεία που μόνιμα και σταθερά (αλλά όχι σαν επέτειος τυπική) αποτελεί επίδειξη δύναμης του αγωνιστικού κομματιού του λαού. Υπενθύμιση ότι είμαστε εδώ κι είμαστε πολλοί. Ότι αυτός ο κόσμος που λέει όχι δε θα λείψει από τη χώρα κι από την ιστορία. Ότι υπάρχει, ότι δεν ησυχάζει, ότι τους κάνει τη ζωή δύσκολη κι ότι φέρεται σαν  πέτρα και άμμος στα γρανάζια της παγκόσμιας μηχανής τους. Σαν ζάχαρη στο ντεπόζιτο της μηχανής τους.

Μόνιμη λοιπόν κατά συνέπεια φροντίδα των κυβερνήσεων, η συκοφάντηση της πορείας κι η τρομοκράτηση όσων θέλουν να πάνε. Συνέταιροι (συμπρωταγωνιστές) στην προσπάθεια οι μπάτσοι, τα κανάλια κι οι κουκουλοφόροι. Οι προετοιμασίες τους πριν τις πορείες πυρετώδεις. Συκοφαντία κι αλλοίωση του περιεχομένου από τα κανάλια και τους πολιτικούς, από τα υπουργεία παιδείας κι από τους εχθρούς του λαού που έχουν εντολή να παριστάνουν τον αριστερό για να σπιλώνουν κάθε αγωνιστική παρακαταθήκη με τη γλίτσα που μοιράζουν στο πέρασμά τους. Τρομοκρατία και απειλές, κλίμα ανασφάλειας και ανησυχίας, από τη δράση των ΜΑΤ και των αστυνομικών με πολιτικά. Η πείρα και τα αποτελέσματα της δράσης τους δείχνουν τι ακριβώς είναι και τι ρόλο παίζουν οι διάφοροι κουκουλοφόροι.

Σήμερα πάλι από νωρίς άρχισαν όλοι οι αμερικανοτσολιάδες τις προσπάθειές τους. Οι δημοσιογράφοι τα παραμύθια τους. Οι φασίστες την αμφισβήτηση. Οι εντεταλμένοι διευθυντές σχολείων τη λογοκρισία των σχολικών εκδηλώσεων. Οι κυβερνητικοί μπάτσοι την συστηματική επίθεση σε βάρος του ασύλου και του κινήματος. Οι προηγούμενοι φορείς του αυταρχισμού, της λιτότητας, του ψέματος, της υποτέλειας, τις προσπάθειες να ξεχάσουμε τις αύρες τους που επιτέθηκαν στο πολυτεχνείο, τους νόμους τους που εφαρμόζει η ΝΔ (άσυλο, συντάξεις και πάει λέγοντας), τις ρεβεράντζες τους στο διαβολικά καλό αφεντικό τους.

Κι οι επώνυμοι της γενιάς του πολυτεχνείου, εξαργυρώνουν με εκατομμύρια αργύρια τη σημερινή τους προδοσία σε βάρος της ιστορίας, της γενικότερης και της προσωπικής τους. Πολυτεχνείο δεν είναι ο Λαλιώτης κι η Δαμανάκη. Πολυτεχνείο είναι οι ιδέες και τα οράματα. Αυτά που έμειναν ανεκπλήρωτα.

Κάνουν όλοι τους ότι μπορούν για να φοβηθείς, να απογοητευτείς, να τρομάξεις, να βαρεθείς. Θα τους κάνεις τη χάρη; Ακόμα το σκέφτεσαι;

Κάθε φορά λέμε ότι «τώρα είναι η πιο κρίσιμη στιγμή για τη συμμετοχή μας». Πάντα είναι. Και δε ζυγίζεται πότε είναι η …«πιο». Όμως μήπως τώρα δεν είναι κρίσιμη στιγμή; Ακόμα ταλαντεύεσαι; Δεν είναι η ώρα να πεις «Κι εγώ θα πάω». Δεν είναι η ώρα να δείξεις ότι δεν είσαι μαζί τους; Δεν είναι η ώρα να πάρεις τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, τους μαθητές σου, τα ανίψια σου και να τα πας να καταθέσουν ένα γαρύφαλλο όπως σε πήγαν κι εσένα στην τσακισμένη πόρτα; Δεν είναι ώρα να πάρεις τη φαμίλια σου να πας  μια πολιτική, αγωνιστική, συναισθηματική και λογική, «βόλτα» από την Ομόνοια μέχρι έξω από τη φωλιά του τέρατος; Να φωνάξεις «φονιάδες»;

Κι αν έχεις χρόνια νάρθεις, μη σε νοιάζει. Θα μας γνωρίσεις και θα σε γνωρίσουμε. Από τη ματιά. Η θέση σου στο δρόμο σε περιμένει πάντα. Όλους τους περιμένει. Είναι η μόνη λύση.

Υ.Γ. Θα σε δούμε την Κυριακή λοιπόν. Όπως πάντα. Σταδίου και Σανταρόζα κατά τις 5.