Αλήθεια και ψέματα για το «Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ»

Εναντίον και των δύο μπλοκ είχε επιβληθεί η Οχτωβριανή Επανάσταση. Και τα δύο μπλοκ επιδίωκαν τον εξολοθρεμό της σοβιετικής εξουσίας. Και προς τα εκεί έσπρωχναν τα πράγματα, ανεξάρτητα από την όξυνση των μεταξύ τους αντιθέσεων. Ο βαθμός της ήταν τέτοιος που δεν επέτρεπε υποβιβασμό των ανταγωνισμών τους σε δεύτερη μοίρα και κοινή πάλη κατά του κοινού εχθρού. Αλλά την διεξήγαγαν χωριστά. Και από κοινού, όποτε οι αντιθέσεις τους σε κάποιες περιπτώσεις το επέτρεψαν.

Σε αυτή τη βάση η Σοβιετική Ενωση πραγματοποίησε προσωρινές συμμαχίες. Τη μία με τον ένα ληστή, την άλλη με τον άλλο. Τους αντιμετώπισε δηλαδή ως εκπροσώπους του καπιταλισμού. Ο πόλεμος είναι ιμπεριαλιστικός, υπογράμμιζε το 18ο Συνέδριο του ΠΚΚ (Μπολσεβίκων) το Μάρτη του 1939.

Ετσι έγινε και το «Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ».

Να τι έγραψε ο φανατικός αντικομμουνιστής William L. Shirer στο βιβλίο του «Η άνοδος και η πτώσις του Γ΄ Ράιχ» (εκδόσεις «Αρσενίδη», τόμος Β΄, σελ. 199 – 200):

«Μετά δύο έτη, όταν τα γερμανικά στρατεύματα εισέβαλον εις την Ρωσίαν, κατά παραβίασιν του συμφώνου, ο Στάλιν θα εδικαιολόγει πάλιν την αισχράν συμφωνίαν του με τον Χίτλερ, η οποία επραγματοποιήθη όπισθεν της ράχεως των αγγλο-γαλλικών στρατιωτικών αποστολών, αι οποίαι είχον έλθει διά να διαπραγματευθούν εις την Μόσχαν. “Εξησφαλίσαμεν ειρήνην διά την χώραν μας δι’ εν και ήμισυ έτος” εκαυχήθη εις μίαν εκπομπήν προς τον ρωσικόν λαόν την 3ην Ιουλίου 1941, “καθώς και μίαν ευκαιρίαν διά να προπαρασκευάσωμεν τας δυνάμεις μας προς άμυναν, εάν η φασιστική Γερμανία θα διεκινδύνευε να επιτεθή κατά της χώρας μας παραβαίνουσα το σύμφωνον. Τούτο υπήρξε σαφές κέρδος διά την χώραν μας και ζημία διά την φασιστικήν Γερμανίαν”.

Αλλ’ ήτο πράγματι; Το σημείον τούτο συνεζητήθη έκτοτε πολλάκις. Το ότι η αισχρά μυστική συμφωνία έδωσεν εις τον Στάλιν το ίδιον χρονικόν διάστημα διά ν’ αναπνεύση, το οποίον ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Α΄ εξησφάλισεν από τον Ναπολέοντα το 1807 και ο Λένιν από τους Γερμανούς εις το Μπρεστ – Λιτόφσκ το 1917, ήτο προφανές. Εντός βραχέος χρονικού διαστήματος, αύτη έδωσεν επίσης εις την Σοβιετικήν Ενωσιν μίαν προκεχωρημένην αμυντικήν τοποθεσίαν εναντίον της Γερμανίας, πέραν των υφισταμένων ρωσικών συνόρων, συμπεριλαμβανομένων βάσεων εις τα Βαλτικά Κράτη και την Φινλανδίαν – εις βάρος των Πολωνών, των Λετονών, των Εσθονών και των Φινλανδών. Και το σημαντικότερον όλων, όπως η επίσημος σοβιετική Ιστορία της Διπλωματίας ετόνισε βραδύτερον, εξησφάλισε εις το Κρεμλίνον ότι, εάν η Ρωσία εδέχετο βραδύτερον επίθεσιν από την Γερμανίαν, αι Δυτικαί Δυνάμεις θα είχον ήδη ανεκκλήτως εμπλακεί εναντίον του Τρίτου Ράιχ και η Σοβιετική Ενωσις δε θ’ ανθίστατο μόνη κατά της γερμανικής ισχύος, όπως είχε φοβηθεί ο Στάλιν καθ’ όλον το θέρος του 1939. Ολ’ αυτά είναι αναντιρρήτως αληθή».

Ουδέν άλλο σχόλιον…

Ποιοι παρέδωσαν την Πολωνία;

Στις 31 του Μάρτη 1939, οι κυβερνήσεις της Βρετανίας και της Γαλλίας δήλωσαν ότι παρέχουν στην Πολωνία εγγυήσεις σε περίπτωση που θα δεχθεί απρόκλητη επίθεση. Μάλιστα, στις 19 του Μάη 1939, υπογράφτηκε γαλλοπολωνική στρατιωτική συμμαχία, ενώ στις 25 του Αυγούστου 1939 η Βρετανία υπέγραψε με την Πολωνία «Σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας».

Τι απέγιναν αυτές οι συμφωνίες και οι υποσχέσεις; Αποδείχτηκαν φούμαρα. Η πολιτική του Μονάχου, με την οποία είχαν παραδώσει στη Γερμανία την Τσεχοσλοβακία, συνεχιζόταν. Την 1η του Σεπτέμβρη 1939 η Γερμανία δημιούργησε μια προβοκάτσια και εισέβαλε στην Πολωνία. Και οι ΗΠΑ; Κήρυξαν στάση «ουδετερότητας»!! Και οι Αγγλογάλλοι; «Κήρυξαν» τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, αλλά δεν τον έκαναν και στην πράξη!!! («παράξενος» πόλεμος»)… Επί περίπου ένα χρόνο τον είχαν κηρυγμένο, δίχως να τον διεξάγουν!…

Και η κυβέρνηση της Πολωνίας; Αυτή διαπραγματευόταν με τον Χίτλερ, έτοιμη και πρόθυμη να κτυπήσει μαζί του τη Σοβιετική Ενωση! Η συμφωνία χάλασε στο θέμα του Γκντανσκ, που ο Χίτλερ ζητούσε να προσαρτήσει, και στο «διάδρομο» στην Πομερανία. Τότε η αστική τάξη της Πολωνίας, για να προστατευτεί από τη Γερμανία, άρχισε να κάνει «Σύμφωνα» με τους Αγγλογάλλους, ενώ αρνήθηκε να κάνει «Σύμφωνο» με τη Σοβιετική Ενωση, όπως της ζητούσε, για κοινή πάλη κατά της χιτλερικής επιδρομής. Και τελικά την έπαθε τόσο από τους Γερμανούς, όσο και από τους Αγγλογάλλους. Και δύο βδομάδες μετά τη γερμανική επίθεση, η κυβέρνηση της Πολωνίας εγκατέλειψε τη χώρα στο έλεος της τύχης της και μετακόμισε στο Λονδίνο…

Σήμερα, ωστόσο, διάφοροι καταγγέλλουν τη Σοβιετική Ενωση, επειδή (άκουσον άκουσον) άφησε την Πολωνία αβοήθητη!

Μία ιστορία απ’ τα παλιά…

Στις 3 του Μάρτη 1918 η σοβιετική εξουσία, που τότε μετρούσε τρεισήμισι μήνες ζωής, υποχρεώθηκε, λόγω του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, να υπογράψει τη «συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ», αρνούμενη να συζητήσει τους όρους της και δηλώνοντας πως η «ειρήνη» που έρχεται με αυτή τη συνθήκη δε στηρίζεται στην ελεύθερη συγκατάθεση των λαών, αλλά υπαγορεύεται στη Σοβιετική Ρωσία από το γερμανικό ιμπεριαλισμό, που επιτίθονταν εναντίον της μαζί με τους Πολωνούς και άλλους αντεπαναστάτες.

Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης του Μπρεστ – Λιτόφσκ η Σοβιετική Ρωσία υποχρεωνόταν να παραχωρήσει στη Γερμανία και στην Αυστροουγγαρία εδάφη της, ανάμεσα στα οποία τη Λιθουανία, τμήμα της Εσθονίας και της Λετονίας, καθώς και τη Δυτική Ουκρανία και τη Δυτική Λευκορωσία.

Συνολικά η Σοβιετική Ρωσία με τη Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ απώλεσε περίπου ένα εκατομμύριο τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Δυτική Ουκρανία και Δυτική Λευκορωσία έμειναν κάτω από την εξουσία της πολωνικής αστικής τάξης, αφού μετά τη λήξη του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου τα γερμανικά και τα αυστροουγγρικά στρατεύματα αποχώρησαν από το μεγαλύτερο μέρος των κατεχόμενων πολωνικών εδαφών. Κάτω από την εξουσία της πολωνικής αστικής τάξης έμεινε και ένα τμήμα της Λιθουανίας, μαζί με την πρωτεύουσα Βίλνα.

Οταν τον Οκτώβρη του 1918 ξέσπασε η επανάσταση στην Αυστροουγγαρία και το Νοέμβρη στη Γερμανία, η σοβιετική εξουσία ακύρωσε τη συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ. Τότε ξεσηκώθηκαν οι λαϊκές μάζες στις Βαλτικές χώρες και στις Ουκρανία και Λευκορωσία, όπου σχηματίστηκαν σοβιετικές κυβερνήσεις.

Ομως, επενέβη η Αντάντ. Πάνω από 40.000 Εγγλέζοι και 10.000 Αμερικανοί στρατιώτες, χιλιάδες Γάλλοι και άλλοι αποβιβάστηκαν στην Κριμαία και 100.000 Ιάπωνες στην Απω Ανατολή, ενώ η Αντάντ ζήτησε από τη νικημένη Γερμανία να αφήσει το στρατό της στις περιοχές της Ρωσίας που κατείχε, κάτι που έγινε.

Τελικά: Η σοβιετική εξουσία ανατράπηκε σε όλες αυτές τις χώρες και περιοχές. Ο συσχετισμός των δυνάμεων δεν έκανε δυνατή την εδραίωσή της.

Αυτά τα εδάφη οι σύγχρονοι Πολωνοί «ιστορικοί» (αντικομμουνιστές και εθνικιστές) τα ονοματίζουν πολωνικά! Και οι εδώ επικροτητές τους τα λένε εδάφη που υπερασπιζόταν ο πολωνικός στρατός και που σταμάτησε το 1920 τον Κόκκινο Στρατό!… Ετσι δεινοπαθεί η Ιστορία.

Τρεις επαναστάσεις

Από τη στιγμή που η Γερμανία επιτέθηκε κατά της Πολωνίας, από τη στιγμή που η Δυτική Ουκρανία και η Δυτική Λευκορωσία ήταν τμήμα της Ρωσίας κατακτημένο από την Πολωνία και από τη στιγμή που αυτές οι περιοχές (με τα 9 εκατομμύρια Ουκρανών και 12 εκατομμύρια Λευκορώσων) θα έπεφταν στα νύχια της Γερμανίας, ο Κόκκινος Στρατός πέρασε στις 17 του Σεπτέμβρη 1939 τα σοβιετοπολωνικά σύνορα και τις ελευθέρωσε από τους Πολωνούς.

Στις 21 του Ιούνη 1940 άρχισε στην Εσθονία νέα σοσιαλιστική επανάσταση και τον Ιούλη η σοβιετική εξουσία αποκαταστάθηκε. Στις 8 του Οκτώβρη 1940 το ΚΚ Εσθονίας, με απόφαση του Πανενωσιακού Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων), έγινε δεκτό στη σύνθεσή του.

Τι είχε προηγηθεί; Στις εκλογές για την Κρατική Βουλή (14 – 15 του Ιούνη 1940) το 92,8% των ψηφοφόρων ψήφισε υπέρ της «Ενωσης του εργαζόμενου λαού της Εσθονίας» (συνασπισμός που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚ Εσθονίας). Και στις 22 του Ιούλη η Βουλή ψήφισε την ένταξη της Εσθονίας στη Σοβιετική Ενωση. Μέχρι που, μετά την επίθεση της Γερμανίας κατά της Σοβιετικής Ενωσης (22 του Ιούνη 1941), η Εσθονία κατακτήθηκε. Στην εξουσία ήρθε κυβέρνηση αστική, συνεργάτες των Γερμανών, πρόγονοι πολλών από τους σημερινούς διοικούντες.

Ανάλογες εξελίξεις υπήρξαν και στις άλλες δύο Βαλτικές χώρες, στη Λετονία και στη Λιθουανία. Κι εκεί πραγματοποιήθηκαν επαναστάσεις. Κι αυτές οι χώρες είχαν ενταχθεί στη Σοβιετική Ενωση.

Ετσι, τα περί κατάκτησης των τριών Βαλτικών χωρών αποδείχνονται παραμύθια.

Και, βέβαια, διάφοροι προπαγανδιστές «ξεχνούν» ότι μόνο για την απελευθέρωση της Λετονίας έδωσαν τη ζωή τους 150.000 Σοβιετικοί. Ανάλογοι είναι οι αριθμοί της θυσίας για την Εσθονία και τη Λιθουανία.

Οι περιοχές και χώρες (Δυτική Ουκρανία, Δυτική Λευκορωσία, Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία), που ενώθηκαν με τη Σοβιετική Ενωση κατά το 1940, ήταν ακριβώς αυτές που είχαν αφαιρεθεί από τη Σοβιετική Ρωσία αδίκως και με τα όπλα των Γερμανοπολωνών και της Αντάντ το 1918 – 1921. Και ενώθηκαν με την ΕΣΣΔ, μαζί τους και η Βεσαραβία που είχε κατακτηθεί (και αυτή στον εμφύλιο πόλεμο) από την αστική τάξη της Ρουμανίας.

«Ξεχνούν» ακόμη ότι στις 22 του Μάρτη 1939, δηλαδή 5 μήνες προτού να γίνει το «Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ», η Γερμανία κατέλαβε τη λιθουανική πόλη Κλαϊπέντα, για το καθεστώς της οποίας ήταν εγγυήτριες δυνάμεις οι Βρετανία – Γαλλία!! Εννοείται ότι και πάλι οι «εγγυήτριες» έκαναν τα στραβά μάτια…

Η ταξική πάλη περιλαμβάνει και πολλά βρώμικα πράγματα. Μέσα και πένες που υπηρετούν τα συμφέροντα της απερχόμενης τάξης, τα συμφέροντα του παλιού, δεν έχουν πολλά περιθώρια να αντιπαρατεθούν με το νέο επί της ουσίας και με βάση την αλήθεια. Και κάνουν όσα κάνουν, αν και τα παραπάνω που προαναφέρθηκαν είναι πολύ λίγα μπροστά στο σύνολο αυτών που διαδραματίζονται.

Του Μάκη Μαΐλη