Παντελής Κυραμαργιός:”Δεν αφήνω αμφιβολίες σε ποιο πολιτικό χώρο ανήκω. Δεν χρειάζεται να γράψω το στίχο ”Σκατά στην Χρυσή Αυγή” για να πει ο άλλος ”Άντε είναι αριστερός ;”

Ο Παντελής Κυραμαργιός από παιδί ονειρευόταν να τραγουδά και να κάνει το κοινό του να σιγοψιθυρίζει κάθε του κουβέντα, χορεύοντας στον ρυθμό της μουσικής του και ίσως.. κουνώντας τα χέρια τους στο σήμα του..

Ερμηνευτής και τραγουδοποιός τα βράδια, οδοντίατρος τα πρωινά, μπορεί να μην είναι σούπερ-ήρωας αλλά για την μικρή του κόρη σίγουρα θα είναι ο ήρωάς της.

Καλλιτέχνης ο οποίος ”γεύτηκε” την επιτυχία σαν νέκταρ, εφόσον για πολλά χρόνια υπήρξε μέλος του ποπ συγκροτήματος των ”Μελισσών” αλλά στην συνέχεια αποφάσισε να κρατήσει από τις μέλισσες την εργατικότητά τους.

Άνθρωπος που πιστεύει στο δίκιο του εργάτη και σε ένα καλύτερο κόσμο ακόμα και όταν απαισιοδοξεί πως αυτός θα φτιαχτεί μόνο περνώντας μέσα από δύσκολες και σκοτεινές περιόδους όπως οι σημερινές.

Μας μίλησε με χιούμορ και αυτοσαρκασμό για όλα περνώντας και σε μας την αισιοδοξία πως δεν μπορεί αυτός ο κόσμος κάποτε θα ξυπνήσει και θα αλλάξει.

Πώς ξεκίνησες την επαφή σου με την μουσική;

Οι γονείς μου αγόρασαν πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν 5-6 ετών, ένα ωραίο σοβιετικό πιάνο για την αδερφή μου. Τελικά έπαιξα περισσότερο εγώ παρά εκείνη. Γράφτηκα στο Ωδείο και τον πρώτο χρόνο ήμουν καταπληκτικός! Πήρα επαίνους, κάναμε μια συναυλία και μετά… δεν μ’ άρεσε καθόλου. Μου πέρασε και τα παράτησα..

Σταμάτησες νωρίς μια πολλά υποσχόμενη καριέρα πιανίστα δηλαδή..

Ναι, το έχω λίγο με το να ξεκινώ πράγματα και να τα σταματώ, ωστόσο κάποια από αυτά τα ξαναβρίσκω στην πορεία μπροστά μου. Με την μουσική ξανασυναντηθήκαμε κάπου στο γυμνάσιο.. Από σπόντα είδα ένα βίντεο-κλιπ των Kelly Family και είδα ένα από τα εννιά αδέρφια να κουνά το χέρι του δεξιά-αριστερά και από κάτω όλος ο κόσμος έκανε το ίδιο.”Ουάου, αυτό θέλω ” σκέφτηκα.. Ξεκίνησα να γράφω τραγούδια ώστε να το πετύχω. Ξεκίνησα να κάνω και πρόβες για το κούνημα του χεριού.

Τα πήγαινες καλά με το να γράφεις ;

Έγραφα αγγλικό στίχο.. Μόλις είχα πάρει το Lower και ήθελα να το αξιοποιήσω μέσω της μουσικής..

Τύπου ”My number one” ;

You are my lover undercover; Νομίζω πως αυτοί οι στίχοι ήταν ποίηση σε σχέση με ό,τι έγραφα τότε. Ξαναμπήκα στην διαδικασία να παίζω και να ακούω μουσική ώστε να εξασκήσω το αυτί μου. Άκουγα κλασικό ροκ, μέταλ αλλά και Έλληνες συνθέτες Θεοδωράκη- Χατζιδάκη. Τραγουδιστές όπως ο Νταλάρας, ο οποίος είναι πολύ αγαπημένος μέχρι σήμερα.

Από εκείνη την ηλικία και έπειτα, ξεκίνησα δυναμικά να ασχολούμαι με σχολικές μπάντες.. Στο δεύτερο έτος του πανεπιστημίου άρχισα να μπαίνω στην λογική του τραγουδοποιού γυρνώντας το σε ελληνικό στίχο..

Ελπίζω με μεγαλύτερη επιτυχία από το αγγλικό..

Είχα γράψει και στο γυμνάσιο ένα ελληνικό τραγούδι με στίχους ”Μαρίνα Μαρίνα Μαρίνα σ’ αγαπώ” προφανώς για κάποια Μαρίνα.. Τεράστια έμπνευση! Δεν είχε ανταπόκριση..Ήταν από τις μεγαλύτερες ήττες της ζωής μου..

Πίστευες όταν έγραφες τα πρώτα σου κομμάτια πως θα γινόσουν τραγουδιστής;

Τραγουδιστής δεν θα μπορούσα να γίνω. Απαιτεί να έχεις καλή φωνή. Συνήθως… Πίστευα όμως πως εγώ και η μπάντα μου θα κάναμε μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως…Τότε ξεκίνησα να παίζω και κιθάρα ώστε να γοητεύω τα κορίτσια στην παρέα γιατί είχα δει ένα φίλο να το κάνει πριν από μένα. Σε εκείνον έπιανε σε μένα όχι..

Απο αυτά τα πρωτόλεια τραγούδια έχεις κρατήσει ηχογραφημένο υλικό;

Είχαμε βγάλει δίσκο το 2009. Είχαμε σχηματίσει μια μπάντα με την οποία παίζαμε progressive metal. Ο δίσκος πήγε πολύ καλά στο εξωτερικό ενώ στην Ελλάδα δεν τον άκουσε σχεδόν κανείς. Στην Βραζιλία βγήκε ο δίσκος του μήνα και βγάλαμε το πρώτο και μοναδικό μας εξώφυλλο εκεί..

Πότε μπήκε στην ζωή σου το συγκρότημα ”Μέλισσες” ;

Με κάποια παιδιά του συγκροτήματος είχαμε βρεθεί παίζοντας σε διάφορες hard rock μπάντες και κάποια στιγμή γύρω στο 2007 συναντηθήκαμε με τον Χρήστο και τον Θάνο σε ένα στούντιο και μου είπαν πως ετοιμάζουν μια ελληνόφωνη μπάντα με ποπ δικά τους κομμάτια. Μένω λίγο έκπληκτος και λέω ποπ; Ελληνικό;

Εκείνη την περίοδο το ποπ τραγούδι στην Ελλάδα είχε πάρει μια στροφή. Είχε φύγει από το ποπ του ’90. Είχαν προηγηθεί οι Ονιράμα και είχαν ετοιμάσει με κάποιο τρόπο το έδαφος για τις επόμενες μπάντες.

Πώς ήταν η εμπειρία σου σαν μέλος αυτού του συγκροτήματος;

Συνέβησαν πρωτόγνωρα πράγματα για μένα. Ονειρευόμουν και με την προηγούμενη μπάντα να γίνουμε γνωστοί και να υπάρχει κόσμος από κάτω αλλά με τις ”Μέλισσες” όλο αυτό το βίωσα έντονα. Και οικονομικά ήταν καλά τα πράγματα. Τα live και οι συναυλίες ήταν γεμάτα από κόσμο και η δημιουργική διαδικασία ήταν πάντα ενδιαφέρουσα.

Έγραψες τραγούδια για το συγκρότημα;

Έγραψα αρκετά κομμάτια. Λίγο πολύ στα συγκροτήματα όλοι συνεισφέρουν σε στίχους ή μουσική. Δεν περίμενα ποτέ πως θα έγραφα ποπ στίχο αλλά το έκανα. Δεν το μετάνιωσα ωστόσο μέσα μου κάτι δεν συμπληρωνόταν όπως έπρεπε. Έγραφα παράλληλα άλλα πράγματα, πιο προσωπικά τα οποία με ικανοποιούσαν. Με καθρέφτιζαν ίσως.. Φυσικά εκείνα τα τραγούδια δεν θα μπορούσαν να τραγουδηθούν από συγκροτήματα με το προφίλ των ”Μελισσών”. Έμεναν περιμένοντας στο συρτάρι.

Πότε άρχισαν να διαμαρτύρονται τα εσώκλειστα κομμάτια στο συρτάρι;

Το 2014… Κάπως σαν να άργησαν… Τότε ξεκίνησα ένα project, μια καλλιτεχνική κολεκτίβα την οποία ονόμασα ”Πλέγμα’. Μέσα από αυτό το project συναντήθηκα με καλλιτέχνες από άλλα πεδία και δημιουργήσαμε την παράσταση- βιβλίο ‘’Ως την άκρη της κλωστής’’. Η ομάδα απαρτιζόταν από τους Κώστα Γάκη, Αθηνά Μουστάκα και Κωνσταντίνο Μπιμπή οι οποίοι έδωσαν μια πιο θεατρική διάσταση στα τραγούδια και την Αμαλία Θεοδωροπούλου και τον Θανάση Φωτεινιά στα εικαστικά έργα τέχνης.. Στην πορεία μπήκαν και δύο άλλοι ηθοποιοί, η Νάντια Μαργαρίτη και ο Γιώργος Κισσανδράκης.

Το 2016 βγήκε ένα ολοκληρωμένο άλμπουμ με τραγούδια, κείμενα και 10 πίνακες ζωγραφικής. Συμμετείχε η Γλυκερία, η Σοφία Κουρτίδου και ο Θοδωρής Κοτονιάς. Ο τίτλος του cd ήταν ο ίδιος. ’’Ως την άκρη της κλωστής ”. Εγώ υπογράφω μουσική και στίχους στα τραγούδια αλλά και τα κείμενα.

Περίμενε πως περάσαμε από τα στιχάκια σε ένα ολόκληρο βιβλίο;

Από το πουθενά.. Διακρίθηκα, όντας ακόμα φοιτητής, σε ένα διαγωνισμό ποίησης για ένα ποίημα που είχα γράψει. Ένα φίλος είχε στείλει ένα ποίημα σε αυτόν τον διαγωνισμό και του λέω ”Γράφεις εσύ ποιήματα;” ”Ναι”, μου λέει ”δεν στο έχω πει;” ”Όχι και εγώ γράφω” του λέω.. Δεν έγραφα.. Έφτιαξα εκεί τότε επί τόπου δυο εκ των οποίων το ένα διακρίθηκε. Ένιωσα μεγάλος ποιητής αλλά δεν ξαναέγραψα άλλο..

Επαναπαύτηκες στις δάφνες σου.. Είχες δώσει δείγμα γραφής.. Καταλαβαίνω..

Σταμάτησα την καριέρα μου στο ζενίθ μετά την διάκριση… Με τον ίδιο φίλο μου κάπου στην Σέριφο, διακοπές, αποφασίσαμε σε ένα τριήμερο που περάσαμε εκεί να γίνουμε θεατρικοί συγγραφείς. Ξεκίνησα ένα θεατρικό έργο με τίτλο ”Το θέατρο της Λήθης” και πάνω που θα το ολοκλήρωνα, βαρέθηκα..Έμειναν τα χαρτιά κάπου μαζεμένα στο σπίτι μου και μετά από χρόνια τα βρήκε η κοπέλα μου και άρχισα να τα διαβάζω. Τελικά το βρήκα καλό ως υλικό και άρχισα να το δουλεύω ως εφηβικό παραμύθι.. Στην συνέχεια το έστειλα σε μια αγαπημένη φίλη και συγγραφέα, την Τέσσυ Μπάιλα, η οποία με βοήθησε να το εκδώσω στον οίκο “‘Εναστρον”. Τίτλος του «Το παραμύθι της λήθης». Ύστερα μ ‘ άρεσε η διαδικασία της συγγραφής και ξεκίνησα να γράφω μικρές ιστοριούλες σκεπτόμενος κάποια στιγμή να τις ντύσω με τραγούδια ή έστω μελωδίες. Η πρώτη από εκείνες τις ιστορίες αποφάσισα να είναι εκείνη πάνω στην οποία θα βάσιζα το πρώτο μου άλμπουμ. Στο πρώτο μου δίσκο είμαι βέβαια ο τραγουδοποιός αλλά δεν έχω τραγουδήσει ούτε ένα κομμάτι.. Πέρα από τις συμμετοχές που προανέφερα, βασική φωνή του άλμπουμ ήταν η Εύα Λαύκα. Μιλώ ακόμα για το «Ως την άκρη της κλωστής»

Πότε βγαίνεις ο ίδιος μπροστά ως τραγουδιστής και όχι απλά σαν μουσικός ή τραγουδοποιός;

Το 2017 με το τραγούδι της ”Αρετής”. Τότε καταστάλαξα περισσότερο μέσα μου για το τι μουσική ήθελα να γράφω από εδώ και πέρα. Στον πρώτο δίσκο, είχα βγάλει όλα μου τα απωθημένα από φοιτητής μέχρι εκείνη την στιγμή και το υλικό ήταν ανομοιογενές σε ό,τι αφορά στίχο, ύφος και ενορχηστρώσεις. Η ”Αρετή” ήταν άλλη υπόθεση. Ήταν τραγούδια γραμμένα σε μια διετία. Σαν να έκλεινα τον 35χρονο εαυτό μου σε ένα μουσικό κουτί. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε το 2018 με το ομότιτλο με το τραγούδι ”Αρετή” και εκεί τραγουδώ 4-5 τραγούδια. Συμμετέχουν επίσης πολλοί τραγουδιστές της γενιάς μου και όχι μόνο. Γιώργος Νταλάρας, Μίλτος Πασχαλίδης, Γιάννης Κότσιρας, Μαρία Παπαγεωργίου, Βιολέτα Ίκαρη, Γεωργία Νταγάκη, Μάγδα Βαρούχα και Δήμητρα Κελεκίδη.

Να μιλήσουμε για την ”Αρετή” η οποία έχει μια ιστορία αρκετά ενδιαφέρουσα για τους αναγνώστες της Κατιούσα από ιδεολογικής άποψης..

Η ιδέα μου ήρθε με την ολοκλήρωση του πρώτου δίσκου το 2016. Τότε άρχισα να γράφω τα πρώτα τραγούδια και να τα ηχογραφώ. Σκάλιζα την ιστορία και το 2017 προσέγγισα την παλιά μου φιλόλογο, τη Λίνα Ζαμπετάκη, για βοήθεια. Φτιάξαμε τα κείμενα με πολλή δουλειά αποδίδοντας την δράση και τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών. Έχοντας πίστη πως το αποτέλεσμα ήταν καλό πήρα το θάρρος να το προτείνω στον Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Στην αρχή είχε αρνηθεί την πρόταση μου και είχα μείνει λίγο μετέωρος..

Δεν είχε σκεφτεί άλλα πιθανά ονόματα;

Στην πορεία είχα σκεφτεί τον Ψαραντώνη ή τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να γίνουν οι αφηγητές αλλά θεωρούσα πως η φωνή του Γιώργου Μιχαλακόπουλου ταίριαζε με την ιστορία και με τον τρόπο που επιθυμούσα να ακουστεί αυτή. Μ’ αρέσει πολύ και η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου όταν μιλά και θα ‘ταν κάτι που δεν είχε ξανακάνει. Τελικά ξαναπήρα τον Μιχαλακόπουλο… Μου λέει τι σου είχα πει τότε; Λέω μου ‘χατε πει όχι… Μου κάνει ”Και γιατί με ξαναπαίρνεις;”. Λέω ”Να σας στείλω τα κείμενα και μετά μου ξαναλέτε όχι’’.. Βασικά μου έδινε αέρα.. Νομίζω του άρεσε η επιμονή μου. Μπορεί να δείχνει ψαρωτικός αλλά είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Δέχτηκε να με δει και να του πάω τα κείμενα.. Μετά από δύο μέρες με παίρνει ένας αριθμός από Ραφήνα και ήξερα πως ήταν αυτός ..

Δεν έπαιζε να ήταν ο Καραμανλής δηλαδή;

Θα μπορούσε αλλά δυστυχώς δεν ήταν ο πολύ φίλος μου Κώστας.. Έχουμε χαθεί τελευταία.. Μου λέει ο Μιχαλακόπουλος ”Τι κάνεις αύριο; Να έρθεις να ηχογραφήσουμε στην σοφίτα το κείμενο”. Πραγματικά ζωντάνεψε τον ήρωα με την φωνή του..

Να πούμε και λίγα λόγια για τον ήρωα και το έργο.. Ποια είναι η υπόθεσή του;

Η ιστορία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα αλλά είναι πλεγμένα με μυθοπλασία. Τα γεγονότα τοποθετούνται το 1948, ο εμφύλιος στην Ελλάδα είναι προς το τέλος του. Ο τόπος είναι η Κρήτη. Μια γυναίκα μένει έγκυος από άγνωστο άνδρα, τα συντηρητικά ήθη του νησιού την διώχνουν μακριά. Το παιδί της, ο Αριστείδης, ωστόσο περνά τα καλοκαίρια εκεί στους παππούδες του. Έφηβος γνωρίζεται με την Αρετή μια κοπελίτσα από διπλανό χωριό και ερωτεύονται. Περνά φοιτητής στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και μια μέρα βρίσκει ένα παλιό σεντούκι το οποίο μέσα έχει πολλά αντικείμενα του Δημοκρατικού στρατού και ένα σε πανί την λέξη ”Αρετή” γραμμένη με αίμα. Η μητέρα του αναγκάζεται να του μιλήσει για τον αντάρτη πατέρα του ο οποίος εκτελέστηκε μερικές μέρες πριν παντρευτούν στους στάβλους του Μπαντουβά. Όταν έμαθε για το θάνατο του αγαπημένου της, κεντούσε τα σπάργανα του μωρού της και με το αίμα της έγραψε το όνομα ”Αρετή”, την αρετή με την έννοια του αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο. Ο γιος της γεννήθηκε την ίδια ημερομηνία με τα γενέθλια του συντρόφου της και του έδωσε και το ίδιο όνομα.

Λίγες μέρες αργότερα έγινε η δικτατορία στην Ελλάδα και ο Αριστείδης φεύγει για το Παρίσι όπου ζούσε ο θείος του. Έζησε μια ζωή όπου τον έστελνε το κόμμα και όπου τον πήγαινε η ψυχή του.

Σε βλέπω να έχεις πάρει φόρα.. Νομίζω πως κάτι πρέπει να κρατήσουμε και σαν μυστήριο για τον ακροατή και αναγνώστη.. Σε βλέπω να μιλάς με ενθουσιασμό για αυτό το θέμα και δεν μπορώ παρά να διαπιστώσω αυτό που βλέπω πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις.. Πως ακόμα και μετά από πολλά χρόνια, εμείς οι απόγονοι αυτών των ανθρώπων με την συγκεκριμένη ιδεολογία, φέρουμε μέσα μας πληγές.. Πόσο μας έχει στιγματίσει αυτό το παρελθόν; Ο εμφύλιος, οι ηρωικές πράξεις των ανθρώπων εκείνης της εποχής, οι θυσίες τους, ο πόνος για την ήττα..

Αυτό που με τσαντίζει προσωπικά είναι αυτή φράση που ακούγεται από ορισμένους ”Αυτά τα πράγματα είναι ξεπερασμένα.. Δεν υπάρχει Δεξιά-Αριστερά”. Παίζει τεράστιο ρόλο από πού προέρχεται ο καθένας μας και πού ανήκει ιδεολογικά. Η άνοδος της Χ.Α οφείλεται σε αυτή την χαζομάρα ”Έλα μωρέ δεν υπάρχουν πλέον ιδεολογίες στις μέρες μας. Πέθαναν..” Και τους βλέπεις του ακροδεξιούς να αναθαρρεύουν. Αν είχαμε μιλήσει ανοιχτά για το τι είναι ο καθένας μας, δεν θα τολμούσε κανείς να υπερηφανευτεί που είναι εθνικιστής, ρατσιστής, ναζιστής. Έγινε μπανάλ το κομμουνιστής και να ”μην το χρησιμοποιείς ” και ”πού το θυμήθηκες;” και ”έκλεισε το εργοστάσιο”. Αποσιωπήθηκε η ιστορία, η αλήθεια, τα γεγονότα ξεχάστηκαν ή παραποιήθηκαν και βλέπεις να βγαίνουν οι ακροδεξιοί από τις σπηλιές τους σαν κάτι το καινούργιο και καθαρό..

Το φοβερό είναι πως μετά το μπανάλ, η φράση ”Είσαι κομμουνιστής εσύ!” γυρνά τελευταία ως βρισιά.. Η πολιτική αδιαφορία πιστεύεις πως φταίει για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και ανά τον κόσμο;

Και η αδιαφορία και η αμάθεια. Όταν ο κάθε άσχετος βγαίνει χωρίς να γνωρίζει πόσο αίμα έχει χυθεί για να έχει την ελευθερία του και τις ευκολίες του και με ένα ”Έλα μωρέ” προσπαθεί να κερδίσει κάθε επιχείρημα ώστε να κλείσει η συζήτηση.

Το απολιτίκ αποκοιμίζει τον κόσμο και ανεβαίνουν οι εθνικισμοί. Όταν ήρθε η δικτατορία στην Ελλάδα η μητέρα μου απλά γύρισε στο σπίτι από το σχολείο και είπε ”Κάτι έγινε σήμερα και δεν είχαμε σχολείο” και οι γονείς της δεν είχαν ιδέα. Κατάλαβαν πως έγινε δικτατορία αργότερα μέσα στην μέρα. Η ίδια πολιτικοποιήθηκε μέσω μιας φίλης της, η οποία ξαφνικά έμεινε μόνη της, όντας παιδί, επειδή οι δυο γονείς της έπρεπε να κρυφτούν..

Δεν μπορεί τόσος πόνος, τόση θυσία να έχει συμβεί για το τίποτα.. Να μην σε αγγίζει και να αδιαφορείς..

Είμαι σίγουρη πως όλη αυτή η αίσθηση πως ηττηθήκαμε και αδικηθήκαμε από την ιστορία θα περάσει και στην επόμενη γενιά από μας…

Έχω μια κόρη την οποία θέλω να την μεγαλώσω όσο το δυνατόν με αδιασάλευτα ιδανικά. Αν τώρα την δω να μπαίνει στην ΔΑΠ θα πηδήξω από το μπαλκόνι. Από την άλλη δεν θυμάμαι ποτέ να ακούω αριστερή διδαχή από τον πατέρα μου. Δεν χρειάζεται να κάνεις κηρύγματα, μόνο να φέρεσαι όπως προστάζει αυτό που θέλεις να δηλώνεις ότι είσαι. Μόνος μου κατάλαβα και πήγα προς τα εκεί. Μόνος μου ένιωσα αυτό το αίσθημα της αδικίας που σε”στιγματίζει” όπως ανέφερες και το οποίο προσπαθούμε να το ”ξορκίσουμε” μέσα απο τραγούδια, ιστορίες, εικόνες, αγώνες.. Ο καθένας όπως μπορεί.. Δεν θα την πιέσω να γίνει αριστερή αν δεν το επιθυμεί αλλά πιστεύω πως αν δει τον τρόπο που μιλάω ή συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους, θα καταλάβει και η ίδια ότι δεν είμαστε ίδιοι με όσους αποκαλούν τους πρόσφυγες «λαθρομετανάστες» ας πούμε.. Πόσο να ξεφύγει από αυτά τα ερεθίσματα..

Καλά, το ομολογώ! θα της πω ”Παιδί μου μπορεί να είσαι ό,τι θες αλλά να είσαι κομουνίστρια σε παρακαλώ” πιστεύω θα με ακούσει.. Τεσσάρων χρονών είναι τώρα, επηρεάζεται εύκολα..

Αν φέρει γαμπρό δεξιό;

Πόσο μπορεί να της αρέσει ένας Δεξιός; Τι κοινό θα ΄χουν να πουν από ένα σημείο και μετά; Δεν με νοιάζει, ό,τι θέλει να κάνει, αλλά Δαπίτη να μην φέρει στο σπίτι.. (γέλια)

Για να γυρίσουμε πίσω στην ιστορία.. Ανέφερες προηγουμένως πως η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που έχουν συμβεί στην Κρήτη…

Έχουμε πάρει διάφορα πραγματικά περιστατικά και τα έχουμε ανακατέψει ώστε να σχηματοποιηθούν οι χαρακτήρες και να βγει η ιστορία. Κάπου διάβασα βέβαια πως για κάθε ψεύτικο χαρακτήρα που δημιουργεί ένας συγγραφέας υπάρχει αντιστοιχία σε άνθρωπο κατά 90%.

Η ”Αρετή” κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2018. Μετά από αυτό το πρότζεκτ έχεις κάποια άλλη ιδέα την οποία θα ήθελες να υλοποιήσεις;

Μέσα στο 2019, συνεργάστηκα με την Αθηνά Κοντοδήμα. Η συνεργασία μας επισφραγίστηκε με ένα ντουέτο, το τραγούδι ”Κάτι για σένα’’. Επίσης με την Ευτυχία Μητρίτσα κυκλοφορήσαμε το τραγούδι ”Κάθε δειλινό” πριν από το καλοκαίρι. Αυτά τα δυο τραγούδια δεν πρόκειται να κυκλοφορήσουν μέχρι στιγμής σε κάποιο άλμπουμ.Έχω στόχο να τα συμπεριλάβω αργότερα σε ένα άλμπουμ με συνεργασίες αλλά όχι σε αυτό που ετοιμάζω. Τα δύο αυτά ντουέτα είναι περισσότερο ραδιοφωνικά τραγούδια. Όσο μπορεί να αφορά το ραδιόφωνο κάτι δικό μου…

Τι εννοείς με τον όρο ”ραδιοφωνικά τραγούδια”; Έχουν λιγότερη αξία από τα τραγούδια που επιλέγεις να γίνουν άλμπουμ;

Δεν τον χρωματίζω αρνητικά τον όρο. Αυτό που θέλω να πω είναι πως έχουν μια απλή σύνθεση και νοήματα που θα τα ακούσει ευχάριστα ο κόσμος ακόμα και σαν background την ώρα που κάνει άλλα πράγματα, που ψωνίζει, που μαγειρεύει, που οδηγεί. Σε καμιά περίπτωση δεν τα υποτιμώ. Εξυπηρετούν ένα σκοπό. Μάλλον πολλούς.. Αρχικά, διασκεδάζουν το κόσμο, γίνονται τα soundtracks της καθημερινότητάς του και ένας συνθέτης είναι πιο πιθανό να καταφέρει να βιοποριστεί και με τέτοια τραγούδια.

Απλώς εγώ, από τη στιγμή που έφυγα από τις Μέλισσες, δεν έχω στόχο να βιοποριστώ με τη μουσική. Δεν επιθυμώ να υπηρετήσω το ελαφρύ τραγούδι ούτε το τραγούδι της αυτολύπησης και αυτοτιμωρίας, το αντίθετο άκρο δηλαδή. Στο ένα έχουμε έναν ανέμελο τύπο και στον άλλον κάποιον που κλαίγεται επί σκηνής και το κοινό από κάτω να κλαίει μαζί του και να ηδονίζεται από αυτή την μιζέρια. Θέλω τα τραγούδια που γράφω να δίνουν μια υπερηφάνεια σε αυτόν που τα ακούει. Ένα μήνυμα, μια ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Με ενδιαφέρει το τραγούδι που κάνει το βήμα του ακροατή πιο σταθερό, σίγουρο, ”βαρύ”. Με ενδιαφέρει ο ακροατής να γίνεται για λίγο αποκλειστικά ακροατής και να μπαίνει μέσα στο τραγούδι και το τραγούδι μέσα του αντίστοιχα.

Ήδη έχεις ξεκαθαρίσει αυτή σου την στάση έντονα και μέσα από την ”Αρετή” αλλά και σε άλλα τραγούδια όπως ”Το διαλέγω πλευρά”…

Ναι, νομίζω πως δεν αφήνω αμφιβολίες σε ποιο πολιτικό χώρο ανήκω. Δεν χρειάζεται να γράψω το στίχο ”Σκατά στην Χρυσή Αυγή” για να πει ο άλλος ”Άντε, είναι αριστερός;”. Αν και δεν είναι μόνο η Χρυσή Αυγή το πρόβλημα. Το φίδι έχει γεννήσει αυγά και σε άλλους «δημοκρατικούς» χώρους.

Ναι το σκατά μπορεί να μπει μπροστά από πολλά.. Σε ενδιαφέρει να γίνεις διάσημος και να αγκαλιαστείς και από έναν κόσμο που δεν είναι αμιγώς αριστερός ; Πχ ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ανήκει στον αριστερό χώρο αλλά έχει αγαπηθεί από την άλλη πλευρά..

Ποιος τραγουδιστής δεν θα ήθελε την καριέρα του Παπακωνσταντίνου; Βέβαια ούτε έχω αυταπάτες ούτε είμαι τραγουδιστής για να ονειρεύομαι κάτι τέτοιο. Από την άλλη δεν είμαι απ τους ανθρώπους που κάνουν τέχνη για την τέχνη. Μπορεί να με ακούσουν μια χούφτα άνθρωποι. Όπως συμβαίνει τώρα. Και είμαι ευγνώμων για αυτούς. Θέλω όμως αυτά που γράφω να φτάσουν σε όσο περισσότερους ανθρώπους είναι εφικτό, και αν καταφέρω να ξυπνήσω και κάνα δυο που ”κοιμούνται”, ακόμα καλύτερα.. Δεν κυνηγάω όμως τη μαζική αποδοχή. Δεν έχω την έννοια αν θα με ακούν οι σκληροπυρηνικοί Δαπίτες στο αμάξι τους ή στα πάρτι τους. Βασικά δεν τους αφορά καθόλου αυτό που κάνω.

Στα πάρτι τους σε έχουν ακούσει με τις ”Μέλισσες”..

Ναι, ίσως γι αυτό να μην τους έχω καημό.

Να γυρίσουμε πίσω στα μελλοντικά σχέδια τα οποία κάνεις;

Καταρχάς συνεχίζουμε τις εμφανίσεις σε όσο περισσότερες επαρχιακές πόλεις μπορούμε, ταυτόχρονα με την Αθήνα όπου είχαμε προγραμματισμένες δύο εμφανίσεις τις δύο πρώτες Πέμπτες του Νοέμβρη στον Σταυρό του Νότου με την Πολυξένη Καράκογλου. 7 & 14 Νοεμβρίου! Παράλληλα ετοιμαζόμαστε για τις μεγάλες παρουσιάσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη ενός ολοκαίνουργιου άλμπουμ με τραγούδια για παιδιά που κυκλοφορήσαμε σε συνεργασία με τη στιχουργό Σταυρούλα Παγώνα και μία ντουζίνα σπουδαίων ερμηνευτών. Στις 2 Νοεμβρίου παρουσιάστηκε «Το νησί της φαντασίας» στα Public Συντάγματος και  στις  7 Δεκεμβρίου θα παρουσιαστεί στα Public του Cosmos στη Θεσσαλονίκη. Τέλος ετοιμάζω το νέο μου άλμπουμ που θα λέγεται μάλλον «Άνω θρώσκω» και θα ήθελα ιδανικά να κυκλοφορήσει την προσεχή Άνοιξη.

Στους αναγνώστες της Κατιούσα έχω μόνο να πω να συνεχίσουν να κρατάνε το βλέμμα τους ευθεία μπροστά και να είναι οπλισμένοι με αγάπη, αλληλεγγύη και πείσμα. Άντε, να ακούσουν και κάνα τραγούδι μου όσο είμαι ζωντανός γιατί φοβάμαι ότι θα φύγω με τον καημό!