Κι αν γινόταν σήμερα το Πολυτεχνείο, τι αντιδράσεις θα έβρισκε;

Πώς θα αντιδρούσαν σήμερα τα ΜΜΕ σε μια φοιτητική εξέγερση;
Πώς θα αντιδρούσε ο πολιτικός κόσμος και πώς ο απλός κόσμος;

Ας κλείσουμε τα μάτια μια στιγμή κι ας φανταστούμε. Ή μάλλον ας τα ανοίξουμε και ας περιγράψουμε ό,τι βλέπουμε γύρω μας.

Ο εθνικός κορμός και το χαφιεδότσουρμο θα έπιανε στασίδι στα κανάλια να βρίζει τους σύγχρονους τεντιμπόηδες, απαιτώντας νόμο, τάξη και κούρεμα με την ψιλή.

Ο Χατζόπουλος θα είχε επιτέλους ελευθερία έκφρασης και τα σκίτσα του θα γίνονταν περιζήτητα.
Και ο Αρκάς θα έβαζε τον δικό του Αποστόλη να μιλάει για τις θεραπευτικές ιδιότητες του γύψου, ενάντια στην αθεράπευτη βλακεία των αριστερών που τις αρνούνται.

Τα ρεπορτάζ των εφημερίδων θα αναπαρήγαγαν πιστά και αμάσητα όσα θα τους έδινε η αστυνομία. Αλλά θα το έκαναν ελεύθερα και δημοκρατικά, από δική τους επιλογή, όχι επειδή θα κινδύνευαν με λογοκρισία. Οι λευκές σελίδες στις εφημερίδες θα ήταν για όσους δεν παίρνουν τη διαφήμιση που ζητάνε και όχι για κείμενα που κόπηκαν με ψαλίδι.

Ο Μαστοράκης θα έμενε χωρίς δουλειά. Δε θα χρειαζόταν να κυνηγά φοιτητές βασανισθέντες από ασφαλίτες για ένα θέμα λίγο επικίνδυνο, λίγο καυτό και λίγο λεπτό. Θα έβγαιναν οικειοθελώς “φοιτήτριες” με ροζ κουκούλες -γιατί ακόμα και αυτοί εκσυγχρονίζονται- να πουν από μόνοι τους πόσο φόβο ένιωσαν δίπλα στους βίαιους καταληψίες, μακριά από τα στοργικά χάδια της αστυνομίας και του “σπουδαστικού” της ασφάλειας.

Η αστυνομία θα έκλεινε τους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο και θα έλεγχε ασφυκτικά όποιον πλησιάζει. Όπως ακριβώς κάνει σήμερα δηλαδή, ανήμερα της επετείου μετά τη Βικτώρια, και σου ζητά να ανοίξεις την τσάντα σου, για να δει τι επικίνδυνο μεταφέρεις. Και αν υπήρχαν νεκροί, οι κυρ-Παντελήδες θα ζητούσαν VAR, για να δούμε αν είναι εντός ή εκτός γραμμής, ακολουθώντας τη γραμμή των αρχών.

Μετά από κάποια χρόνια, μπορεί να γινόταν επέτειος και να την τιμούσαν, για να πνίξουν κάτω από στεφάνια και δεκάρικους λόγους την αξία της. Κι αφού φρόντιζαν να την απαξιώσουν, θα την αποτιμούσαν ψύχραιμα και σφαιρικά, μακριά από την αχλή του μύθου, για να μας εξηγήσουν πως όχι μόνο δεν πέτυχε τίποτα, αλλά είχε και ακριβό αντίτιμο -την Κύπρο, τη Μακεδονία, την Ελλάδα στους πρόσφυγες και ό,τι άλλο είναι στην επικαιρότητα κάθε φορά.

Ναι αλλά τώρα έχουμε δημοκρατία, θα πουν κάποιοι, συνεπώς δεν είναι το ίδιο. Υπονοώντας -χωρίς να το λένε ακριβώς έτσι- πως οι αγώνες και οι καταλήψεις έχουν λόγο ύπαρξης μόνο ενάντια σε δικτατορίες. Τις οποίες, όλως τυχαίως, ανακαλύπτουν πάντα στη Λατινική Αμερική, όχι στις Μπανανίες, αλλά στις εξαιρέσεις του κανόνα (Κούβα, Βενεζουέλα, Βολιβία).

Καμία δικτατορία βέβαια -από τις πραγματικές και όχι τις κατά φιλελέ φαντασίαν- δεν έρχεται να μας συστηθεί με το όνομά της. Μπορεί να μας συστηθεί ως “επανάσταση”, πεφωτισμένη μοναρχία ή ακόμα καλύτερα με άλλοθι φιλελευθεροποίησης, όπως αυτό της εδώ χούντας, που ετοίμαζε και εκλογές. Ορίστε, τι άλλο θέλετε…

Η μεγάλη αξία του Πολυτεχνείου δεν είναι ότι γκρέμισε τη χούντα -γιατί δεν το κατάφερε. Ήταν ότι γκρέμισε το “δημοκρατικό” της άλλοθι και την οδήγησε μια ώρα αρχύτερα στη χρεοκοπία.

Σήμερα μια αντίστοιχη εξέγερση θα καλούνταν να βάλει φρένο σε μια παρόμοια διαδικασία, τη “φιλελευθεροποίηση της χούντας” αλλά από την ανάποδη, δηλαδή τη χουντοποίηση της αστικής δικτατορίας. Που προχωρά με ταχείς ρυθμούς και δείχνει τα δόντια της απέναντι σε όλες τις κινητοποιήσεις και τα κινήματα. Πόσο μάλλον αν φτάσουν στο σημείο να αποκτήσουν μαζικά χαρακτηριστικά εξέγερσης…

Του Πάνου Ζάχαρη